Ο γιος του Μεγάλου ηθοποιού, ασχολείται με μεγάλη αγάπη, με τον Πολιτισμό!
Μεγάλωσα με τα έργα του και την εκπληκτική ερμηνεία του στις διάφορες ελληνικές ταινίες, τον είχα τοποθετήσει στη σφαίρα του παραμυθιού – μιας και ήμουν παιδούλα – και ταξίδευα σε όλες αυτές τις ταινίες ονειρικά… Νόμιζα ότι οι πρωταγωνιστές ήταν από κάποιο άλλο κόσμο φερμένοι, για να δημιουργήσουν την μαγεία του κινηματογράφου, να συμπορευτούμε νοερά μαζί τους και ξανά να φύγουν, στην δικιά τους απόκοσμη γωνιά!!! Όλα αυτά μέχρι πριν λίγες ημέρες…
Βρέθηκα σ’ ένα γραφικό καφενεδάκι στην Πλατεία Βικτωρίας, όπως συμφωνήσαμε τηλεφωνικά, στο κέντρο των Αθηνών! Κοίταζα γύρω μου την ερημιά της πόλης και κατέγραφα με την περίεργη ματιά μου, τις γωνιές της πλατείας. Την πραγματικότητα, αυτά που ακούμε και βλέπουμε μόνο από το απρόσωπο γυαλί. Παιδιά στις αγκαλιές μικρών κοριτσιών, αδελφές ή μικρομάνες από την Ανατολή, από τις χαμένες πατρίδες συλλογίστηκα…
Ταξίδεψα αστραπιαία στις δικές μας χαμένες πατρίδες και σκέφτηκα, ότι κάπως έτσι ήταν και οι πρόσφυγες της καταστροφής της Σμύρνης!!!! Τη σκέψη μου, στη μηχανή του Χρόνου, διέκοψε η φωνή ενός κυρίου, που ως δια μαγείας μού ήταν γνώριμη!! Τον είχα συναντήσει κάποτε τυχαία και είχαμε μιλήσει για λίγο. Γύρισα να δω και βρέθηκα στο «παραμύθι» των ταινιών της παιδικής μου ηλικίας. Μπροστά μου βρισκόταν ο γιος αυτού του μύθου της ιερής τέχνης του θεάτρου και του Κινηματογράφου, Ηρακλής Βλάχος – ο γιος του Μεγάλου μας ηθοποιού, Ανέστη Βλάχου! Στην αρχή με δειλά βήματα και χαμένες λέξεις στην άκρη της γλώσσας, τόλμησα να ρωτήσω:
– Είστε ο γιος του κ. Ανέστη Βλάχου; Μιλήσαμε πριν λίγο στο τηλέφωνο για το ραντεβού μας;
Με ιδιαίτερη ευγένεια μού απάντησε καταφατικά. Η κουβέντα μας άρχισε αμέσως, με μεγάλη χαρά…
– Κ. Βλάχε, πώς αισθάνεστε που είστε ο γιος αυτού του μεγάλου ηθοποιού, που μας χάρισε ονειρεμένες στιγμές στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου;
– Είναι όμορφα, παράξενα τώρα που το συνειδητοποιώ και καμμιά φορά, άβολα.
– Θέλετε να πείτε ότι αισθάνεστε άβολα που φέρετε αυτό το όνομα;
– Κάποιες φορές, ναι! Γιατί όταν πρέπει να εργαστώ, δηλαδή να παρουσιαστώ στους χώρους εργασίας, η πρώτη κουβέντα είναι αν είμαι ο γιος του Ανέστη Βλάχου. Αυτό βέβαια συνέβαινε στην αρχή της καριέρας μου, τώρα πια μπορώ να το διαχειριστώ αν συμβεί.
– Φυσικά ασχολείστε με το ίδιο επάγγελμα;
– Όχι ακριβώς. Τελείωσα την Ανωτάτη Βιομηχανική, φοίτησα στη Σχολή Κινηματογράφου του Σταυράκου και ασχολούμαι με παραγωγές -ντοκιμαντέρ κυρίως, που αναφέρονται στον πολιτισμό!
– Ποιο ήταν το τελευταίο ντοκιμαντέρ δικής σας παραγωγής και σε τι αναφερόταν;
– «Η καθημερινή ζωή στην Αρχαία Ελλάδα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπακώστα και εταιρεία παραγωγής, Ηρακλής και Ανέστης Βλάχος»! Ήταν μια όμορφη εμπειρία που ανυπομονώ να επαναληφθεί, αναδεικνύοντας τούτη τη φορά, άλλες πτυχές του κατακερματισμένου αιμορραγούντος πολιτισμού μας και παράδοσης.
Η ώρα είχε περάσει όμορφα, νοσταλγικά, ταξιδεύοντας στο παραμύθι… Ευτυχώς ανανέωσα το ραντεβού μας για περισσότερη συζήτηση αλλά τούτη τη φορά μαζί με τον πατέρα του τον κ. Ανέστη Βλάχο!
