Μερικές φορές γνωρίζουμε ξαφνικά ένα πρόσωπο και γίνεται από το πουθενά πολύ σημαντικό στη ζωή μας. Η ανάγκη του ανθρώπου για συναναστροφή και επικοινωνία είναι κάτι διαφορετικό από το να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που να θες να είστε συνέχεια μαζί και να ζείς έντονα την κάθε στιγμή μαζί του. Ο άνθρωπος έκ φύσεως, ναι είναι ένα κοινωνικό όν. Ομως πόσο εύκολο είναι να αγαπήσει; Κατά τη γνώμη μου,οι πιο πολλοί μπερδεύουν το πάθος με την αγάπη. Αρχικά, ξετρελαίνονται με κάποιο άτομο και θέλουν να επικοινωνούν συνέχεια μαζί του, σκέφτονται μόνο αυτό και θέλουν να είναι συνέχεια με το πρόσωπο αυτό μέχρι που κάποια στιγμή, όλο αυτό ”ξεφουσκώνει”….
Η αγάπη είναι δύσκολη έννοια, έχει βαθύτερη σημασία, είναι η μόνιμη συναισθηματική κατάσταση που παραμένει ακόμη και όταν πλέον δεν θα υπάρχει πάθος. Η βάση της είναι η αμοιβαία κατανόηση των διαφορετικών προσωπικοτήτων δυο ανθρώπων και το συναίσθημα που τους ενώνει για να θέλουν να είναι και να παραμείνουν μαζι. Φυσικά, το υπέροχο θα ήταν να συνυπάρχουν ως συναισθήματα και να μην υποχωρεί κανένα από τα δυο. Όμως στην πραγματικότητα στη ζωή του κάποιος ναι μπορεί να παθιαστεί με πολλά άτομα αλλά όχι αυτό δεν είναι αγάπη. Δε σημαίνει πως ότι μας παθιάζει το αγαπάμε απαραίτητα!
Το σίγουρο είναι πως το πάθος έχει ημερομηνία λήξης. ‘Ερχεται ως χείμαρρος σε συνεπαίρνει και από εκστασιασμένο σ’ αφήνει πολλές φορές αν όχι μετέωρο, σίγουρα αδιάφορο. Ειδικά, αν έχει υπάρξει αμοιβαιότητα και έχει κάνει τον κύκλο του. Ισχύει πάντως, ότι στο πάθος δε βλέπουμε την πραγματική εικόνα του άλλου, τον οραματιζόμαστε όπως επιθυμούμε και είμαστε με την αίσθηση του εξαρτημένου. Στην αγάπη βλέπουμε ρεαλιστικά τον άλλο και τον αγαπάμε με τα θετικά και τα αρνητικά του. Το πάθος κρύβει μέσα του μια θύελλα αδάμαστων συναισθημάτων ψυχοσωματικών, ενώ η αγάπη είναι ένα πιο ήρεμο συναίσθημα πιο βαθύ, πιο ολοκληρωμένο και πιο πραγματικό.
Κάποια πάθη καταλήγουν σε αληθινές αγάπες, όμως το πιο συνηθισμένο είναι απλά το πάθος να κάνει τον κύκλο του, όπως προανέφερα. Υπάρχει όμως και η παθολογική αγάπη σαν έννοια, η οποία είναι μια απόλυτη συναισθηματική εξάρτηση και υπάρχει ένα δυσλειτουργικό δέσιμο. Το οποίο προέρχεται από τον ένα από τους δυο συντρόφους, δηλάδη δεν είναι αμοιβαίο και συνήθως δημιουργεί προβλήματα στον άλλο σύντροφο που δε μπορεί να το αντιληφθεί και το εκλαμβάνει ως μια μορφή φυλακής και όχι αγάπης ή έντονου ενδιαφέροντος. Σε κάθε περίπτωση, αναφέρομαι σε αμοιβαίες σχέσεις και όχι χώρις ανταπόκριση.
Πάντως, επειδή μια ζωή την έχουμε και άλλη δεν έχει, είναι όμορφο ένας άνθρωπος να έχει βίωσει κάθε συναίσθημα που υπάρχει σ’ όλες του τις μορφές. Το ιδεατό φυσικά είναι στο τέλος να έχει βρεί και εκείνη τη μεγάλη αγάπη, που θα μοιραστεί τις πλέον σημαντικές του στιγμές και θα γεράσει δίπλα σ’αυτήν την επιλογή του. Οι γνωριμίες και οι σχέσεις στη ζωή κάποιου δεν είναι αγάπες, το ότι μπορει να υπάρξει δέσιμο δεν είναι απαραίτητα αγάπη και μόνο μ’ ένα άτομο μπορείς πραγματικά να είσαι ευτυχισμένος και να φτάσεις μέχρι το τέλος. Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά, κάποιες φορές κοιτάμε αλλά δε βλέπουμε….
