Η βία της διπλανής πόρτας – Μίλα!

Κατά καιρούς όλοι μας έχουμε ακούσει (μερικοί έχουν ζήσει κι όλας) την  κακοποίηση είτε παιδιών, είτε  γυναικών ακόμη και ζώων. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω μα ούτε και να χαρακτηρίσω ούτε τα θύματα αλλά ούτε και τους θύτες μιας τέτοιας –πραγματικά- αρρωστημένης κατάστασης. Είμαι εδώ για να μιλήσω. Χωρίς να κρύβομαι, χωρίς να φοβάμαι, οπλισμένη με θάρρος και  όπως πολλοί με χαρακτηρίζουν, με θράσος (νομίζω ότι πρέπει μερικοί εκεί έξω να κάνουν ένα φρεσκάρισμα στην γραμματική Α’ Δημοτικού).

Λοιπόν, με αυτό που κατά κύριο λόγο θα ασχοληθώ στο σημερινό άρθρο είναι η κακοποίηση των γυναικών ( και όχι για να σε προλάβω, δεν είμαι φεμινίστρια, ούτε φωτιά στα σουτιέν μου βάζω στο Σύνταγμα- για τους συντοπίτες μου Αριστοτέλους- θεωρώ ότι οι γυναίκες έχουν ανάγκη τους άνδρες και το αντίστροφο).Πρόσφατα μια πολύ καλή μου φίλη, μου διηγήθηκε μια αληθινή ιστορία- ξέρεις από αυτές που βλέπουμε σε ταινίες και λέμε έλα μωρέ παραμύθι αυτά δεν συμβαίνουν– χαχα ας γελάσω. Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Να στο πώ όσο πιο απλά μπορώ, τα σιγανά ποταμάκια να τα φοβάσαι, να τα τρέμεις. Εκεί που λες αυτό το ζευγάρι αποκλείεται να έχει προβλήματα δείχνει τόσο ευτυχισμένο εκεί να είσαι βέβαιος πως κάποιο λάκο έχει φάβα. Και κάπου εδώ ο αρχαίος φιλόσοφος Ηράκλειτος έρχεται πολύ σωστά να βάλει το κερασάκι στην τούρτα, αγάπη μου καλή το είναι, διαφέρει από το φαίνεσθαι. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να φοράμε προσωπίδες και να προσποιούμαστε  ότι όλα είναι καλά, (άλλωστε ποιός νοιάζεται να ακούσει τα δικά μας), ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και ότι ζούμε μπορεί να είναι αλλιώς , όπως λέει και το άσμα.

Πριν πάμε παρακάτω, να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι  de facto στο σύνολο του ανδρικού πληθυσμού αλλά σε ένα μέρος του,σε αυτούς που πράττουν τα συγκεκριμένα πράγματα που γράφω παρακάτω. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να θίξω το αντίθετο φύλλο , καθώς δεν είναι δική μου δουλειά να επεμβαίνω σε ξένα χωράφια. Αναλύω γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μου,με αφορμή μία πολύ πρόσφατη συζήτηση που είχα με μια έμπιστη φίλη μου.

Σε γραπτό λόγο δεν μπορώ να μου βάλω σταματημό, φαντάσου τι γίνεται στο προφορικό μου λόγο! Λοιπόν, τα πράγματα για μένα είναι απλά. Άνδρας που σηκώνει χέρι στην γύναικα (είτε είναι σύζυγος του, είτε μητέρα του , είτε αδερφή του) για μένα την ίδια στιγμή αυτόματα, παύει να λέγεται άνδρας. Άνδρας είσαι αν δρας αν δεν δράς βάλε μια φουστίτσα και πιές το φραπεδάκι σου, με προσοχή να μην σου φύγει και κανένας πόντος. Όταν λοιπόν αυτός ο άνδρας, ο όποιος άνδρας δηλαδή τολμήσει και σηκώσει το χέρι του σε μια γυναίκα- ως τι δεν ξέρω, ως επίδειξη δύναμης, κυριαρχίας, ένας Θεός ξέρει- τότε για μένα αυτό το γελοίο υποκείμενο, είναι αδιάφορο. Πόσες γυναίκες κάθε χρόνο είναι θύματα κακοποίησης; Όχι μόνο σωματικής ( με ξύλο δηλαδή) , λεκτικής αλλά και σεξουαλικής. Θα σου δώσω έτοιμη απάντηση, μία στις τέσσερις γυναίκες είναι θύμα κακοποίησης από τον σύζυγο τους. Ξέρεις, εκείνον τον άνδρα που κάποτε ερωτεύτηκαν, αγάπησαν, έκαναν οικογένεια, δώσαν όρκους αιώνιας αγάπης κι άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Μην μου πείς ότι δεν ξέρεις κανένα τέτοιο περιστατικό γιατί θα μεγαλώσει η μυτούλα σου. Όλοι έχουμε ακούσει κάτι τέτοιο, δεν λέω απαραιτήτως στον οικογενειακό σου περίγυρο, αλλά ένας γείτονας, το μπατζανάκι σου, κάποιος ρε καρντάση μου. Και έρχομαι να συμπληρώσω, πόσο άνδρας μπορεί να νιώθει ένας που χτυπάει μια γυναίκα; Γυναίκα είναι αυτή που σε ‘φερε στο κόσμο, σου έδωσε πνοή από την πνοή της και ζωή από το σώμα της. Τόσος αντρισμός υπάρχει ώστε να τα κάνεις όλα στην άκρη; Εντάξει δεν λέω , εδώ εγώ που είμαι γυναίκα ώρες ώρες θέλω να ξεκινήσω να μοιράζω σφαλιάρες αλλά δεν το κάνω. Αν ο καθένας έκανε του κεφαλιού του, θα είμασταν όλοι μαζί σε κάποιο κελί (πιθανόν στο 33) και θα λέγαμε το μακρύ και το κοντό μας. Δεν πάει έτσι λοιπόν.

