Αλήθεια, υπάρχει ευτυχία και ποιος είναι εκείνος που ορίζει την έννοια της; Μήπως υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι; Έχω την εντύπωση πως μόνο ευτυχισμένες στιγμές υπάρχουν, ιδιαίτερες στιγμές, με πάθος, πόθο, τρέλα και την αδρεναλίνη στο ζενίθ της… Πόσο ψεύτικο μου ακούγεται στα αυτιά, η κλασική πέτσινη ατάκα του στυλ ‘’εμείς είμαστε ευτυχισμένοι’’, ναι ε;; Από πια πόρτα σας ήρθε η ευτυχία, άραγε και άραξε στο λιμάνι της καρδιάς σας για πάντα; Είναι επιλεκτική άραγε, η Κυρία αυτή και πηγαίνει εκεί που θέλει και μένει μόνιμα;
Υπάρχουν τόσοι εκεί έξω, που νοσταλγούν μια μικρή δόση της, να νιώσουν πως, υπάρχουν, πως αναπνέουν, πως αξίζει να ζουν για τη στιγμή, ποτέ δεν θα πάψω να πιστεύω, πως όλα είναι θέμα μικρής διάρκειας και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το χαμόγελο, που αναβλύζει από το βυθό της ψυχής και εξωτερικεύεται στο πρόσωπο…Εκείνη η υπέροχη, ξαφνική λάμψη σε συνδυασμό με τη μαγεία των αισθήσεων, από την αφή και τη γεύση μέχρι το άκουσμα του ψιθυρισμού πίσω από το αυτί, τη στιγμή που τα χέρια του ταξιδεύουν στο κορμί σου σαν πλήκτρα και τα χείλη του αγγίζουν το λαιμό σου…
Εκείνο το καυτό φιλί, που κρατάει για ώρα και η γεύση που αφήνει στα χείλη σου, η ένταση του μυαλού, εκείνη η τραγελαφική φούντωση που πνίγει το κορμί σου, που θέλεις να φωνάξεις, να ουρλιάξεις για να εκτονωθεί το συναίσθημα… Όμως δεν το κάνεις, γιατί απλά, η πραγματική ευτυχία δεν εκφράζεται με κραυγή…Εκφράζεται μόνο μέσα από τη σιωπή, μιλάει το συναίσθημα κι αυτό αρκεί, μιλάει η ψυχή και το κορμί, το καυτό άγγιγμα και η αφάνταστη έκρηξη όλων των αισθήσεων… Δεν υπάρχει αιωνιότητα σ’ αυτό, παρά μόνο λίγα λεπτά, ή μερικές ώρες, μέσα στη νύχτα…
Μόλις οι ακτίνες του ήλιου πάρουν τη θέση του σκότους, επιστρέφει η σκληρή πραγματικότητα, του σήμερα τι κάνω και του χτες πως ένιωσα.. Αυτομάτως, αρχίζει η νοσταλγία και η σκέψη του ‘’θέλω κι άλλο’’, ξέρεις πως εκείνο που ειπώθηκε και ένιωσες, δεν θα το νιώσεις ποτέ ξανά…Κι όσες φορές κι αν υπάρξει η ευτυχισμένη στιγμή, δεν θα είναι σαν την προηγούμενη, ίσως είναι κι αυτή η λαχταριστή ομορφιά της, ξέροντας πως η ευκαιρία και ο χρόνος δεν γυρίζουν πίσω, τίποτα από τα όμορφα δεν επιστρέφει σε σένα… Είπες, ένιωσες, άκουσες, αισθάνθηκες και ”that’s all”…
Γι αυτό λοιπόν μωρό μου, μην ζεις με αυταπάτες, κράτα τα όμορφα που έζησες, στον δικό σου το βυθό με τις άγκυρες απίκο και προχώρα παρακάτω.. Στο χέρι σου είναι να ανάψουν τα φανάρια της λεωφόρου πράσινα, να αρπάξεις από το ένα χέρι την Ελπίδα κι από το άλλο τον Τρόπο…Με τέτοιους συμμάχους, κάποιες στιγμές, θα νιώσεις τη γεύση από εκείνο το όμορφο νέκταρ μέσα στο κρυστάλλινο ποτήρι της…ευτυχίας…
Αφιερωμένο, στις στιγμές, στις ψυχές και στις αγάπες…
Κ.Τ.