Ναι ρε μεγάλε, υπέροχε, αγέρωχε, αλάνθαστε, εγωιστή ”καραγκιόζη” να ήσουν Μάγκας και να μ’ αγαπούσες πριν φύγω να σωθώ. Να ήσουν άξιος των συναισθημάτων μου και της ψυχής μου, να μπορούσες λίγο να σκεφτείς πως κάποια γυναίκα πέρα από το κορμί της σου χάρισε το μυαλό και την καρδιά της…
Βέβαια για να τα καταλάβεις αυτά θα έπρεπε να διαθέτεις και μυαλό αλλά και καρδιά, λέξεις άγνωστες σε σένα, αφού η μόνη λέξη που σου αρμόζει και σε χαρακτηρίζει πλήρως είναι ο ”φελλός”, μέσα και έξω ένα κουφάρι, ένα κενό, άψυχο αντικείμενο που νομίζει πως όλοι και όλα στρέφονται γύρω του…
Μπερδεύτηκες όμως, στα δίχτυα που άπλωσες, παγιδεύτηκες μόνος σου, και αυτό γιατί νόμισες πως η τρυφερότητα, το ενδιαφέρον, το καλημέρα ρε άχρηστε και το καληνύχτα, το σ’ αγαπάω και το μου λείπεις είναι ένδειξη Αγάπης και μόνο. Δεν αρκεί να πεις σ’ αγαπώ σε μια δεδομένη στιγμή, το σ’ αγαπώ έχει τόσες πράξεις να το συνοδεύουν και να το κάνουν να αποκτήσει οστά και κύτταρα, αίμα και καρδιά…
Το σ’ αγαπώ, μάθε πως μπορεί να αποκτήσει ζωντάνια και να την αποκτήσει μέσα από εμάς και από αυτά που δίνουμε. Η αγάπη δεν είναι τζόγος, δεν είναι πάρτι, δεν είναι μια γκόμενα της βραδιάς… Μην μπερδεύεις τα τσόκαρα με τη ζωή… Η αληθινή αγάπη δεν είναι τσόκαρο και η ζωή δεν είναι πάγκος λαϊκής. Βέβαια, δεν σε αδικώ σε αυτό, γιατί μέχρι τώρα έζησες και συναναστράφηκες με ότι χειρότερο και πιο ”φτηνό” υπάρχει απλά και μόνο για να ικανοποιήσεις τη σάρκα σου για λίγο…
Δεν έμαθες να ξεχωρίζεις την ποιότητα από το βούρκο, ένα βούρκο που μπήκες μόνος σου και έγινες έτσι όπως είσαι. Μια κούφια σανίδα που βυθίζεται είσαι αγοράκι μου, με άλλα λόγια ένα ναυάγιο φτηνής κατασκευής. Κι εδώ αρχίζει η ιστορία μας, εδώ αρχίζει ο ρόλος ο δικός μου. Ένας ρόλος που δεν επέλεξα, αλλά αναγκάστηκα να διαχειριστώ επειδή έκανα ένα ατόπημα, σ’ αγάπησα…
Και πίστεψε με, δεν αγάπησα την εικόνα σου, αγάπησα εσένα και μόνο, δεν έβαλα μπροστά την δική μου πάρτη αλλά τη δική σου. Αποδέχτηκα το ρόλο αυτό και χόρεψα στον παλμό σου, έκλαψα στη σκέψη σου και πόνεσα στην ύπαρξη σου… Αυτά όμως τα έκανα εγώ, δίχως να μάθεις και δίχως να σε βαραίνω με τα δικά μου. Άλλωστε που χρόνος για τα δικά μου, αφού μπήκα στην άκρη και ασχολούμουν μόνο με τα δικά σου.
Αναρωτήθηκες ποτέ πως νιώθω εγώ;Μου έλεγες πάντα πως είμαι δυνατή και εγωίστρια και σίδερο,σκέφτηκες ρε ότι και τα σίδερα λυγίζουν; Αλλά που μυαλό για να σκεφτείς και που καρδιά για να πονέσεις τον άλλον; Πάντα κυνηγούσαμε το εγώ σου, εσύ μπροστά κι εγώ πίσω να κυνηγάω το άψυχο όνειρο. Ένα όνειρο που ήξερα που δεν θα ζωντανέψει ποτέ γιατί εσύ εγκεφαλικά και ψυχικά είσαι ”out of order”…
Δεν μου άφησες επιλογές όμως, μπορεί να σε λάτρεψα, να σε πόνεσα, να σε κυνήγησα, να με βασάνισες, να μου έκαψες την ψυχή με τις γόπες του τσιγάρου σου, όμως πια δεν με ελέγχεις. Πήρα το μυαλό και τα συντρίμμια της καρδιάς μου και έφυγα μακριά για να ζήσω και να σωθώ.Να αγαπήσω και να αγαπηθώ όπως και όσο μου αξίζει…
Γιατί μου αξίζει ρε, κατάλαβες; Μου αξίζει να αγαπηθώ για τόσους λόγους, εκείνο που δεν μου άξιζε ήταν να ζητιανεύω την ψεύτικη αγκαλιά σου και το σκουριασμένο σ’ αγαπώ σου… Ένα σ’ αγαπώ που σκούριασε όποτε το έλεγες και έκλαιγες για τόσους λόγους… Το σ’ αγαπώ πρέπει να λέγεται αργά και καθαρά, δίχως δάκρυα, δίχως αλλά και ίσως…
Πρέπει να πατάς γερά για να το πεις και να ξέρεις τι σημαίνει. Εγώ έμαθα τι σημαίνει και το αντιμετώπισα αντρίκια… Αλλά εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ… Ένα τίποτα προσωποποιημένο, ένα κατασκεύασμα τελευταίας διαλογής… Πλέον δεν αγοράζω κατασκευάσματα μεταχειρισμένα και ξεψυχισμένα, με έμαθες μέσα από την τραγωδία σου να αγοράζω όμορφα, λαμπερά και ακριβά…
Έτσι αγόρασα και σένα για λίγο, όμως κατάφερα να σε πουλήσω εκεί που σου αξίζει, στο δι@ολο… Πάρε λοιπόν τα ρέστα και δίνε του, φύγε να μην σε ξαναδώ μπροστά μου ποτέ… Η ζωή μου, μου ανήκει και η ευτυχία μου με περιμένει. Θα ζήσω και θα ευτυχήσω για μένα και θα φροντίσω να μαθαίνεις τα νέα μου για να πονάς… Τότε θα καταλάβεις πως πονούν οι μισοσβησμένες γόπες του τσιγάρου σου που έκαψαν την καρδιά μου…
”Το φανάρι είναι πράσινο και ήδη πέρασα απέναντι… Μας χωρίζουν πλέον 2 λωρίδες, οι οποίες δεν θα ενωθούν ποτέ, πάντα θα κινούνται παράλληλα για να κοιτάζεις και να πονάς”…