Καλά πολύ βαρύ κεφάλαιο είναι η ψυχολογική κακοποίηση. Απο που να αρχίσεις κι που να τελειώσεις; Η ανυπολογιστή ψυχική οδύνη είναι δεδομένη. Μπορεί εσύ που το διαβάζεις να ταυτίζεσαι με αυτό το λεπτό κομμάτι αλλά ταυτόχρονα τόσο σημαντικό, κι να αισθάνεσαι μόνη, μηδαμινή κι πολλά άλλα.Κανένας και όταν λέω κανένας εννοώ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι σε θέση να μειώσει την αίσθηση ταυτότητας,αξιοπρέπειας και αυτοεκτίμησης του άλλου (και δεν αναφέρομαι μόνο για τις γυναίκες,απλά το σημερινό θέμα αγκαλιάζει όλα αυτά τα πλάσματα που πίσω απο τα δύο τους μάτια κρύβουν ποτάμια θλίψης,πόνου & οργής).Το να ασκείς ψυχολογικό πόλεμο σε έναν άνθρωπο με στόχο την αποδυνάμωση  και υποταγή του,τότε φίλε μου είσαι άρρωστος.Ένα ανθρωπόμορφο τέρας.Δυστυχώς πολλοί άντρες καθώς αντικειμενικά έχουν μεγαλύτερη δύναμη απο τις γυναίκες, έχουν την λανθασμένη εντύπωση ότι αν έχω δύναμη πάνω σε κάποιο πρόσωπο (πόσο μαλλον στο αδύναμο φύλλο, έτσι δεν μας λένε;) τότε  κάλλιστα είμαι ισχυρότερος απο αυτό. Πόσο λάθος, πληκτρολογώ και τσατίζομαι!Η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται ξεκάθαρα για τον πόθο της εξουσίας που δεν πηγάζει απο την δύναμη αλλά απο την αδυναμία.Είναι η έκφραση της ανικανότητας του ατομικού εγώ να σταθεί μόνο του και να ζήσει.Με λίγα λόγια, είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια για την απόκτηση δευτερογενούς δύναμης εκεί ακριβώς που λέίπει η αυθεντική δύναμη.Από όλο το άρθρο ένα πράγμα για μένα είναι το ζητούμενο. Αν έχεις κάποιο γείτονα που νομίζεις ότι είναι τόσο άντρας ώστε να χτυπάει,να βρίζει ή οτιδήποτε τέτοιο (την γυναίκα του,την μάνα του, την αδερφή του) τότε μην κάτσεις με σταυρωμένα χέρια. Γιατί μετά βοηθάς στο να συνεχίσει το αρρωστημένο παιχνίδι του. Μην σωπάσεις. Μίλα.

Έχει γεμίσει ο κόσμος ψευτόμαγκες, άντρακλες που το παίζουν ιστορία και τρελίτσα. Θα δεχτείς να πάρεις μέρος σε μία τέτοια φαρσοκωμωδία; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Γιατί σήμερα, αυτό συμβαίνει στους γείτονες, αύριο όμως; Νομίζεις ότι είναι δύσκολο να βρεθείς στην θέση τους εσύ ή κάποιο μέλος της οικογένειας σου; Και ξέρεις ε , σήμερα είναι μια κλωτσιά, αύριο μια μπουνιά, μεθαύριο; Η ανθρώπινη ζωή είναι το πολυτιμότερο πράγμα. Μην δεχθείς να συμμετέχεις έστω παθητικά σε μία καταστρεπτική κατάσταση. Κανείς δεν αξίζει μία τέτοια ζωή.

Αν εσύ που το διαβάζεις είσαι άντρας, φέρσου στη γυναίκα σου όπως θα ήθελες να φέρονται στην κόρη σου ή στην αδερφή σου.

Αυτό το άρθρο αφιερωμένο με όλη μου την καρδιά στην φίλη μου Α. μην τα παρατάς όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός ( όσο κλισέ κι αν ακούγεται).