Τι σημασία έχει κι αν δεν μπορέσεις ποτέ να φτάσεις εκεί που εσύ θέλεις… Σημασία δεν έχει το ταξίδι αλλά ο προορισμός, έτσι δεν λένε; Προσπάθησε το και που ξέρεις τα θαύματα γίνονται από εκεί που δεν το περιμένεις καμιά φορά. Πολλές φορές μετάνιωσα για όσα είπα, περισσότερες όμως ήταν εκείνες που μετάνιωσα και μετανιώνω ακόμα για όλα όσα δεν είπα ποτέ και σε κανέναν… Κατάλαβα πως με το να θάβω μέσα μου πράγματα το μόνο που καταφέρνω είναι να καταστρέφω τα σωθικά μου…
Άλλωστε πόσα μπορείς να θάψεις μέσα σου, πόσα να αντέξεις… Δεν μιλούσα, υπέφερα και όμως έκρυβα την πίκρα μου πίσω από το χαμόγελο μου… Άλλωστε όλοι εμείς που χαμογελάμε συχνά πονάμε πιο πολύ από όλους τους υπόλοιπους. Το χαμόγελο μας στιγμιαία καθηλώνει την θλίψη μας σε μια γωνία και μόλις αυτό τελειώσει εκείνη παίρνει πάλι τη θέση που της αρμόζει δηλαδή ”πρώτο τραπέζι πίστα” στο μυαλό και την καρδιά μας… Μου έκοβε και μου κόβει τα πόδια κάθε φορά όλο αυτό…
Μέρα με τη μέρα που περνάει, αποφάσισα πως δεν αντέχω και δεν πρέπει άλλο να κρύβομαι… Πάντα έλεγα στους φίλους μου διάφορα όπως “μίλα, μην ντρέπεσαι, δεν έχεις να χάσεις κάτι, προσπάθησε”… Γιατί τα έλεγα; Και σε ποιον; Μάλλον τα έλεγα για να τα ακούσω εγώ, αλλά εγώ είχα φροντίσει να έχω κλειστά τα αυτιά μου και να μην ακούω τίποτα… Δεν άφηνα κανέναν να ρίξει το τείχος το δικό μου… Άλλωστε φρόντιζα να το κρύβω καλά μέσα από ένα χαμόγελο μου…
Κουράστηκα όμως, δεν πάει άλλο… Βαρέθηκα να βλέπω διάφορα τριγύρω και να μην κάνω τίποτα για αυτά… Ίσως ”άργησα”, ίσως όμως και όχι… Πάντα υπάρχει άλλωστε η ελπίδα ακόμα κι αν είναι η τελευταία σου ευκαιρία… Πάντα αγαπούσα το ρίσκο της ζωής, πάντα ήθελα να φτάσω εκεί που οι άλλοι σταματούσαν, μου άρεσε πολύ… Όχι όμως όσον αφορά τα αισθηματικά μου… Εκεί πάντα ”τζίφος” η υπόθεση…
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω πως να σου το πω, έτσι λέει κι ένα αγαπημένο τραγούδι… Λες και γράφτηκε για μένα, όλη μου η ζωή μέσα σε λίγους στοίχους… Πόσο εύκολο είναι να γραφτεί μια ζωή κι ένας χαρακτήρας σε λίγους στοίχους και πόσο δύσκολο για τον καθένα από εμάς να τα αναλύσουμε… Έτσι, ήρθε και για μένα η ώρα μου… Η ώρα που έσκασε το μυαλό μου, ξαφνικά μέσα στο σπίτι, ακούγοντας Χαρούλα και το ”μάτια μου μεγάλα”… Ήταν υπέρ αρκετά, για να με σηκώσουν από το πάτωμα να αρπάξω κλειδιά, κινητό, μπύρα, τις αγαπημένες μου γόβες και τα κλειδιά του αυτοκινήτου…
Όλα τα υπόλοιπα έγιναν με μεγάλη ταχύτητα, κατέβηκα στο γκαράζ, μπήκα στο αμάξι, έβαλα τη μουσική στο τέρμα και έφυγα…Που πήγα;Ούτε που ξέρω, άρχισα να γυρίζω, στο λιμάνι, στα μέρη τα δικά μου τα γνώριμα…Τα δικά μας μέρη, και που… δεν πήγα…Παντού, ώρες ατελείωτες και όταν άρχισε να ξημερώνει κατέληξα στο γνωστό μέρος, στην προβλήτα, είχε κρύο, παγωνιά και υγρασία, δεν ήταν αρκετά όμως για να με ”σκαλώσουν”..
Βγήκα έξω από το αυτοκίνητο, κάθισα και άρχισα να φωνάζω, κανένας δεν άκουγε, κανένας δεν έβλεπε… Μόνη μου, εγώ η θάλασσα και ο ουρανός… Εκεί πήρα την απόφαση μου ότι πια, πρέπει ”να μιλάς ρε, μίλα κι αν χάσεις έχασες, το ξέρω φοβάσαι, φοβάσαι όσα δεν φαντάζεσαι, μα πάνω από όλα φοβάσαι μην πονέσεις.. .κι αν δεν πονέσεις όμως το σκέφτηκες αυτό;” Όλα αυτά ήταν αρκετά για να μπω στο αυτοκίνητο και να πάω σπίτι να κουλουριαστώ στο κρεβάτι μου…
Κι όταν ξύπνησα, σκέφτηκα, πως θα προσπαθήσω να φτάσω εκεί που θέλω εγώ, άλλωστε η ζωή έχει νικητές και ηττημένους πάντα… Ίσως μετανιώσεις για αυτό που έκανες, είναι καλύτερα όμως από το να μετανιώνεις μια ζωή για αυτό που δεν έκανες ή δεν είπες όταν πλέον έπρεπε… για σένα και την ψυχή σου…
…destiny has a way of finding you…