Πανελλήνιες εξετάσεις – κάτσε κάτω από τη μπάρα

Από αρκετά μικρή ηλικία οι γονείς μας, η οικογένεια μας, μας βάζει στο τρυπάκι να σκεφτούμε τις μελλοντικές μας σπουδές, μελλοντικούς μας στόχους κ.ο.κ.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό, το πιο κορυφαίο όμως είναι όταν οι γονείς προσπαθούν να επιβάλουν στα παιδιά τους να κάνουν κάτι στη ζωή τους –ενδεχομένως να σπουδάσουν-που θα θέλανε να κάνουν οι ίδιοι , όμως για κάποιο λόγο δεν τα κατάφεραν οπότε ασκούν πίεση στα ίδια τους τα παιδιά.Με αποτέλεσμα να τα καταπιέζουν και πολλές φορές να μην τ’ αφήνουν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.

Από την άλλη πλευρά του νομίσματος έχουμε το αντίθετο ακριβώς. Θα δώσω το πιο απλό παράδειγμα που μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό. Έχουμε μια οικογένεια όπου πατέρας & μητέρα είναι δύο καταξιωμένοι δικηγόροι, οι πιθανότητες λένε ότι το παιδί τους κατά 85 % θα ασχοληθεί με την δικηγορία, ακόμα κι αν το ίδιο το παιδί δεν το ‘χει, κι μπορεί να έχει κλίση ας πούμε στις τέχνες είναι πάρα πολύ πιθανό να επιλέξει να σπουδάσει Νομική μόνο κι μόνο, επειδή από μικρή ηλικία θα έχει φάει μεγάλο πιπίλισμα στα αυτιά ότι θα έχει μια στρωμένη δουλειά, πελατεία κτλ. Ναι, οκ δεν λέω τα χρόνια που διανύουμε είναι τρομερά δύσκολα, δουλείες δεν υπάρχουν, αρκετοί νέοι όλο κι πιο συχνά φεύγουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο (όπως ακριβώς γινόταν τις δεκαετίες 1960-1970), αλλά τι νόημα έχει να μπεις σε ένα καλούπι αποκλειστικά για βιοποριστικούς λόγους ή για το άτιμο θεαθήναι;

Μεγάλωσα σε μία πολύ κλειστή κοινωνία που οι άνθρωποι κάνουν την τρίχα τριχιά.Δεν είναι όλοι πρωτευουσιάνοι,πολλοί θα καταλαβαίνουν καλά τι εννοώ. Μου έρχονται στο νού, άτομα με βραβεία και αριστεία που απλά συμβιβάστηκαν σε μία σχολή πολύ χαμηλή για τους δικούς τους στόχους, για τα δικά τους θέλω (προ Πανελληνίων) που ξαφνικά μόλις είδαν τα δύσκολα, κάνανε στροφή 360 μοιρών και με το πές πες πιστέψαν στην πλάνη που δημιούργησε το μικρό τους μυαλουδάκι. Εθελοτυφλούν κι αυτό δεν είναι καλό. Δεν είμαι ειδική και σε καμία περίπτωση δεν κρίνω κάποιον, αναφέρω όμως γεγονότα που τα έζησα από πολύ κοντά. Να στο πω απλά. Δεν προέρχομαι από κάποια πλούσια οικογένεια, ούτε κι έχουμε κάποια στρωμένη δουλειά, ποτέ μου δεν ήμουν άριστη μαθήτρια, απέτυχα στις Πανελλήνιες,δεν ήθελα να ξανά δώσω είχα απογοητευτεί -βαριόμουν κι όλας- και να προσθέσω πως όταν έδωσα εγώ εξετάσεις μετρούσαν τα κοινωνικά κριτήρια πολλά άτομα περάσανε σε σχολές που σε normal καταστάσεις ούτε από έξω δεν θα περνούσαν αλλά ξέρεις κάτι; Πείσμωσα και το αποτέλεσμα ήταν να περάσω σε σχολή που κι να διαιρέσεις τον βαθμό εισαγωγής, είναι λίγο μεγαλύτερος από τον βαθμό που είχαν πολλά άτομα που περάσανε με την πρώτη. Δεν λέω ότι αρίστεψα, ούτε υποτροφία πήρα, ούτε το μπράβο άκουσα αλλά μέσα μου ένιωσα γεμάτη. Δεν το έκανα για να αποδείξω κάτι σε κανέναν,ήταν ένα στοίχημα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Κανένας άνθρωπος -στα δικά μου μάτια τουλάχιστον- δεν μετράει με το τι χαρτί έχει στα χέρια του.Υπάρχουν τόσες επιλογές για να σπουδάσεις που για μένα οι Πανελλήνιες,η ”κρατική παιδεία” είναι υπερεκτιμημένη. Μην ξεχνάς όλα είναι θέμα άστρου και το πιστεύω πολύ αυτό που λέω. Κάθε άνθρωπος έρχεται στο κόσμο αυτό για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Άλλοι άνθρωποι απλά για να λένε ότι κάνανε κάτι, άλλοι για να προσπαθήσουν,άλλοι που εν μέρει θα βάλουν στόχο και θα το πετύχουν, το νόημα όμως είναι ότι κι αν επιλέξεις να κάνεις, να το κάνεις για εσένα.

