Δεν είναι η απώλεια εκείνη που πονάει, αλλά η σκέψη της συνήθειας, είναι αυτή που μπορεί, να γκρεμίσει τον κόσμο σου σε δευτερόλεπτα… Να μην ξέρεις, ποιος είσαι, από που έρχεσαι και που θέλεις να καταλήξεις… Ο δρόμος σκοτεινιάζει και όλα γύρω σου θυμίζουν ταινία τρόμου. Τρέμεις κι εσύ, φοβάσαι να κινηθείς μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου, ο χώρος σου , θυμίζει κελί φυλακής κι εσύ υποδουλωμένος στις σκέψεις σου, βασανίζεσαι, σκίζεις τα σωθικά σου και υποφέρεις…
Δεν μπορείς καν, να ηρεμήσεις για λίγο, μόλις ξαπλώσεις σε αγκαλιάζει ο φόβος και η αγωνία, σε κατακλύζει το ρίγος και παλεύεις με όλους και με όλα… Με μια διαφορά όμως, δεν υπάρχει κανένας τριγύρω, για να παλέψεις μαζί του, παρά μόνο οι σκέψεις που βρίσκονται απέναντι σου, με το δάκτυλο στη σκανδάλη κι εσύ δίχως όρια πια, φλερτάρεις με τις σφαίρες… Σφαίρες που είναι στο χέρι σου, να τινάξουν τα μυαλά σου στον αέρα, ή να τις πετάξεις στον κάδο…
Τα άχρηστα αντικείμενα, οφείλουν να πηγαίνουν εκεί που τους αξίζει… στο καλάθι με τα σκουπίδια… Μάζεψες τις στάχτες και προσπάθησες να χτίσεις παλάτια… Δεν γίνεται, όσο κι αν το προσπαθήσεις… Όσο το τσιγάρο μισοσβήνει, τελειώνει και η διάρκεια ζωής του… με την κατάληξη του σ’ ένα απορριμματοφόρο… Αυτό σου λείπει να καταλάβεις, πως τη πίκρα και τον πόνο των σκέψεων, οφείλεις να επιτρέπεις να σου τριβελίζουν το μυαλό, όση είναι η διάρκεια του τσιγάρου που καπνίζεις και… δακρύζεις…
Μόλις το σβήσεις, σήκω πάνω και φύγε, πάρε το αυτοκίνητο και τρέξε μακριά, άλλωστε πολλές φορές είναι και το μόνο που χρειάζεσαι, γεμάτο ντεπόζιτο και εσύ να τρέχεις με πέμπτη… Μην το κατεβάζεις στη δευτέρα για κανέναν, παρά μόνο αν το θελήσεις εσύ, όποιος είναι αντάξιος σου, θα σε ακολουθήσει όσο κι αν τρέχεις και θα καταφέρει, να μπει ασπίδα μπροστά σου και να σου φωνάξει στη μέση της λεωφόρου ”Σταμάτα”… Θα σ’ αγκαλιάσει κι ο δρόμος θα φωτίσει πάλι, με τη δύναμη των συναισθημάτων και τον χτύπο της καρδιάς σου…
Αν δεν μπορεί να τρέξει για να σε προφτάσει, τότε φύγε… Γιατί ακόμα κι αν κατεβάσεις το αμάξι στη ΄΄νεκρά”, θα σέρνεται…και δεν θα είναι ικανός ούτε να σε κοιτάξει… Τι να κάνεις τα σταματημένα τρένα, όταν η ζωή τρέχει ιλιγγιωδώς… και χάνεται από μπροστά σου, σαν μια ταινία μικρού μήκους… Στο χέρι σου είναι να διαλέξεις, πως θα ζήσεις…Θέλεις να ζήσεις απλά αναπνέοντας, ή να ζήσεις κάθε λεπτό και στιγμή, όπως νοσταλγείς… Πέταξε το μαύρο σεντόνι, η αυλαία της ζωής σου είναι εκεί και σε περιμένει, ο θίασος της ζωής σου είναι δικός σου και οι προβολείς θα φωτίσουν το χώρο, μόνο αν το επιτρέψεις εσύ…
Σπάσε την κλωστή που δένει το μαύρο με το λευκό, κράτα το νήμα ξανά από την αρχή, φώτισε τα όνειρα και τις νύχτες σου με όσα λαχταράς… Άλλωστε τη νύχτα, όλα επιτρέπονται, απλά η νύχτα παίρνει το χρώμα που της δίνεις εσύ, αλλιώς σε πνίγει το σκοτάδι και ο καπνός από τα αποτσίγαρα, με μια ατμόσφαιρα που δεν σου επιτρέπει, ούτε και να αναπνεύσεις…
Άδειασε το μυαλό σου, από τη δυστυχία της σκέψης και το ”Αν”… όλη μου τη ζωή ακούω και ”αν έκανα έτσι και αν έκανα αλλιώς και αν έφταιξα”… Με πόσα Αν, ξενυχτήσαμε τη ζωή μας, άραγε… Μην προσπαθήσεις να αναλογιστείς, γιατί ο αριθμός πραγματικά, είναι τραγικός… Σκέψου την κασέτα, που είχαμε παλιά, είχε δύο όψεις κι έτσι έπαιζε… Άρπαξε την κασέτα σου και γύρνα την ανάποδα, θα παίξει κι από την άλλη πλευρά, απλά αυτή τη φορά, φρόντισε να παίξει κομμάτια που αγαπάς εσύ και όχι εκείνα που ακούν οι άλλοι…
Βάλε να παίξει το αγαπημένο σου τραγούδι και άρχισε να χορεύεις, μέσα στο σπίτι σου, κάνε το δωμάτιο θίασο και τη ζωή σου παράσταση… μια παράσταση με πρωταγωνιστή εσένα και ένα όμορφο τέλος… δεν ξέρεις πότε θα συμβεί το ”τ_έ_λ_ο_ς” για αυτό κοίτα να το απολαύσεις όσο πρωταγωνιστείς ακόμα κι άσε τους κομπάρσους, στον κόσμο τον δικό τους… Κοίτα να φτιάξεις τον δικό σου και να τον φωτίσεις…
…Τhe greatest journey, you will ever be on…
