Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λίγο πριν ξεκινήσουν οι παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, “ξεσπούν” αντιδράσεις γύρω από το “ποιοι είναι οι κατάλληλοι για να παίξουν αρχαία τραγωδία ή κωμωδία στο σημαντικότερο θέατρο του κόσμου”. Όλοι επικαλούνται τη μεγάλη αξία και τιμή του θεάτρου, αλλά κανένας σχεδόν δε δείχνει πραγματικό σεβασμό.
Τα πρώτα σημάδια που φανέρωσαν την κατρακύλα που επρόκειτο ν’ ακολουθούσε ήταν το 1986, όπου η γνωστή σε όλους Αλίκη, θα έπαιζε τη Λυσιστράτη και 4 χρόνια αργότερα την Αντιγόνη. Οι αντιδράσεις τότε ήταν καταιγιστικές και καθόλου ευνοϊκές για την “εθνική σταρ”. Τόσο πριν, όσο και μετά από τις δύο αυτές απόπειρες, οι κριτικές που δέχθηκε ήταν υβριστικές. Κάνοντας νύξη οι, τότε, κριτικοί για βαρύ πλήγμα που δέχθηκε ο πολιτισμός, δε θα φαντάζονταν ότι, 30 χρόνια αργότερα, “αστέρια” της pop μουσικής σκηνής, θα διεκδικούσαν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο θησαυρό του ελληνικού πολιτισμού.
Η άποψη πως “η τέχνη είναι για όλους”, αν και σωστή, δε σημαίνει ότι έχουμε το δικαίωμα να την “πυροβολούμε” και να την προσβάλλουμε, για να ικανοποιήσουμε δικές μας φιλοδοξίες. Ούτε, ότι έχουμε και την ικανότητα να κάνουμε, τουλάχιστον, αξιοπρεπείς εμφανίσεις σε κάθε προσπάθειά μας. Η συμμετοχή σε οποιαδήποτε μορφή της τέχνης είναι ανοιχτή, αρκεί να διέπεται από μια μεγάλη εσωτερική ανάγκη κι όχι από ένα άλλο αίσθημα που-λαϊκώς- ονομάζουμε “ψώνιο”. Υπάρχουν σκαλοπάτια που πρέπει κάποιος να ανέβει, που πρέπει να μοχθήσει για ν’ αποδείξει τι αξίζει. Αυτό προσπάθησε να πει ένα χρόνο πριν η κ.α Διαβάτη, όταν οι… δημοσιογράφοι διαστρέβλωσαν τους σκοπούς αυτής της δήλωσης και αναφέρθηκαν πως συγκεκριμένα στοχοποιούσαν αυτές οι δηλώσεις τον κ. Ρουβά.
Σαφώς και τον αφορούσαν, όπως και δεκάδες άλλους, είτε ανήκουν στο χώρο της υποκριτικής, είτε σε άλλους χώρους. Τι άλλο να περιμένουμε να δούμε στο θέατρο; Μήπως την κ.α Στικούδη να παίζει αρχαία τραγωδία ή κάποιο σεξπηρικό έργο;