Οι αλά Τζέιμς Μποντ κατασκοπικές ταινίες, συχνά με φόντο τον Ψυχρό Πόλεμο (Kingsman, The Man from UNCLE) είναι της μόδας τον τελευταίο καιρό, ίσως με αφορμή και τη σύγχρονη ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Φέτος το καλοκαίρι, η 42χρονη πια, αλλά ακόμα «μάχιμη» Σαρλίζ Θερόν πρωταγωνιστεί σε μια μυστηριώδη περιπέτεια ανάμεσα σε Βρετανούς, Γάλλους, Γερμανούς, Ρώσους και Αμερικανούς, με φόντο τις τελευταίες μέρες του τείχους του Βερολίνου το 1989.
Atomic Blonde (2017) – Κατασκοπική περιπέτεια, 109΄
Σκηνοθεσία: David Leitch
Σενάριο: Kurt Johnstad
Πρωταγωνιστούν: Charlize Theron, James McAvoy, John Goodman, Sofia Boutella
Στο Βερολίνο, ενώ η Ανατολική Γερμανία καταρρέει, μια κατάσκοπος της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙ6 αναλαμβάνει να ξεσκεπάσει ένα διπλό πράκτορα της σοβιετικής KGB και να ανακτήσει μια λίστα με ονόματα κατασκόπων στη Σοβιετική Ένωση.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η εντυπωσιακή Σαρλίζ Θερόν στην ταινία αυτή ανήκει στους πιο bad-ass κινηματογραφικούς κατασκόπους όλων των εποχών, ανεξαρτήτως φύλου. Ούτε είναι υπερβολή η διαπίστωση πως ολόκληρο το φιλμ περιστρέφεται γύρω από αυτήν και τις πράξεις της.
Μη νομίζετε όμως ότι έχουμε να κάνουμε με συναισθηματισμούς και flashback σε παλιούς έρωτες και τέτοια. Το παρελθόν της ηρωίδας ουδόλως μας ενδιαφέρει, όπως και το μέλλον της, και το ίδιο ισχύει για όλους τους χαρακτήρες του έργου. Η ηρωίδα έχει μια συγκεκριμένη αποστολή και πρέπει να τη φέρει εις πέρας σε συνθήκες χάους και έχοντας ως συνεργάτες άτομα που μπορούν κάλλιστα να είναι κατάσκοποι της άλλης πλευράς.
Παρότι η ταινία περιστρέφεται γύρω από ένα ιστορικό πλαίσιο –τις τελευταίες μέρες του Ψυχρού Πολέμου- και κινείται παράλληλα με γεγονότα που συνέβησαν, όπως η πτώση του τείχους του Βερολίνου, εδώ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, δε μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν ο εκάστοτε χαρακτήρας είναι Βρετανός, Αμερικανός ή Ρώσος. Υπάρχει μόνο η ηρωίδα-κατάσκοπος, η αποστολή της, και αυτοί που προσπαθούν να την εμποδίσουν και πρέπει να τους βγάλει από τη μέση.
Στα πλαίσια αυτά, η Θερόν υιοθετεί ένα υβριδικό στιλ εμφάνισης που παραπέμπει σε πολλά διαφορετικά μεταξύ τους ρεύματα του παρελθόντος. Τη μια είναι μια δυναμική femme fatale, που θα συναντούσες σ΄ ένα φιλμ νουάρ του ΄50. Την άλλη μια επικίνδυνα γοητευτική, μυστηριώδης κατάσκοπος βγαλμένη από ταινία του Τζέιμς Μποντ. Μπορείς να τη δεις και σαν Σάρον Στόουν από Βασικό Ένστικτο (παρουσιάζει, όπως κι εκείνη, άλλωστε, ομοφυλοφιλικές τάσεις), ακόμη και σαν Ούμα Θέρμαν στο Kill Bill: είναι όμορφη αλλά δεν το χρησιμοποιεί, είναι δυνατή, εκπαιδευμένη, μάχιμη και με ατσάλινη θέληση να πετύχει το σκοπό της.
Αυτές οι εναλλαγές είναι που κρατούν το ενδιαφέρον στην ταινία, και βοηθούν το θεατή να μην κουραστεί. Τη μια στιγμή η Θερόν εμφανίζεται μ΄ ένα προκλητικό φόρεμα να εκπέμπει θυελλώδη ερωτισμό στην οθόνη, την άλλη δέρνει 4-5 πληρωμένους δολοφόνους με τη μία, έτσι για τη φάση. Σεναριακά η ταινία δε λέει πολλά, ούτε έχει σκοπό να πει, αν και το χιτσκοκικής έμπνευσης Macguffin με την περιβόητη λίστα που όλοι ψάχνουν και σκοτώνουν γι΄ αυτή κι αυτή παραμένει εξαφανισμένη είναι τουλάχιστον έξυπνο.
Από τη στιγμή που η πρωταγωνίστρια εκπληρώνει το ρόλο της, και η ταινία είναι καλογυρισμένη και μπορεί να σε βάλει, μη ρεαλιστικά έστω, στο κλίμα της εποχής και στις δαιδαλώδεις συνομωσίες εκατέρωθεν, με τις αντίστοιχες ανατροπές στο σενάριο, η ταινία κυλά ευχάριστη. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το έξυπνο φινάλε, για το οποίο η πορεία του φιλμ δε σε προϊδεάζει ιδιαίτερα (περισσότερα δε λέμε, δεν κάνουμε spoils εδώ).
Το Atomic Blonde, λοιπόν, δεν έχει να προσθέσει κάτι καινούριο στη μακρά λίστα των ταινιών που «έχουν δράση, βλέπονται ευχάριστα, μετά τις ξεχνάς», με μοναδική εξαίρεση ότι πρωταγωνιστής εδώ είναι μια γυναίκα, κάτι που βλέπουμε σπάνια σε ταινίες αυτού του είδους. Σε αντίθεση με άλλες ταινίες που ακολουθούν παρόμοιο μοτίβο, η ταινία δεν προσπαθεί να γίνει κωμική, ούτε θα είχε νόημα να το κάνει. Εξακολουθεί να είναι ενδιαφέρουσα και να κάνει το –σχεδόν- δίωρο της διάρκειάς της να κυλά αβασάνιστα, αλλά δε νομίζω ότι έχει κάτι για να τη συγκρατήσουμε στη μνήμη μας στο μέλλον.
