Αγαπητοί αναγνώστες,
Το να είσαι γονιός είναι αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη ευτυχία του κόσμου. Ταυτόχρονα όμως συνεπάγεται και την μεγαλύτερη ευθύνη. Ευθύνη όχι τόσο οικονομική, όσο ηθική και κοινωνική, ευθύνη προς τα έσω, προς τον εαυτό του και τη συνείδηση του, και προς τα έξω. Κι αυτό γιατί ένας άνθρωπος που αποφασίζει να διαχειριστεί εξ ολοκλήρου μια καινούργια ζωή, αυτό που έχει να κάνει είναι να μάθει να διαχειρίζεται πρώτα τον εαυτό του. Τα παιδιά είναι όντα καταρχήν μιμητικά. Από την βρεφική ηλικία ακόμη, πριν κατανοήσουν τον τρισδιάστατο κόσμο γύρω τους αντιλαμβάνονται τις ενέργειες. Αφουγκράζονται τον θυμό, τη λύπη, την ένταση, την χαρά, την ισορροπία.
Έπειτα μαζί με τις αισθήσεις αποκτούν τα πρώτα τους ερεθίσματα, τα οποία σαφώς αντλούνται από τους γονείς. Η ψυχολογία δια αυτού κι εξαντλείται σε όρους όπως «παιδί -σφουγγάρι» και ερευνά διεξοδικά την παιδική ηλικία. Στην ελληνική κοινωνία ο νέος παραμένει στην ίδια εστία με τους γονείς του τουλάχιστον μέχρι τα δεκαοχτώ του χρόνια. Έχει διαμορφώσει ένα τρόπο ζωής και ένα ήθος, μια συνήθεια συγκεκριμένη. Ψάχνοντας τρόπο να επιβιώσει, αντιγράφει ήδη δοκιμασμένες συνταγές με τις οποίες είναι οικείος. Φυσικά οι λοιπές συναναστροφές, επιλογές και επιρροές του επιδρούν σε ένα βαθμό και τον αλλοιώνουν και τον μορφοποιούν ξανά και ξανά εις όλον τον βίο του. Κι έτσι χτίζεται μια νέα προσωπικότητα, που βασίζεται στην γονική.
Από την ηλικία που τα παιδιά αποκτούν κριτική ικανότητα και νου αρχίζουν να διαφοροποιούνται στηριζόμενα όμως σε έτερα ακόμη κριτήρια. Ο όρος καθρέφτης βασικά δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικός. Πάσχει εκ βάθρων. Τα παιδιά δεν είναι κακέκτυπα. Ούτε πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι. Η σχέση παιδιού – γονέα είναι μια κατάσταση που αλληλοεπιδρά και εξελίσσεται. Οι γονείς και η οικογένεια είναι το βασικότερο κομμάτι της ζωής του παιδιού. Όταν όμως καθρεφτίζεται πρέπει να χαιρετά μόνο το είδωλο του!
ΑΒΡΑΜΗΛΑ ΦΩΤΕΙΝΗ