Πέρσι το φθινόπωρο κυκλοφόρησε ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος της Άγκαθα Κρίστι, Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές. Την ίδια εποχή, όμως, ακόμη ένα βιβλίο της θρυλικής συγγραφέως μεταφέρθηκε στην οθόνη περνώντας σχετικά απαρατήρητο. Κι αυτό είναι μια αδικία που πρέπει να διορθωθεί.
Δέκα Ύποπτοι για Φόνο (Crooked House, 2017) – Μυστηρίου εποχής, 115΄
Σκηνοθεσία: Gilles Pacquet-Brenner
Σενάριο: Julian Fellowes, Tim Rose Price & Gilles Paquet-Brenner
Πρωταγωνιστούν: Max Irons, Stefanie Martini, Glenn Close, Christina Hendricks
Ένας νεαρός ιδιωτικός ντετέκτιβ προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός βαθύπλουτου πατριάρχη, στην Αγγλία του 1957. Το πρόβλημα είναι πως όλοι οι κοντινοί συγγενείς του είναι εξίσου ύποπτοι, καθώς διαθέτουν ισχυρά κίνητρα και κανείς τους δεν είχε καλή σχέση με το θύμα.
Για την Άγκαθα Κρίστι, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την εποχή που μεσουρανούσε στο χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος, δε νομίζω ότι χρειάζονται συστάσεις. Η δημιουργός του Ηρακλή Πουαρό, της Μις Μαρπλ και των δεκάδων ιστοριών με εγκλήματα που εξιχνιάζονται είναι η συγγραφέας με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία των βιβλίων! Το συγκεκριμένο έργο, μάλιστα, το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά με τον τίτλο Η Σοφίτα με τις Αράχνες (ο τίτλος της ταινίας μεταφράστηκε διαφορετικά), είναι ένα από τα δύο αγαπημένα της, μαζί με το Ordeal by Innocence.
Πρωταγωνιστής φυσικά είναι ένας ντετέκτιβ, ο Τσαρλς Χέιγουορντ (Άιρονς). Όχι, ο Χέιγουορντ δεν είναι ο συνηθισμένος ντετέκτιβ της Άγκαθα, ούτε ταιριάζει γενικά στο στιλ αντίστοιχων μυθιστορημάτων. Είναι αρκετά νεαρός για το επάγγελμα, μετριόφρων, ευγενικός, απλός στους τρόπους και σε καμία περίπτωση απαλλαγμένος από εμμονές και πάθη.
Η υπόθεση που εξιχνιάζει φαντάζει αρκετά κλασική για τέτοιο τύπο έργου: ένας πλούσιος γέρος, μισητός από την οικογένειά του για διάφορους λόγους, δολοφονείται, και οποιοσδήποτε μέσα στο σπίτι –και κάποιοι εκτός- θα μπορούσε να είναι ο δολοφόνος του (ή και να μην είναι μόνο ένας ή μία). Τον ντετέκτιβ καλεί η γοητευτική εγγονή του θύματος (Martini), με την οποία ο πρώτος συνδέθηκε ερωτικά στο παρελθόν οπότε η αντικειμενικότητά του τίθεται αμέσως εν αμφιβόλω, τόσο από τους λοιπούς συγγενείς όσο και από την αστυνομία.
Οι χαρακτήρες πολλοί και ποικίλλοι, ξετυλίγονται όσο περνά η ώρα, καθώς τόσο ο ντετέκτιβ όσο και ο θεατής που παρακολουθεί την ταινία προσπαθούν να σκεφτούν τη λύση του μυστηρίου. Κανείς χαρακτήρας δεν προκαλεί ιδιαίτερη συμπάθεια, όλοι έχουν κίνητρο, κανείς δεν έκλαψε για το νεκρό, ακόμη και τα μικρά παιδιά της οικογένειας δείχνουν να ξέρουν μυστικά τα οποία απειλούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Και κανείς φυσικά δεν εξασφαλίζει πως, με τουλάχιστον ένα δολοφόνο μέσα στο σπίτι, δε θα συμβούν κι άλλα παρατράγουδα.
