Στις 6 Ιουλίου ήταν τα 70ά γενέθλια του Σιλβέστερ Σταλόνε. Δυο μέρες πριν, η ημέρα ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Συνδυάστε αυτά τα δύο και μια σπουδαία ταινία μας έρχεται στο μυαλό: Rocky.
Rocky (1976) – Sports drama, 118΄
Σκηνοθεσία: John G. Avildsen
Σενάριο: Sylvester Stallone
Πρωταγωνιστούν: Sylvester Stallone, Talia Shire, Burt Young
Μερικές μεγάλες ταινίες τις καταλαβαίνεις με την πρώτη. Όταν λέω «καταλαβαίνεις», εννοώ γιατί και πώς θεωρούνται σπουδαίες και άφησαν εποχή. Το σαράντα ετών, πια, Rocky, δεν είναι μια από αυτές. Αντιθέτως, είναι μια ταινία χαμηλού προφίλ (αρχικά) που αποτέλεσε απλά την ενσάρκωση του ονείρου του άσημου, τότε, πρωταγωνιστή και σεναριογράφου του, Σιλβέστερ Σταλόνε, και τελικά εξελίχθηκε σε κοινωνικό φαινόμενο που διαρκεί σαράντα (τουλάχιστον) χρόνια και έξι σίκουελ!
Η ιστορία πίσω από το πώς ο Σταλόνε μετατράπηκε από ηθοποιό β΄ κατηγορίας που έπαιζε μέχρι και σε πορνοταινίες για να επιβιώσει σε μεγάλο αστέρι του Χόλιγουντ με μια μόνο ταινία δε διαφέρει και πολύ από αυτήν του ήρωά του στην ταινία αυτή, τον Ρόκι Μπαλμπόα. Ικανός αλλά μέτριος γενικά πυγμάχος στη Φιλαδέλφεια, ο Ρόκι κερδίζει από το πουθενά την ευκαιρία να αντιμετωπίσει τον παγκόσμιο πρωταθλητή Apollo Creed (Carl Weathers), επειδή ο τελευταίος θέλει να μετατρέψει τον αγώνα σε show για τα 200 χρόνια από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ και ψάχνει έναν αδύναμο αντίπαλο για να το πετύχει. Ο Ρόκι όμως είναι πολύ πιο δυνατός και αποφασισμένος απ΄ ότι φαίνεται και δεν έχει κανένα σκοπό να περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου στον αγώνα.
Βλέποντας την ταινία διαρκώς αναρωτιέσαι αν αυτά που δείχνει μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα. Μάλλον όχι, είναι η απάντηση, αλλά αυτό αντί να σε ξενερώσει γιγαντώνει το cult στοιχείο της. Ένα cult στοιχείο που πηγάζει, φυσικά, από την ανεπανάληπτη φιγούρα του Σταλόνε-Ρόκι με τα μαυρισμένα μάτια, την προπόνησή του στα μνημεία αλλά και τα… κρεοπωλεία της Φιλαδέλφεια, τις λίγες αλλά επικές ατάκες που εκστομίζει (κορυφαία το ”Yo Adrian” στο φινάλε, απευθυνόμενος στην αγαπημένη του) και την εξαιρετική μουσική που τα συνοδεύει όλα αυτά.
Συναισθηματικά, λοιπόν, δε μπορεί παρά να σε κερδίσει ο Ρόκι, ειδικά αν είσαι λάτρης του κλασικού σινεμά, του cult και των ιστοριών «από τα αλώνια στα σαλόνια». Ποιοτικά, τώρα, η ταινία δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα. Όσο συγκινητική κι αν είναι η προσπάθεια του Σταλόνε, δεν είναι ούτε ήταν ποτέ μεγάλος ηθοποιός, ενώ στην εξέλιξη της ιστορίας υπάρχουν αρκετά κενά που, από καθαρά αντικειμενική σκοπιά, την καθιστούν μη ρεαλιστική. Αδιανόητο επίσης, παραμένει το γεγονός πως η ταινία αναδείχθηκε καλύτερη του έτους της (1976) στα Όσκαρ, σε μια χρονιά που υπήρχαν αριστουργήματα όπως Το Δίκτυο, Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου και ο Ταξιτζής!
Έχει σημασία όμως; Ο Rocky φιγουράρει στην πλειοψηφία των λιστών με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, μαζί με τα σίκουελ (εκ των οποίων μόνο το τελευταίο, παραδόξως, είναι αξιόλογο) έχει φέρει εκατομμύρια στα ταμεία, κι έχει κατορθώσει να επηρεάσει την έβδομη τέχνη όσο λίγες άλλες ταινίες, δείχνοντας πώς χωρίς βαρύγδουπα ονόματα, μεγάλο μπάτζετ και τρομερή ποιότητα μπορείς να κάνεις θαύματα, αν ξέρεις να χειριστείς σωστά τις συνθήκες.
Προσωπικά δε μου αρέσει ο Σιλβέστερ Σταλόνε, ως ηθοποιός, και πιστεύω πως υπήρξαν πολλοί πιο άξιοι στο χώρο που δεν πέτυχαν ούτε στο ελάχιστο όσα αυτός. Πάντοτε όμως τον θαύμαζα για την επιμονή του και τις κόντρα στα προγνωστικά προσπάθειές του να γίνει σπουδαίος. Βλέποντας το Ρόκι, 40 χρόνια μετά, μπορεί να μη δείτε μια μεγάλη ταινία, αλλά θα δείτε την ειλικρινή προσπάθεια ενός ανθρώπου να υπερβεί τις δυνατότητες του και να δημιουργήσει κάτι που θα θυμάται ο κόσμος. Ο Σταλόνε, όπως και ο χαρακτήρας που έφτιαξε και αγάπησε, ο Ρόκι Μπαλμπόα, τα κατάφεραν, δείχνοντας πως όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος…
https://www.youtube.com/watch?v=I5VHYP1jZho