Υπάρχουν φορές που θέλεις να δεις μια ποιοτική ταινία. Ως ώριμο, καλλιεργημένο και με αναπτυγμένη κριτική ικανότητα ον επιθυμείς κάποια στιγμή να αφήσεις τις χολυγουντιανές ταινίες δράσης και τις κωμωδίες -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα τις εγκαταλείψεις για πάντα ή ότι δεν εκτιμάς την ύπαρξή τους- και να δοκιμάσεις την τύχη και το γούστο σου σε κάτι πιο ποιοτικό ή καλύτερα σε κάτι διαφορετικό από αυτό που παρακολουθεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Με αυτό το σκεπτικό αποφάσισα να δω την ταινία Girl Asleep, που είναι αυστραλέζικη παραγωγή και κυκλοφόρησε το 2015.
Η ταινία προβάλλει την ζωή της Greta (Bethany Whitmore). Η Greta μαζί με την μητέρα, Janet (Amber McMahon), τον πατέρα, Conrad (Matthew Whittet) και την αδερφή της, Genevieve (Imogen Archer) μετακομίζουν πρόσφατα με αποτέλεσμα η Greta να βρίσκεται σε ένα καινούριο σχολείο χωρίς καθόλου φίλους. Αν και πολύ συνεσταλμένη και ντροπαλή, την πλησιάζουν φιλικά ο Elliott (Harrison Feldman) αλλά και πιο επιθετικά μια μικρή ομάδα κοριτσιών με αρχηγό την Sapphire (Grace Dawson). Εξαιτίας διάφορων οικογενειακών συντριβών, πρωτόγνωρων για την ηλικία της επιλογών και περιστατικών σχολικού εκφοβισμού, η Greta μέσα από ένα περίεργο όνειρο που είχε κατά την διάρκεια του πάρτι της για την συμπλήρωση των 15 χρόνων της μεταβαίνει από την παιδική στην εφηβική ηλικία καταφέρνοντας να συμφιλιωθεί, να κατανοήσει και να αναπροσδιορίσει τον εαυτό της.
Ιδιαίτερη έκπληξη αποτελεί η σκηνοθετική ματιά της Rosemary Myers. Υπάρχουν αρκετά σημεία που κάνουν τον θεατή να ενθουσιαστεί με τις καινοτομίες που εισάγει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζονται στην οθόνη οι προτάσεις που δίνουν πληροφορίες στον θεατή για την ιστορία ή την επικείμενη σκηνή, όπως ο τίτλος της ταινίας, που εμφανίζεται μέσω ενός ανθρώπου που φοράει μια στολή με σχέδιο ίδιο με αυτό του τοίχου πίσω του και κρατάει μια καρτέλα που γράφει Girl Asleep . Αντίστοιχα, για να δείξει ότι έχει περάσει αρκετός χρόνος από την τελευταία σκηνή, η επόμενη αρχίζει με ένα πλάνο σε ένα κουβά με κοτομπουκιές που γράφει πάνω “Later that night” (αργότερα το ίδιο βράδυ). Πέρα από αυτά, ξεχωρίζουν διάφορα πρωτότυπα και εμπνευσμένα πλάνα, τα οποία δείχνουν κοντινό μια εικόνα, όπως έναν μουσικό δίσκο ή μια φωτογραφία, και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα το πρόσωπο που απεικονίζεται αρχίζει και κουνιέται. Τέλος, σχετικά με την σκηνοθεσία δεν γίνεται να μην σημειωθεί το γεγονός ότι αρκετές σκηνές παρουσιάστηκαν στον θεατή μέσα από πολλές και διαφορετικές οπτικές γωνίες, όπως αυτή στην οποία ο Elliott δείπνησε στο σπίτι της Greta.
