Μια νεαρή ενήλικη, στο δρόμο για το σπίτι αργά το βράδυ, ακολουθείται από άνδρα, σχεδόν συνομήλικο, ο οποίος στη θέασή της, αισθάνεται την ανάγκη να αυτοϊκανοποιηθεί, αδιαφορώντας παντελώς για τον τρόμο που θα της προκαλέσει (παρακινούμενος ίσως από αυτόν). Μια γυναίκα δολοφονείται στο σπίτι που στέγαζε τον έρωτά της, από τον ίδιο της το σύντροφο, μπρος στα μάτια του παιδιού της, μαχόμενη για τη ζωή της επί 6 ολόκληρα λεπτά, επειδή “είχε το θράσος” να θέλει να τερματίσει τον άρρωστο γάμο της. Εργαζόμενη σε συνεργείο καθαρισμού, μια μέρα στη δουλειά όπως όλες τις άλλες, σύρεται με τη βία στο σπίτι ενός άνδρα, μικρότερου ηλικιακά και με ιστορικό βιασμών, ο οποίος ασελγεί επί ώρες επάνω της, μη διστάζοντας ν’ ασκήσει και σωματική βία!
Εντωμεταξύ, ένα συνέδριο οργανώνεται και φιγουράρει στα μέσα με σποτάκι πλήρως αντιπροσωπευτικό του αντικειμένου του- ίσως και της κοινωνίας μας εν συνόλω- του στυλ “Έφθασες στην τεσσαρακοστή δεκαετία της ζωής σου και δεν έχεις τεκνοποιήσει; Δεν μας αφορούν τα περαιτέρω επιτεύγματά κι αποκτήματά σου κορίτσι μου, μας είσαι περιττή, ψάξε να βρεις τί φταίει!”. Για την ιστορία, του συνεδρίου ηγούνται άνθρωποι της εκκλησίας κι ελάχιστοι επιστήμονες, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία είναι αρσενική. Όλα τα προαναφερθέντα έρχεται να επικροτήσει ένα εκπληκτικό, γεμάτο αγάπη, νοιάξιμο κι ενσυναίσθηση για τις γυναίκες βίντεο, το οποίο κι οικτίρει όσες επιλέγουν να διατηρούν τα τριχωτά μέρη του σώματός τους ως έχουν (ακολουθώντας το παράδειγμα των ανδρών) αλλά και να προβάλλουν τις “τέλειες ατέλειές” τους όπως την κυτταρίτιδα και τις ραγάδες τους.
“Σκέψεις”
Είναι σύμπτωση; Σημάδι των καιρών; Διαχρονική κατάσταση που όμως υπερπροβάλλεται λόγω της πλέον καθοριστικής σημασίας των media; Είναι περιστασιακά συμβάντα που δεν αποτελούν κανόνα και μια εικόνα καθολική; Είναι οι σύγχρονες γυναίκες ιδιαιτέρως εύθικτες; Όποιες και να είναι οι απόψεις- ορθές ή λανθασμένες- που γεννώνται γύρω από το ζήτημα, μία είναι η ουσία: Η κακοποίηση των γυναικών, η συστηματική υποβάθμισή τους και τα στερεότυπα που τις αφορούν ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Βρίσκονται πάντοτε εκεί, άλλοτε συγκαλυμμένα υπό τον πέπλο της απαρχαιωμένης αντίληψης του “τί θα πει η γειτονιά, ο κόσμος, η κοινωνία” κι άλλοτε υπό το φόβο της αντίστασης , του υψώματος του αναστήματος έναντι του “δράστη”.
Η γυναίκα έχει κατορθώσει τις τελευταίες δεκαετίες ν’ αποκτήσει όλα εκείνα που δικαιωματικά της ανήκουν. Αυτό που δεν κατάφερε είναι να κερδίσει την εύνοια και την εκτίμηση της κοινωνίας για εκείνα τα κεκτημένα… Σαφέστατα κι υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα ανδρών που με την αγάπη και το θαυμασμό τους προς το έτερο φύλο, χάραξαν και χαράσσουν το δρόμο προς την αλλαγή των προϋπαρχουσών δομών και νοοτροπιών. Αυτό που μένει να μελετηθεί είναι μήπως τα συγκεκριμένα παραδείγματα αποτελούν, ακόμη και σήμερα, την εξαίρεση έναντι του κανόνα. Σαφέστατα δεν είναι δυνατόν ν’ ανατραπεί η- επί το πλείστον- φύσει ανώτερη μυϊκή δύναμη του ανδρός. Ο φόβος, ωστόσο, που δημιουργεί εκείνη η σωματική υπεροχή συνδυαζόμενη με την αντίστοιχη κοινωνική, είναι που πρέπει να ξεριζωθεί εκ θεμελίων.
