Αυτό το έτος που μας φεύγει άκουσα για άλλη μία φορά απεριόριστη μουσική. Μου φαίνεται πως εάν συνεχίσω να ακούω σε τόσο υψηλές εντάσεις μέχρι τα σαράντα τέσσερα θα έχω κι εγώ την τραγική κατάληξη του Beethoven που έμεινε εντελώς κωφός. Η μόνη μας διαφορά: εγώ δεν είμαι ούτε μουσικός, ούτε ιδιοφυΐα όπως δείχνουν τα πράγματα.
Εάν τις προηγούμενες χρονιές άκουσα πολύ rock, metal, pop punk, τότε το 2016 πρέπει να ήταν η χρονιά που αφιερώθηκα σχεδόν αποκλειστικώς σε αυτά. Διαθέτω μία δυνατή μνήμη που μου επιτρέπει να θυμάμαι με ποια τραγούδια έγραψα τα καλύτερα κεφάλαια της νέας μου νουβέλας, με ποια χτυπήθηκα μόνος με τα ακουστικά μου σαν παράφρονας, με ποια έκλαψα με μαύρο δάκρυ, με ποια κατακλύστηκα από παροδικές εκλάμψεις έξαλλης αισιοδοξίας, με ποια πίστεψα ακράδαντα ότι πάσχω από μανιοκατάθλιψη και με ποια κόντεψα να σκάσω που δεν ήμουν εγώ εκείνος που έγραψε τουλάχιστον τους στίχους τους.
Την χρονιά που μας φεύγει άκουσα Thirty Seconds to Mars και κυριολεκτικά πωρώθηκα με το this is war/100 suns. Μου θύμισε την εποχή που έβλεπα Kyle XY και μικρά tributes στο YouTube με αυτά τα δύο τραγούδια σε συρραφή. Οι στίχοι: I believe in nothing but the truth in who we are έγιναν πρόσφατα το μότο ενός λογοτεχνικού μου ήρωα που μάλλον μοιράζομαι περισσότερα κοινά μαζί του απ’ όσα θα παραδεχόμουν ποτέ. Ίδιες νευρώσεις, ίδιες απογοητεύσεις, ίδιες εκνευριστικές υπερευαισθησίες και ροπή προς επιμελώς προγραμματισμένες μικρές αυτοκαταστροφές. Closer to the edge, the kill , from yesterday, Kings and Queens σε μόνιμο repeat. Άκουσα Green Day- τα αγαπημένα μου τραγούδια τους εξακολουθούν να είναι ακόμα και έπειτα από χρόνια το wake me up when September ends και το Boulevard of broken dreams. Γιατί δεν γράφουν πια καλύτερα τραγούδια; Ίσως δεν έμειναν και καλύτερα για να γράψουν. Οι Of mice and men μου έκαναν καλή παρέα με το would you still be there, αναρωτιέμαι πόσες φορές να το άκουσα. Αρκετές. Δεν μπορώ να καταλήξω στο εάν προτιμώ τελικώς Breaking Benjamin ή Three Days Grace. Το breath βρίσκεται σε έναν μόνιμο ανταγωνισμό με το animal i have become και το the diary of Jane σε μάχη με το It’s never too late. Όπως και να έχει, στο τέλος της ημέρας αγαπώ εξίσου και τα δύο συγκροτήματα.
Άκουσα Black Veil Brides και ήταν από τις πιο liberating ώρες της ζωής μου! To Knives and pens και το In the end περιέχουν έναν Andy Biersack τόσο ξεδιάντροπα όμορφο στα δεκαοχτώ του που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι είμαστε τόσο αποτυχημένα προγραμματισμένοι να μεγαλώνουμε και λίγο λίγο να χάνουμε από την όποια νεανική γοητεία διαθέτουμε μέχρι να μας χτυπήσει βαριά η μοίρα. Πάντως ο Andy ως έφηβος υπήρξε ό,τι πιο sexy έχω δει να κυκλοφορεί στη σκηνή και η μουσική του συγκροτήματος μίλησε στις καρδιές πολλών ακροατών με μοναδικό τρόπο. Μεταξύ αυτών κι εγώ. Άκουσα Marilyn Manson και συνειδητοποιώ ότι ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω το πόσο εξαίσια μοναδικός και πολυσχιδής υπήρξε αυτός ο καλλιτέχνης στην γόνιμη περίοδο του. Τραγούδια όπως mOBSCENE, Comma white, Disposable teens είναι πλέον κλασικά ενώ με το New shit και τα μοναδικά του screams ο Manson στάθηκε απέναντι από την mainstream pop ηγεμονία που χαρακτηρίζει την εποχή και φώναξε – μάλλον ούρλιαξε- this is how we rock! Αξεπέραστος. Άκουσα Bullet for my Valentine και έκλαψα ξανά, ξανά και ξανά με το tears don’t fall. Το ίδιο μου συνέβη λίγο πολύ και με τους Foo fighters/ best of you και Seether/ fine again, broken featuring την μοναδική Amy Lee. Κάποια τραγούδια υπάρχουν απλώς για να μας διαλύουν.