Σε αντίθεση με το πολυδιαφημισμένο Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές, το οποίο κυκλοφόρησε την ίδια εποχή, τούτο το φιλμ δε συγκεντρώνει μεγάλα ονόματα στο καστ. Κανείς φυσικά δεν ισχυρίζεται πως η Christina Hendricks, η Gillian Anderson και η «γηραιά κυρία» Glenn Close, μεταξύ άλλων, είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό, αλλά ειδικά στους δύο κεντρικούς ρόλους, του ντετέκτιβ και της εγγονής του θύματος, θα περιμέναμε κάτι καλύτερο. Όχι πως οι ερμηνείες δεν είναι καλές και πειστικές, αλλά δε σε κερδίζουν κιόλας. Κάποιοι χαρακτήρες, επιπλέον, δεν αναπτύσσονται όπως στο βιβλίο με αποτέλεσμα να μη μπορείς να σχηματίσεις επαρκή άποψη γι΄αυτούς και την πιθανή ανάμειξή τους στο έγκλημα.
Έχοντας ένα τρομερό σενάριο στα χέρια του, καθώς πρόκειται για ένα βιβλίο-αριστούργημα με απίθανες ανατροπές και συγκλονιστικό φινάλε (και το οποίο η ταινία με τις όποιες τροποποιήσεις ακολουθεί πιστά σε γενικές γραμμές), ο σκηνοθέτης Gilles Pacquet-Brenner προσπαθεί να αναπαραστήσει την ατμόσφαιρα μυστηρίου, καχυποψίας, εξιχνίασης βήμα-βήμα του εγκλήματος όσο καλύτερα μπορεί, κρατώντας ταυτόχρονα και το ρετρό στοιχείο της εποχής.
Ωστόσο, η σκηνοθεσία του μοιάζει άχρωμη και αδιάφορη, χωρίς τις πινελιές τις οποίες θα έπρεπε να διαθέτει μια μεταφορά ενός τόσο κλασικού έργου. Ευτυχώς γι΄αυτόν η ιστορία που σκηνοθετεί αρκεί από μόνη της να καθηλώσει το θεατή, γιατί η δική του δουλειά σίγουρα δε θα το κατόρθωνε. Τουλάχιστον, βέβαια, διατηρεί ακέραιο το πνεύμα της συγγραφέως και δεν επιχειρεί καινοτομίες, προσθήκες και πάσης φύσεως «κολπάκια», τα οποία πιθανότατα θα αλλοίωναν την ιστορία χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Δέκα ύποπτοι για φόνο, λοιπόν (ή μήπως περισσότεροι, κάπου χάνεται το μέτρημα), κι ένα ακόμη μοναδικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη. Πρόκειται για μια καλή ταινία, που σε κρατά στη θέση σου και σ΄αφήνει μ΄ανοιχτό το στόμα στο φινάλε, από την έκπληξη την οποία σου προκαλεί αυτό αργείς λίγο να συνέλθεις. Προσωπική μου αίσθηση, ωστόσο, είναι πως ένα τέτοιο έργο απαιτούσε καλύτερο, πιο σωστά διανεμημένο καστ, καθώς και μια πιο σκοτεινή, ατμοσφαιρική, «γεμάτη» σκηνοθεσία για να σταθεί αντάξιο της πηγής που το ενέπνευσε και όχι απλά μια αξιόλογη ταινία. Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο, μάλλον δε θα σας συγκινήσει ιδιαίτερα. Αν όχι, ωστόσο, η μοναδική ευφυία της Άγκαθα Κρίστι, έστω και με ανεπαρκή απόδοση στην οθόνη, θα σας καθηλώσει.
Βαθμολογία: 7,5/10