Τη μοναχή γυναίκα φίλε μου να μην την κρίνεις για τη μοναξιά και τα ”κουσούρια” που κρύβει μέσα της… Αντιθέτως να τη θαυμάζεις, να τη βλέπεις και να χαίρεται η ψυχή σου, να ανοίγει το φυλλοκάρδι σου, γιατί μόνο αυτή ξέρει από πόσα σκοτεινά τούνελ πέρασε και τσακίστηκε για να καταφέρει να στέκεται πάλι στα πόδια της και να σου χαμογελάει. Να τη σέβεσαι αυτή τη γυναίκα και να το δείχνεις…
Οι μοναχικές γυναίκες δεν είναι έρμαια της ζωής τους, αλλά αγωνίστριες… Αναφέρομαι μόνο στις γυναίκες γιατί κι εγώ γυναίκα είμαι, δεν έχω γνώμη να μιλήσω για τους ”μοναχικούς άντρες”, γιατί είναι επίσης ένα μεγάλο κεφάλαιο που πρέπει να αναλυθεί από άντρα και μόνο… Αυτές λοιπόν είναι μόνες τους είτε από επιλογή ή από τύχη ή ατυχία… Οι συγκυρίες ήρθαν έτσι για αυτές που κατέληξαν να αγαπούν τη μοναξιά τους…
Τα έχουν όμως βρει με τον εαυτό τους αρχικά και μετά με τους γύρω τους… Αγαπούν και αγαπιούνται όσους επιλέξουν και όχι ότι λάχει… Αγαπούν επιλεκτικά γιατί η ζωή τους δεν είναι το καλάθι των αχρήστων και εκείνες δεν είναι ένα κομμάτι κρέας… Κλαίνε, ερωτεύονται παθιασμένα, πονάνε, ουρλιάζουν, τα σπάνε… Όλα στον υπερθετικό βαθμό και για αυτό το λόγο επειδή πλέον ”έπαθαν κι έμαθαν”, φυλάνε τα νώτα τους για να μην κλάψουν ξανά από πόνο… Μέχρι τότε όμως είναι μόνες…
Αυτές τις γυναίκες πρέπει φίλε μου να ψάξεις να βρεις και να ερωτευτείς. Το να κάθεσαι να κλαίγεσαι για την πουτ@ν@ που σε χρησιμοποίησε για λίγο καιρό και στα μάσησε κανονικά με άλλα λόγια, δεν έχει καμία σημασία… Και στην τελική αυτό δεν την ενδιαφέρει τη γυναίκα τη μοναχική… Δεν έχει ανάγκη από την αγκαλιά ενός κλαψούρη αλλά από την αγκαλιά ενός Άντρα με μπέσα, με αρχές… Θέλει δίπλα της έναν ”παντελονάτο” άντρα… Από λουλούδες γέμισε ο κόσμος πια, γι’ αυτό και σάπισε…
Χάθηκε ο έρωτας, χάθηκε το φλερτ, χάθηκε η μαγεία, ο ρομαντισμός… Όλοι έγιναν ”μάγκες” που ξενερώνουν με το παραμικρό και το παίζουν ”ιστορία”… Φοβάσαι να νιώσεις για να μην πληγωθείς, φοβάσαι να εξομολογηθείς για να μην πληγωθείς, φοβάσαι να δώσεις αισθήματα για να μην πληγωθείς… Εν τέλει, φοβάσαι να ζήσεις με κάποιον για να μην πληγωθείς… Έτσι κατάντησε η ζωή… Μόνοι άνθρωποι πληγωμένοι και αρματωμένοι με ασπίδες κυκλοφορούν για να μην τους πλησιάσουν και τους πληγώσουν…
Κι εγώ αρματωμένη είμαι, μέχρι ένα όριο όμως… Δε φοβάμαι να ερωτευτώ, ποτέ δεν φοβήθηκα τον έρωτα και την αγάπη… Απλά, τώρα πια ξέρω και έχω τα ματάκια μου ορθάνοιχτα και ειδικότερα βλέπω τα πράγματα ως έχουν και όχι όπως θα ήθελα να έχουν… Βέβαια, αυτό κάποιους τους πονάει, δεν γουστάρουν να βλέπεις αντικειμενικά τα πράγματα όταν είσαι ήδη μέσα στο ”χορό”… Γουστάρουν δηλαδή ότι τους συμφέρει… Γιατί; Γιατί ακόμα ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους… Όλοι μας πάντα ανακαλύπτουμε νέες πτυχές του εαυτού μας, όμως σημασία έχει να έχεις ανακαλύψει το μεγαλύτερο μέρος αυτού για να μπορέσεις να πορευτείς…
Όταν λοιπόν βλέπετε απέναντι σας μια γυναίκα ”μοναχική και μόνη”αντίστοιχα μην μπερδεύεστε… Μοναχική έγινε για να δει τα πράγματα με το δικό της μάτι και να ξεκαθαρίσει… Μόνη είναι ίσως από επιλογή, γιατί αυτές οι γυναίκες αν δωθούν μια φορά και δεν εννοώ σεξουαλικά, γιατί αυτές δρουν πρώτα με το μυαλό και μετά με τα υπόλοιπα τότε καλό θα είναι να την πλησιάσετε, να της πιάσετε την κουβέντα και το χέρι. Ναι ρε, την κουβέντα και το χέρι, όχι τον κ@λο και το μπούτι…
Κι αν είσαι εσύ αυτός που έχει αφοσιωθεί, τότε να ξέρεις πως σίγουρα πολλοί θα ζηλέψουν την ευτυχία σου και τον έρωτα σου μαζί της… Γιατί αυτή αγαπάει ΜΙΑ ΦΟΡΑ, αληθινά, βαριά, με μπέσα και τιμή…
…μίλα της, πριν την χάσεις…