Εάν αυτή η χρονιά χαρακτηριζόταν υποχρεωτικά μόνο από ένα συγκρότημα στον κόσμο τότε για μένα η απάντηση θα ήταν πανεύκολη κι ας μου αρέσουν εκατοντάδες. My Chemical Romance! Είναι αυτό που λέμε, ένα όνομα, μία θρησκεία. Εμβληματικοί! Εάν δεν είχαν διαλυθεί το 2013 φέρνοντας την δυστυχία, τον πόνο και την απογοήτευση στις ψυχές μας εγώ ίσως αυτή τη στιγμή να ήμουν σε κάποιο υπερατλαντικό αεροπορικό ταξίδι για την επόμενη συναυλία τους. Εδώ η λίστα μου χωρίζεται αποκλειστικώς σε τραγούδια τους που αγαπώ και σε τραγούδια τους που λατρεύω. Disenchanted, the light behind your eyes, welcome to the black parade, Helena, Mama, teenagers, famous last words, Cancer, I’m not okay, the kids from yesterday, the only hope for me is you αποτελούν τραγούδια που πιστεύω ακράδαντα ότι αξίζουν δικαιωματικά κορυφαία θέση ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια της rock μουσικής διαχρονικώς. Εάν η ζωή μου ήταν ένα coming of age βιβλίο για εφήβους σαν αυτό που γράφω αυτό το διάστημα τότε η μουσική των My Chemical Romance θα αποτελούσε σε ελεύθερη μετάφραση την άριστη καταγραφή της βαθύτερης ψυχοσύνθεσής μου. Πιο emo πεθαίνεις θα σκεφτεί κανείς; Honestly, i don’t give an inch! Σκέφτομαι το επόμενο βιβλίο μου να είναι αφιερωμένο σε αυτούς.
Συνεχίζω με το αμέσως επόμενο αγαπημένο μου συγκρότημα. Εάν οι My Chemical Romance , βρίσκονται στο νούμερο ένα της λίστας μου τότε οι The pretty Reckless ανήκουν κι αυτοί κάπου στο top 5. Ξεχωρίζω από τα υπέροχα κομμάτια τους το House on a hill που αγαπώ πολύ να ακούω στο πιάνο. Άκουσα ακόμα Bring me the Horizon και λάτρεψα το It never ends και το drown από μία ταλαντούχα μουσικό που συνάντησα στο Internet. Oliver Sykes, σπαρακτική φωνή, μερικές φορές δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι εαν είναι καλά στη ζωή του παρά την αλόγιστη χρήση ναρκωτικών στην οποία επιδίδεται. Άκουσα και Halestorm, i miss the misery! Η Lzzy Hale μοιάζει ώρες ώρες με την πιο εντυπωσιακή τραγουδίστρια που έχω δει στη ζωή μου και μπράβο της!
Τρία τραγούδια που ακούω σε καθημερινή βάση ανήκουν στους Tokio Hotel. Ready set go, monsoon, Don’t jump. Οι επιθέσεις εναντίον του συγκροτήματος είναι τουλάχιστον κακοπροαίρετες και τίποτα περισσότερο. Nightwish και Evanescence, η σύγκριση μεταξύ τους μοιάζει σαν το ελληνικό «δίλημμα» Χατζιδάκις- Θεοδωράκης. Τείνω να επιλέγω Nightwish πιο συχνά αν και το going under των Evanescence μοιάζει σε ορισμένες περιστάσεις αξεπέραστο.
Ανάμεσα σε άλλα άκουσα και πιο ανάλαφρα συγκροτήματα που με γέμισαν αισιοδοξία όσο και μία δροσερή βόλτα κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο. Fall out boy, Paramore, Boys like girls, We the Kings, All time Low – έχω στιγμές εκστατικής χαράς μαζί τους- Simple plan, Panic! at the disco, Nickelback και φυσικά Avril Lavigne -αν και η Avril με τραγούδια όπως το Νοbodys’s home ή το When you’re gone δεν χαρακτηρίζεται ανάλαφρη σε καμία των περιπτώσεων.
Λιγότερο άκουσα Pierce the veil, Sleeping with Sirens και Asking Alexandria ενώ δεν θέλω να παραλείψω την αναφορά μου και στη Sia που όπως είχα γράψει σε ένα άλλο αρθράκι στο παρελθόν, η παρουσία της στη pop σκηνή είναι τιμητική για την pop και όχι το ανάποδο. Τραγουδίστριες σαν τη Sia δεν εμφανίζονται συχνά αλλά όταν συμβαίνει οφείλουμε να είμαστε γενναιόδωροι στις κριτικές μας.
Είμαι βέβαιος πως έχω παραλείψει να αναφέρω ορισμένους αγαπημένους μου μουσικούς και συγκροτήματα που εάν δεν υπήρχαν στα ακουστικά μου το 2016 ίσως να μην υπήρχα κι εγώ. Άλλωστε η μουσική είναι ό,τι θα αποκαλούσαμε ένας απέραντος ωκεανός και το μυαλό ένα μικρό δοχείο ελάχιστης χωρητικότητας. Νομίζω πάντως πως ήταν μια καλή χρονιά προσωπικής ακρόασης. Με τόσους καλλιτέχνες να εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο βρίσκομαι σε συνεχή επιφυλακή. Όλο περιμένω ότι θα διαβάσω την επόμενη τραγική είδηση θανάτου που θα τραντάξει για άλλη μία φορά την πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά είμαι ευγνώμων που είμαστε εδώ ακόμα και εάν είναι για να παρακολουθούμε διαλύσεις συγκροτημάτων και αποχωρήσεις ειδώλων. Η βασική ιδέα είναι η εξής: Long live Rock ‘N’ Roll!
 ανασκόπηση του Βιργιλίου){kind=link}