Δεν είναι λύση το να επιβιώνεις απλά και μόνο για να αρέσεις στους πολλούς. Από πότε πρέπει να ακολουθούμε την μάζα; Σημασία έχει να χαράξεις την δικιά σου πορεία όποια κι αν είναι αυτή. Να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου κι να αντικρίσεις την ζωή κατάματα. Μην φοβηθείς ούτε για μια στιγμή. Δεν θα χάσεις, κερδισμένος θα βγείς. Κανένας δεν είναι σε θέση να σε κρίνει. Φαντάσου την ζωή σαν ένα μονοπάτι. Σε άλλους είναι όμορφο με λιβάδια, λουλούδια και χαρούμενα ζωάκια τριγύρω σε κάποιους άλλους όμως είναι δύσβατο με λασπόνερα, αφρούς και άσχημα τέρατα. Αν κάποιος θελήσει να σε κρίνει να φορέσει πρώτα τα παπούτσια σου κι ας περάσει από το μονοπάτι σου που λέγεται ζωή, τότε μόνο θα έχει το δικαίωμα να μιλήσει για σένα. Μόνο τότε. Μην αναλώνεσαι σε άνθρωπους-ανθρωπάκια. Ο κόσμος και τέλειος να είσαι, θα έχει να λέει για σένα. Πάντα θα λέει. Κάνε αυτό που αγαπάς ότι κι αν είναι αυτό. Μην κάνεις το λάθος να αφήσεις δύο εβδομάδες που διαρκούν οι Πανελλήνιες εξετάσεις να σου μαυρίσουν την ψυχούλα σου, δεν αξίζει. Ακόμα κι να έχεις λιώσει στο διάβασμα έναν χρόνο όλα είναι θέμα τύχης & timing , όταν έρθει η στιγμή σου να λάμψεις θα το νιώσεις. Θα ξέρεις ότι τώρα κάνεις παιχνίδι εσύ. Μπορεί εσύ που το διαβάζεις τώρα να έδωσες εξετάσεις ξανά και ξανά αλλά να μην κατάφερες να περάσεις εκεί που ήθελες ή να περάσεις γενικά, τι θα κάνουμε δηλαδή θα πεθάνουμε; Αξίζει; Δεν έχει σημασία να είσαι γραμματιζούμενος στα χαρτιά, σημασία έχει να είσαι γραμματιζούμενος στην ίδια σου την ζωή. Πίστεψε με θα είσαι πολύ ανώτερος από πολλούς εκεί έξω. Ξέρω πως νιώθεις (το έζησα) , μην απογοητεύεσαι. Πίστη και αισιοδοξία και θα καταφέρεις ότι βάλεις στο μυαλό σου. Και δεν το λέω αυτό μονάχα για τις Πανελλαδικές.

Απέδειξε σε όλους αλλά πρώτα στον ίδιο σου τον εαυτό τι πραγματικά αξίζεις, και τότε θα έχεις κάνει το πρώτο μεγάλο και ίσως δυσκολότερο βήμα. Μην στεναχωριέσαι αν αισθανθείς πως δεν κάνεις κάτι στη ζωή σου, και προς Θεού μην ασχοληθείς με το τι έκανε ο Α κι ο Β, ψάξε μέσα σου και δείξε στους άλλους να καταλάβουν ποιος είσαι και τι στόχους έχεις και στοιχηματίζω ότι οι στόχοι σου είναι υψηλότεροι από πολλών. Άλλωστε μην ξεχνάς, δεν γεννήθηκαν όλοι για να γίνουν επιστήμονες (ας μην κοροϊδευόμαστε, μερικοί καβαλάνε το καλάμι και ψωνίζονται ) ,μπορείς να καταφέρεις θαύματα αν πιστέψεις στον εαυτό σου, όποια πορεία κι αν επιλέξεις. Χαμογέλα η ζωή είναι ένα παιχνίδι μην παίξεις απλά, βγες νικητής.

Μην επιβιώνεις για τους άλλους, ζήσε όπως εσύ νομίζεις καλύτερα. Εσύ είσαι ο Κύριος του εαυτού σου. Κανένας άλλος.