Είναι Κυριακή βράδυ, έξω έχει κρύο και στο ντουλάπι της κουζίνας μου υπάρχει μια σακούλα με ποπ κορν. Ως φυσιολογικός, λοιπόν, άνθρωπος κουκουλώθηκα με τις κουβέρτες μου στο κρεβάτι, πήρα τον υπολογιστή αγκαλιά και δίπλα μου τα ποπ κορν και άρχισα να ψάχνω μια ταινία για να δω. Αποφάσισα να δω μια αμερικανική ρομαντική κομεντί, γιατί δεν είχα διάθεση για κάτι βαρύ ή τρομακτικό και έτσι επέλεξα μια ταινία του 2017 με τον τίτλο Table 19. Και για ένα χαλαρό βράδυ στο σπίτι η ταινία ήταν όντως τέλεια.
Η Eloise (Anna Kendrick) πηγαίνει στον γάμο της παιδικής της φίλη. Το περίεργο σε αυτό είναι το γεγονός ότι η Eloise θα ήταν και παράνυμφος, αλλά επειδή χώρισε με τον αδερφό της νύφης, τον Teddy (Wyatt Russell) παραιτήθηκε από τα καθήκοντά της. Παρόλα αυτά, πηγαίνει στον γάμο και στο γλέντι κάθεται στο τραπέζι με το νούμερο 19, το οποίο είναι το πιο απομονωμένο τραπέζι και σε αυτό κάθονται άτομα τα οποία το ζευγάρι αναγκαστικά κάλεσε και δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτούς. Πέρα από την Eloise εκεί κάθονται η νταντά της νύφης, η Jo (June Squibb) και ο ξάδερφος της Walter (Stephen Merchant) και γνωστοί του πατέρα του γαμπρού, το ζεύγος Bina (Lisa Kudrow) και Jerry Kepp (Craig Robinson) και ο Renzo Eckberg (Tony Revolori). Όσο η γιορτή εξελίσσεται τόσα περισσότερα πράγματα μαθαίνουμε για αυτούς και τόσο περισσότερο βλέπουμε όλους τους πρωταγωνιστές να δένονται μεταξύ τους.
Το καλό με αυτή την ταινία είναι το μήνυμα που στέλνει. Όλοι οι άνθρωποι είναι σημαντικοί ακόμα και αν δεν τους φαίνεται είτε επειδή είναι πολύ μεγάλοι ή πολύ μικροί σε ηλικία είτε επειδή δεν είναι επιτυχημένοι στη δουλεία τους και γενικά ανεξάρτητα από την οποιοδήποτε δικαιολογία μπορεί να έχει σκαρφιστεί κάποιος για να υποτιμήσει έναν άνθρωπο. Οι άνθρωποι αυτοί όμως, που παρουσιάζονται ως αποτυχημένοι και απροσάρμοστοι είναι αυτοί που νοιάζονται πραγματικά για τα προβλήματα των συνανθρώπων τους και προσπαθούν να τους βοηθήσουν παρά το γεγονός ότι γνωρίζονται μόνο μερικές ώρες. Η σημασία που δίνεται στους ανθρώπους και τα συναισθήματα τους είναι προφανής από τα πολλά κοντινά στα πρόσωπά τους. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πόσο προσεκτικά ο σκηνοθέτης Jeffrey Blitz έχει απομονώσει το τραπέζι 19 ενώ όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται κοντά μεταξύ τους.
Περνώντας στην υποκριτική το επίπεδο είναι μέτριο. Έχουμε βέβαια την Anna Kendrick και τον Tony Revolori, που κλέβουν την παράσταση με την φυσικότητα, τον ρεαλισμό αλλά και το χιούμορ τους. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι απλά καλοί χωρίς όμως να μπορούν να κάνουν το κοινό να ταυτιστεί μαζί τους ακόμα και αν έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Προσωπικά, θεωρώ ότι ο χειρότερος ήταν Wyatt Russell, ο οποίος δεν φαινόταν να μπορεί να πάρει πολλές εκφράσεις ή να χρησιμοποιήσει το σώμα του, αλλά μετά την μέση και στο τέλος της ταινίας, που είχε την ευκαιρία να χαμογελάσει και να γίνει πιο εκδηλωτικός έγινε πολύ καλύτερος και πλέον χαιρόσουν όταν βρισκόταν στην οθόνη. Ίσως απλά να μην του άρεζε να παίζει τον “κακό”.
Αν και κωμωδία που όντως είχε πολλά αστεία και πολλές κωμικές σκηνές, θα σε κάνει να χαμογελάσεις αλλά όχι να γελάσεις. Βέβαια αυτό είναι κάτι υποκειμενικό και για αυτό θα συνεχίσω με τα υπόλοιπα σχόλιά μου για το σενάριο του Jeffrey Blitz σε συνεργασία με τους Mark και Jay Duplass τα οποία είναι ότι πρώτον το να βαζεις τους ηθοποιούς να σκοντάφτουν και να πέφτουν δεν είναι αστείο και δεύτερον ορισμένα κλισέ -κυρίως ρομαντικού τύπου- θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, καθώς φαίνονται άσχημα και αταίριαστα σε μια ταινία που προσπαθεί να είναι πρωτότυπη και χιουμοριστική. Πέρα από αυτά πρέπει να σημειώσω ότι υπήρχαν προσεγμένα και έξυπνα twists στην ιστορία, που αν και νόμιζες ότι ξέρεις τι θα γίνει ή τι θέλει και τι σκέφτεται ένας χαρακτήρας τελικά ίσχυε κάτι διαφορετικό.
Συμπέρασμα; Το Table 19 είναι μια πολύ ευχάριστη ταινία που θα απολαύσεις αν την δεις χαλαρά κάποιο βράδυ. Αν όμως η παρέα σου σου ζητήσει να προτείνεις κάποια ψαγμένη ταινία καλύτερα να μην πεις αυτή.