Οι ρυθμοί δύσκολοι και γρήγοροι, άγχος πολύ. Στις σύγχρονες κοινωνίες που ζούμε, γύρω μας παρατηρούμε κόσμο να τρέχει συνεχώς να προλάβει ή μάλλον να τα προλάβει όλα. Οι ώρες εργασίας αυξήθηκαν με μικρότερους μισθούς, οι υποχρεώσεις πολλές, μερικές φορές δε φτάνει το 24ωρο για να προλάβει κανείς να καλύψει τις όποιες υποχρεώσεις του και να έχει συνάμα και χρόνο για τον εαυτό του. Φυσικά δεν έχουμε όλοι την ίδια βαθμίδα άγχους. Κάποιοι αγχώνονται πιο πολύ, κάποιοι λιγότερο δεν έχουμε όλοι την ίδια στάση απέναντι στη ζώη και στις συνθήκες. Παρόλα αυτά, οι συνθήκες έχουν όντως δυσκολέψει, άσχετα πως τις βιώνει ο καθένας.
Τι γίνεται όμως όταν το άγχος δεν παραμένει σε ήπιο βαθμό και κατακλύει όλο σου το σώμα; Όταν ο άνθρωπος τρέχει και δεν προλαβαίνει και γίνεται σε μια μόνιμη βάση αυτό επαναλαμβανόμενα, τότε ο ίδιος του ο οργανισμός ξεσπάει. Στην ουσία ο ίδιος ο άνθρωπος βιώνει ψυχοσωματικά συμπτώματα που τον ειδοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά. Συνήθως, όταν δεν είμαστε καλά ψάχνουμε πάντα κάποιο παθολογικό αίτιο, ενώ στην ουσία δεν είναι πάντα οι αιτίες σωματικές.. Στέλνει και η ψυχή μας μηνύματα με ψυχοσωματικά συμπτώματα!!
Η πιο έντονη εκδήλωση μορφής άγχους, είναι οι κρίσεις πανικού. Η κρίσεις πανικού εκδηλώνονται διαφορετικά στον καθένα μ’ ένα σύμπτωμα η με περισσότερα τα οποία κρατάνε ελάχιστα χρονικά αλλά για το ίδιο το άτομο φαντάζει ότι είναι πολύ μεγάλο το χρονικό πλαίσιο που βιώνει αυτά τα συμπτώματα, χωρίς να ξέρει και τι ακριβώς του συμβαίνει. Τα συμπτώματα είναι: έντονος πόνος στο στήθος, ιδρώτας, αίσθημα φόβου, ταραχή, φόβος ότι το άτομο παθαίνει έμφραγμα ή ότι θα πεθάνει, αποπραγματοποιήσει και αποπροσωποιήσει. Όταν όμως μια κρίση πανικού λαμβάνει τέλος, το άτομο βιώνει θλίψη και φόβο ότι θα το ξαναπάθει. Σε κάποιες περιπτώσεις,αποφεύγει να βγεί από το σπίτι γιατί φοβάται να μην το ξαναπάθει και προτιμάει να παραμένει σε οικείο περιβάλλον γιατί νιώθει σιγουριά.
Η γνώμη μου είναι πως για να μη φτάσει ο άνθρωπος σε τέτοια άσχημα ψυχοσωματικά συμπτώματα, θα πρέπει να βρει τρόπους να διαχειριστεί το άγχος του κάνοντας πράγματα και για τον ίδιο του τον εαυτό. Το βασικότερο μήνυμα που μας στέλνει ο οργανισμός μας σε τόσο έντονα στρεσογόνες καταστάσεις, είναι ότι κάτι πρέπει να αλλάξουμε και να ξεκινήσουμε να τον προσέχουμε. Αν όμως έχουμε ήδη τέτοια συμπτώματα σε ακραίο βαθμό, δε θα πρέπει να φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια από τους ειδικούς. Το να ζητάς βοήθεια δε δείχνει δειλία, αντίθετα δείχνει θάρρος ότι αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά και θες να διορθωθεί για να έχεις μια καλύτερη και ποιοτικότερη ζωή. Εξάλλου, μια ζωή την έχουμε, ας τη ζήσουμε όσο πιο θετικά και υγιή γίνεται!
