Ένα ναυάγιο που θυμίζει Ζωή του Πι (εντάξει, χωρίς την τίγρη) και μια όμορφη, απλοϊκή ρομαντική ιστορία που καταλήγει να… παλεύει μ΄έναν από τους πιο δυνατούς τυφώνες της σύγχρονης ιστορίας. Αυτή είναι η –αληθινή, στη βάση της τουλάχιστον- ιστορία του Adrift, και την αφηγείται με πολλά μπρος-πίσω στο χρόνο κι έντονες εναλλαγές.
Adrift (2018) – Ρομαντικό δράμα, 94΄
Σκηνοθεσία: Baltasar Kormákur
Σενάριο: Aaron Kandell, Jordan Kandell & David Branson Smith
Πρωταγωνιστούν: Shailene Woodley, Sam Claflin, Jeffrey Thomas
Δύο νέοι ερωτεύονται στην Ταϊτή το 1983 και αποφασίζουν να ταξιδέψουν μ΄ένα γιοτ στον Ειρηνικό, με κατεύθυνση το Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια. Θα πέσουν ωστόσο σ΄ένα μεγάλο τυφώνα και κάποια μέρα η κοπέλα θα ξυπνήσει μόνη της στο σκάφος, ξεκινώντας έτσι τόσο μια αναζήτηση για τον αγαπημένο της όσο κι ένα δύσκολο αγώνα επιβίωσης.
Η υπόθεση λοιπόν είναι απλή. Ένας νέος και μια νέα, αμφότεροι ελεύθερα, ρομαντικά πνεύματα και θαλασσόλυκοι, γνωρίζονται κι ερωτεύονται ένα καλοκαίρι στην Ταϊτή, στη Γαλλική Πολυνησία. Καλοκαιρινός έρωτας, τροπικό νησί, ειδυλλιακά τοπία, όλα καλά. Και φαίνεται να παν ακόμα καλύτερα όταν το ζευγάρι βρίσκει μια ευκαιρία να ταξιδέψει με γιοτ στον Ειρηνικό Ωκεανό, μέχρι τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ.
Κι εκεί, στα ανοιχτά, χτυπάει ο τυφώνας. Ένας καταστροφικός τυφώνας, που κάνει το ειδυλλιακό ρομαντικό ταξίδι ένα σκληρό αγώνα επιβίωσης, με τις πιθανότητες εναντίον των πρωταγωνιστών. Από ρομαντική κομεντί σε θρίλερ επιβίωσης, λοιπόν. Και με λίγο μεταφυσικό στοιχείο, το οποίο παραδόξως είναι ίσως το πιο ανθρώπινο.
Πράγματι, έτσι θα ήταν, αν η ταινία παρέθετε τα παραπάνω γεγονότα με χρονολογική σειρά. Πανέξυπνα, ωστόσο, ακολουθεί παράλληλη χρονολογική πορεία, αφηγούμενη διαδοχικά γεγονότα πριν και μετά τον τυφώνα και το ναυάγιο, σε στιλ Νονού 2 ή Memento. Τη μια στιγμή βλέπεις το ζευγάρι να λάμπει από χαρά και έρωτα, την άλλη να παλεύει με τα κύματα και την απελπισία.
Και λέω πανέξυπνα, καθώς αλλιώς η ταινία θα ήταν ολότελα προβλέψιμη. Δε θα υπήρχαν εναλλαγές, ούτε ανατροπές, μόνο μια συνηθισμένη πορεία που δε θα συνάρπαζε κανέναν. Όχι ότι τώρα το έργο ξεχειλίζει από σασπένς και ενδιαφέρον, αλλά τουλάχιστον αυτές οι συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων δημιουργούν μια ένταση.
Μια ένταση απαραίτητα, γιατί το σενάριο είναι υπερβολικά απλοϊκό και προβλέψιμο, και χωρίς αυτήν η ταινία θα ήταν αφόρητα βαρετή. Η μικρή διάρκεια, μερικές καλογυρισμένες σκηνές στον ωκεανό και αυτή η λογική των εναλλαγών που αναφέρθηκε παραπάνω διασώζουν το σύνολο και το κάνουν άξιο παρακολούθησης.
Η σκηνοθεσία μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόλογη κι ενίοτε εντυπωσιακή, ειδικά στις σκηνές που το ζευγάρι παλεύει (ή έτσι μας αφήνει ο σκηνοθέτης να πιστέψουμε, τουλάχιστον) με τον τυφώνα. Οι πρωταγωνιστές είναι φρέσκιοι, έχουν καλή χημεία και δίνουν το 100%, αλλά οι ερμηνείες τους είναι μάλλον τυποποιημένες και αδυνατούν να δώσουν το κάτι παραπάνω.
Λίγο το ρομάντζο, λίγο τα τοπία, ειδυλλιακά ή τρομακτικά, λίγο η αγωνία της μάχης με τη φύση, λίγο ο συνδυασμός ανάλαφρης κομεντί και δράματος επιβίωσης, λίγο κάποιες ανατροπές του σεναρίου, το Adrift είναι μια ταινία που βλέπεται σχετικά ευχάριστα κι έχει τα θετικά της στοιχεία. Κατά διαστήματα ωστόσο γίνεται κουραστική και προβλέψιμη, ενώ είναι σαφές πως το κόνσεπτ που παρουσιάζει το έχουμε ξαναδεί, και μάλιστα πολύ καλύτερα σερβιρισμένο. Συνολικά, ούτε κρύο ούτε ζέστη, επομένως μια ταινία που ούτε θα συστήναμε, ούτε θα αποθαρρύναμε.
Βαθμολογία: 6.5/10