Όταν λες “αγαπώ” να σημαίνει αγαπώ, να το νιώθεις με κάθε σου βλέμμα ,κάθε σου κύτταρο, κάθε σου ανάσα και να το εκφράζεις με κάθε σου λέξη, με κάθε σου έκφραση με κάθε σου στάλα ιδρώτα που στάζει μόλις αντικρίζεις το άλλο σου μισό, με κάθε σου χτύπο καρδιάς που μόλις τον αντικρίζεις αρχίζει και χτυπά ακόμη πιο δυνατά και χτυπά και χτυπά και νομίζεις πως η καρδιά σου έχει βγάλει φτερά, δεν είναι πια ανάμεσα στο στέρνο σου αλλά νομίζεις πως τη καρδιά σου τη κρατά εκείνος και τη ρυθμίζει με ένα μαγικό τρόπο και την ορίζει εκείνος πως θα χτυπά έχοντας ένα μαγικό κουμπί.
Να μην συμβιβάζεσαι στον έρωτα , να μην είσαι κάπου που δεν αγαπάς πραγματικά αλλά να είσαι εκεί που αγαπάς αυτό έχει σημασία, άλλωστε τι αληθινό έμεινε σε αυτή τη ζωή; Τουλάχιστον ας έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που αγαπάμε αληθινά και μας αγαπάνε εξίσου αληθινά. Ας έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που μας νοιάζονται πραγματικά, που δε χρειάζεται να τους εξηγούμε συνεχώς πως νιώθουμε γιατί απλά ξέρουν πως νιώθουμε. Που δε χρειάζεται να τους εξηγήσουμε αν είμαστε καλά ή όχι γιατί το βλέπουν και το διαβάζουν στα μάτια μας. Και γιατί αν δεν είμαστε καλά θα μας δώσουν αυτή την αγκαλιά που τόσο επιθυμούμε, θα ακούσουμε αυτό το όμορφο “εγώ είμαι δίπλα σου και μη σε νοιάζει τίποτα”, θα μας κρατήσουν το χέρι , θα πάμε μία βόλτα αγκαλιά να ξεχάσουμε όσο μας στεναχωρούν. Αυτό είναι το νόημα της αγάπης.
Κλείνοντας, ας θυμηθούμε τον ύμνο της αγάπης από την Αντιγόνη που όλοι έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές από τα χείλη της Αλίκης Βουγιουκλάκης στη ταινία “Το ξύλο βγήκε από το παράδεισο”: “Έρωτα ανίκητε στη μάχη Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν” από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από “σε, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τόνε παλαβώνεις. Συ, άνθρωπο φρόνιμων εξωθείς στ” άδικο και στο χαμό, συ π” ανάβεις ταραχή κι αμάχη ανάμεσα σε γιο και πατέρα, νικά πόθος και λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη, κόντρα σ” όλους τους μεγάλους νόμους. Σαν ατάραχος Θεός τους περιγελάς, ω Αφροδίτη. Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα, βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε…” πηγή: http://www.mixanitouxronou.gr/eros-anikate-machano-imnos-ston-anikito-theo-apo-tin-antigoni-tou-sofokli-pou/