Η Ελλάδα παρότι είναι ένα σύγχρονο αστικό, δημοκρατικό κράτος, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εντούτοις παρουσιάζει κάποιες ιδιομορφίες σε σχέση με ομοϊδεατά κράτη. Το κυριότερο είναι η σύνδεση κράτους και θρησκείες. Κι είναι μια σχέση που έχει τις ρίζες τόσο βαθιά στο χρόνο που και μόνο η σκέψη του διαχωρισμού τους προκαλεί σε κάποιους έντονη δυσαρέσκεια, για να το θέσω μετριοπαθώς. Ωστόσο, η Ελλάδα ως μέλος της Ε.Ε. και ως ένα συνταγματικό κράτος οφείλει να συμπορεύεται με τους Ευρωπαίους εταίρους της, ώστε να μπορεί να επικαλείται την ευρωπαϊκή και ανθρωπιστική της ταυτότητα.
Ο νόμος
Λίγο πριν σβήσει το 2015, η ελληνική Βουλή προχώρησε στην κατάρτιση και ψήφιση ενός νόμου, που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις. Ο Νόμος 4356/2015 κατέστησε δυνατό το Σύμφωνο Συμβίωσης με επέκταση και στα ομόφυλα ζευγάρια. Ρυθμίζει ειδικά θέματα κληρονομικού και οικογενειακού δικαίου που περικλείουν και τις σχέσεις των ομόφυλων ζευγαριών, που τόσες δεκαετίες αποτελούσαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας για την χώρα. Κατοχυρώνονται με αυτόν το τρόπο τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που φέρουν ο/η ένας/μια σύντροφος προς τον/την άλλον/η σύντροφο.
Οι αντιδράσεις και η Εκκλησία
Όπως ήταν φυσικό ελληνικό επακόλουθο, πολλοί ήταν αυτοί που αντιτάχθηκαν και πριν, αλλά και μετά την ψήφιση του νόμου. Ο κυριότερος αντίλογος προερχόταν από την Εκκλησία της Ελλάδος με διάφορους επίσημους και ανεπίσημους εκπροσώπους της να καταφέρονται εναντίον του νόμου και των υποστηρικτών του. Αυτό αιτιολογείται από το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελούσε και αποτελεί μια βαθιά συντηρητική χώρα στην οποία η Εκκλησία και η πολιτεία είχαν και έχουν στενή συνεργασία στα πλαίσια της έννοιας έθνους. Ήδη από την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο κλήρος συνεργάστηκε και ήλεγχε στενά την κρατική εξουσία. Η θέση της εκκλησίας εδραιώθηκε μέσω της Ελληνικής Επανάστασης και έκτοτε κράτος και Εκκλησία πάνε χέρι-χέρι. Η Εκκλησία, δηλαδή, εκμεταλλεύτηκε και εξαργύρωσε στο έπακρο την αρωγή που έδωσε στους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες της χώρας κάποτε. Ο λαός είχε την ανάγκη να ταυτιστεί με κάτι ώστε να νιώθω ότι αποτελεί μέρος ενός συνόλου. αιώνες οι ιδεολογικοί εχθροί των χριστιανών ήταν ο καθολικοί και οι μουσουλμάνοι. Άλλωστε, ήταν το θρησκευτικό στοιχείο που καθόριζε την έννοια του έθνους πριν τον σχηματισμό των εθνικών κρατών.
Ο λόγος και ο αντίλογος
Ωστόσο, δεν ζούμε πλέον στην εποχή των Αυτοκρατοριών και των άτυπων εθνικών ομάδων, αλλά στην εποχή ευρωπαϊκών συνταγματικών κρατών με θεσμοθετημένα ανθρώπινα δικαιώματα και σε ένα καθεστώς θρησκευτικής ανοχής και ουδετερότητας. Όμως, η ελληνική πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Τα τελευταία χρόνια αυτές οι παρωχημένες ιδέες τείνουν να αποδομούνται από τους πολίτες νέας γενιάς, λόγω της εκπαίδευσής τους και του συγχρωτισμού με πολίτες σύγχρονων δημοκρατικών κρατών. Πλέον ο λόγος των πολιτών που είναι αντίθετοι με το Σύμφωνο Συμβίωσης έχει τον αντίλογό του από τους υποστηρικτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δεν νοείται σε μια δημοκρατική χώρα να παραμερίζονται και να αγνοούνται τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ατόμων. Άλλωστε, το Σύμφωνο Συμβίωσης είναι ένα καθαρά κρατικό και προσωπικό θέμα συνάμα και δεν θα έπρεπε οι εκπρόσωποι οποιασδήποτε θρησκείας να θεωρούν ότι τους αφορά. Δεν θίγει και δεν αγγίζει, άλλωστε, το θρησκευτικό γάμο που καθορίζεται από την Εκκλησία.
Τέτοιες ενέργειες, όπως η αναγνώριση και η κατοχύρωση μέσω νόμου περαιτέρω ανθρώπινων δικαιωμάτων οδηγούν προς τον εκσυγχρονισμό και την ευθυγράμμιση με το συνταγματισμό. Κι αυτό είναι το ζητούμενο εδώ.