Πέρα από την σκηνοθεσία, η ταινία αυτή έχει διακριθεί για την ενδυμασία. Υπεύθυνος για τα κουστούμια ήταν ο Jonathon Oxlade, ο οποίος κέρδισε το βραβείο για την εργασία του στα Australian Academy of Cinema and Television Arts (AACTA) Awards και Australian Film Institute. Πέρα από την περιβολή της οικογενείας της, των φίλων και της ίδιας της Greta δημιούργησε κουστούμια για διάφορα πλάσματα που είχαν κάποιες ομοιότητες με ανθρώπους και υποτίθεται ότι ζουν σε ένα μυστικό βασίλειο, το οποίο είχε φανταστεί η Greta όταν ήταν μικρή. Παράλληλα, αξίζει να αναφερθεί και ο Mark Holman Harris, ο οποίος είχε την ευθύνη για τα ειδικά εφέ. Το όνειρο της Greta του έδωσε αρκετές ευκαιρίες να αποδείξει το ταλέντο του και το κατάφερε. Το πιο εντυπωσιακό ήταν η ταχύτατη εμφάνιση και εξαφάνιση κομματιών ξύλου από ένα φράκτη για να δείξει τον εγκλεισμό και την διαφυγή διάφορων προσώπων μέσα από αυτόν. Βέβαια, αν και κάποιες άλλες σκηνές μπορεί να φαίνονται ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν προσεγμένα εφέ, δεν πρέπει να ξεχνιέται το γεγονός ότι πρόκειται για ένα παιδικό όνειρο, οπότε είναι λογικό κάποια πράγματα να προβάλλονται πιο απλοϊκά από ότι περιμέναμε.
Υπάρχουν, όμως, και ορισμένες σκηνές που δεν έχουν αιτιολογία για τον μέτριο τρόπο με τον οποίο αποδόθηκαν ή γενικότερα για την ύπαρξή τους. Αν και η ταινία συγκαταλέγεται στο είδος της κωμωδίας, δεν καταφέρνει να κάνει τον θεατή να γελάσει. Τα περισσότερα αστεία γίνονται όταν κάποιος χαρακτήρας περιγελά κάποιον άλλο ή όταν ένα πρόσωπο προσπαθεί να αυτοσαρκαστεί χωρίς όμως επιτυχία. Ίσως στο ίδιο χιουμοριστικό κλίμα εντάσσεται και η σκηνή όπου η μητέρα προσπαθεί να πείσει την Greta ότι είναι καλή ιδέα να οργανώσουν ένα πάρτι για τα γενέθλιά της, καθώς έτσι θα μπορέσει να γίνει πιο κοινωνική και αποδεκτή από το νέο σχολικό περιβάλλον της. Το γεγονός ότι κάνουν αυτή την σοβαρή συζήτηση ενώ η Janet βρίσκεται πάνω σε ποδήλατο γυμναστικής κάνει όλη την σκηνή να φαίνεται γελοία και μειώνει την εκτίμηση που έχει ο θεατής για τον χαρακτήρα της μητέρας. Τέλος, υπάρχει μία σκηνή όπου ενώ η Greta και ο Elliott περπατούν προς το σπίτι της πρώτης μετά το σχολείο, βλέπουμε φευγαλέα έναν άνθρωπο να βρίσκεται κάτω από ένα δέντρο, όρθιος και να βλέπει με τα κιάλια στο άπειρο. Το πλάνο αυτό δεν συσχετίζεται με την ιστορία και δεν διαφαίνεται κάποιος συμβολισμός ή κάποιο κρυμμένο νόημα σχετικό με το μήνυμα της ιστορίας.
Συνοψίζοντας, το Girl Asleep ήταν μία ταινία που χάρηκα που την είδα, καθώς με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πόσο ξεχωριστό είναι το να μεγαλώνεις και να κατανοείς τον εαυτό σου. Το ότι μεγαλώνεις, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάσεις την φαντασία σου. Κάθε άλλο, η φαντασία και τα όνειρα σε συνδυασμό βέβαια με τα αγαπημένα μας άτομα θα μπορέσουν να μας κάνουν να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία.