Χαίρετε, κυρίες και κύριοι σινεφίλ. Στο σημερινό άρθρο θα ταξιδέψουμε στη Γαλλία, πιθανότατα την κυρίαρχη κινηματογραφική βιομηχανίας της εποχής μας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Θα μιλήσουμε για δύο πρόσφατες κυκλοφορίες από τη συγκεκριμένη χώρα, οι οποίες διεκδίκησαν και κέρδισαν βραβεία σε μεγάλα φεστιβάλ της ηπείρου μας. Δύο ταινίες με σύγχρονη πνοή, οι οποίες θίγουν επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα και διακρίνονται για το ρεαλισμό στην προσέγγιση των εν λόγω ζητημάτων. Τη μία μάλιστα, σκηνοθετεί δημιουργός με ελληνική καταγωγή.
Athena του Romain Gavras
Κοινωνική/δράσης, 99΄
Με τους: Dali Benssalah, Sami Slimane, Anthony Bajon
Η δολοφονία ενός εφήβου Αλγερινής καταγωγής, σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού, οδηγεί σε σύρραξη μεταξύ των κατοίκων της περιοχής και των αστυνομικών δυνάμεων, με τα δύο αδέρφια του θύματος να βρίσκονται σε διαφορετικές πλευρές της σύγκρουσης
Ο ελληνικής καταγωγής Γαβράς, γιος του διάσημου σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, φαίνεται πως ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του. Όχι μόνο μπήκε κι αυτός στον κινηματογράφο και έγινε σκηνοθέτης, αλλά επιλέγει κι αυτός να χρησιμοποιήσει τις ταινίες του για να θίξει επίκαιρα κοινωνικοπολιτικά θέματα και να προωθήσει τα δικά του μηνύματα. Εδώ, η ιδέα είναι κλασική και ιστορική, καθώς ο Γαβράς ασχολείται με κάποια από τα πιο μείζονα προβλήματα της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας: αστυνομική βία, γκετοποίηση μεταναστών, εγκληματικότητα, εκδίκηση, όλα τα θέματα που έχουμε δει να ξετυλίγονται σε πολλές γαλλικές (και όχι μόνο) ταινίες των τελευταίων δεκαετιών, με πιο εμβληματική το Μίσος (1995) του Ματιέ Κασοβίτς. Ο Γαβράς θέτει εύστοχα διλήμματα και θέματα κοινωνικής ηθικής, ωστόσο το μοιραίο ελάττωμα του σεναρίου είναι πως δε δίνει απαντήσεις, καθώς το φιλμ αναλώνεται σε σκηνές περιπέτειας δράσης, θέτοντας το κοινωνικό στοιχείο στο background. Αντί να γίνει μια ταινία που μιλάει για το ρατσισμό, την αστυνομική βία και τη μετανάστευση, απλώς χρησιμοποιεί τα προαναφερθέντα για να στήσει μια αβανταδόρικη ιστορία με δράση, μάχες και κάποιες στιγμές αγωνίας προς το φινάλε. Οι τελευταίες, μαζί με την έμπνευση που βλέπουμε στο πρώτο μισάωρο, διασώζουν το σύνολο και η ταινία παίρνει θετικό πρόσημο, ωστόσο σου αφήνει την αίσθηση ότι έμεινε στη μέση, σπαταλώντας μια μεγάλη ευκαιρία για κάτι εξαιρετικό.
Βαθμολογία: 7/10
Ανατομία μιας Πτώσης (Anatomie d’une chute) της Justine Triet
Δικαστικό δράμα, 151’
Με τους: Sandra Hüller, Swann Arlaud, Milo Machado-Graner
Μια Γερμανίδα κατηγορείται για τη δολοφονία του συζύγου της, καθώς ήταν η μοναδική μάρτυρας. Η ίδια προσπαθεί να αποδείξει ότι πρόκειται για αυτοκτονία.
Νικήτρια στις Κάννες φέτος, η κλειστοφοβική, νευρώδης αυτή ταινία αποτελεί ένα τυπικό courtroom drama. Μια υπόθεση πιθανής δολοφονίας, μια ταραχώδης συζυγική σχέση, μια μυστηριώδης κατηγορούμενη, ένα ανήλικο παιδί στη μέση, σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος αποκαλύπτονται καθώς οι δύο πλευρές προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδίσουν τη δίκη. Το σενάριο καλεί τους πάντες, προφανώς μεταξύ αυτών και εμάς τους θεατές, να πάρουμε θέση, να κρίνουμε τα γεγονότα αντικειμενικά, σαν να ήμαστε εμείς δικαστές ή ένορκοι, αντιστρέφοντας τους ρόλους των φύλων σε σύγκριση με αυτό που βλέπουμε συνήθως, και προσπαθώντας να παίξει με τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις. Προσεκτικά φιλοτεχνημένοι χαρακτήρες, εξαιρετικές ερμηνείες, ιδανικές επιλογές στην περιγραφή (και τη σειρά της περιγραφής) των γεγονότων, και μια στιβαρή σκηνοθεσία, η ταινία θίγει πολλά θέματα, προκαλεί ερωτήματα, έχει σασπένς και λειτουργεί εξίσου καλά ως δικαστικό θρίλερ όσο και ως κοινωνικό δράμα. Μια από τις καλύτερες και πιο απολαυστικές στην παρακολούθηση γαλλικές ταινίες του αιώνα που διανύουμε, η οποία συνδυάζει με επιτυχία πολλά είδη, προκαλεί μια σειρά από συναισθήματα σαν roller coaster του είδους και δεν αφήνει κανέναν και καμία ασυγκίνητους.
Βαθμολογία: 8/10
