Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος στις πιο χαρακτηριστικές ταινίες με θέμα την LGBT κοινότητα θα αναφερθούμε σε μερικές ακόμα γνωστές ταινίες, οι οποίες δείχνουν πόσο έχει αλλάξει η προσέγγιση του θέματος τα τελευταία χρόνια. Η απεικόνιση ανθρώπων και σχέσων διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού από το cis-ετεροφυλόφιλο πρότυπο είναι πια σχετικά απενοχοποιημένη και δε θεωρείται τόσο “προκλητική” όσο στο παρελθόν, ωστόσο εξακολουθεί ενίοτε να προκαλεί αίσθηση και αντιδράσεις.
Milk (2008) του Gus Van Sant
Με τους: Sean Penn, Emile Hirsch, Josh Brolin, Diego Luna
Ο βίος και η πολιτεία του Harvey Milk, του πρώτου ανοιχτά ομοφυλόφιλου άντρα που εκλέχθηκε σε δημόσιο αξίωμα στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του ΄70.
Ένας άνθρωπος – σύμβολο για τα δικαιώματα όχι μόνο της κοινωνικότητας των ομοφυλοφίλων αλλά πάσης φύσεως μειονότητας στις ΗΠΑ, ο Harvey Milk είναι ο ήρωας αυτού του έξοχου βιογραφικού δράματος που προτάθηκε για 8 Όσκαρ. Ο Milk, ανοιχτόμυαλος, φιλόδοξος, ικανότατος, άδραξε την ευκαιρία και κέρδισε δημόσιο αξίωμα (αντίστοιχο του δικού μας δημοτικού συμβούλου) στην πιο φιλελεύθερη αμερικανική πόλη για την LGBT κοινότητα – τουλάχιστον εκείνη την εποχή – το Σαν Φρανσίσκο. Η ταινία ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής ενός πιονιέρου, ενός ανθρώπου που βοήθησε με πολλούς τρόπους να διαμορφωθούν καλύτερες συνθήκες ζωής όχι μόνο για την κοινότητα στην οποία ανήκε, αλλά για όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσε. Και πλήρωσε, αναπόφευκτα, το τίμημα. Καλογυρισμένο, αποκαλυπτικό, διδακτικό, το Milk αποτελεί must-see του είδους και μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία του μεγάλου Σον Πεν στον ομώνυμο ρόλο.
Carol (2015) του Todd Haynes
Με τους: Cate Blanchett, Rooney Mara, Sarah Paulson, Jake Lacy
Μια αριστοκρατική γυναίκα αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φιλία με μια άπειρη, νεότερη φωτογράφο, η οποία εξελίσσεται επεισοδιακά.
Η απεικόνιση ομοφυλόφιλων γυναικών στον κινηματογράφο είναι πιο σπάνια σχετικά με αυτή αντίστοιχων ανδρών, για πολλούς λόγους. Τούτο το φιλμ αποτελεί μεταφορά ενός μυθιστορήματος της Patricia Highsmith (Ο Άγνωστος του Τρένου, Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ), μιας σπουδαίας συγγραφέως η οποία υπήρξε και η ίδια ομοφυλόφιλη (ή έστω, bisexual) σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν ήταν αποδεκτό. Ακριβώς αυτό απεικονίζει και η ταινία: το πόσο αφύσικο, παράλογο, επιλήψιμο, ακατανόητο μοιάζει να έλκεται ερωτικά μια γυναίκα από άλλες γυναίκες, ίσως ακόμα πιο αφύσικο κι από την αντίστοιχη έλξη μεταξύ ανδρών. Αν και γυναίκα της υψηλής κοινωνίας, η μία ηρωίδα δε μπορεί να αποφύγει τις πολλαπλές δυσάρεστες συνέπειες της επιλογής της, ενώ η άλλη, νεότερη και λιγότερο «ψημένη» ψάχνεται, ανακαλύπτει, διστάζει και σταδιακά αντιμετωπίζει την πραγματικότητα. Η ταινία απέτυχε να προκαλέσει την αίσθηση που ανέμεναν άπαντες όταν επρόκειτο να κυκλοφορήσει, αλλά παραμένει μια καλή επιλογή.
Moonlight (2016) του Barry Jenkins
Με τους: Trevante Rhodes, André Holland, Ashton Sanders, Mahershala Ali
Η εξέλιξη ενός αγοριού από τις φτωχογειτονιές του Μαϊάμι, καθώς ψάχνει να βρει την ταυτότητα και το δρόμο του στη ζωή υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.
Η πρώτη ταινία που ασχολείται άμεσα με θέματα LGBT και βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ο ήρωας, τον οποίο παρακολουθούμε σε τρεις φάσεις της ζωής του, στη μακρά και δύσκολη πορεία από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και την ενηλικίωση, αντιμετωπίζει ένα σωρό προβλήματα: είναι φτωχός, έγχρωμος, μεγαλωμένος σε μια διαλυμένη οικογένεια δίπλα στο μίσος και την εγκληματικότητα. Η ωρίμανσή του σε τέτοιες συνθήκες δεν είναι εύκολη και πολλές φορές έρχεται πριν την ώρα της από αυτά που αντιμετωπίζει. Θα έλεγε κανείς πως οι ομοφυλόφιλες τάσεις που εκδηλώνει ήδη από την εφηβεία του αποτελούν «το κερασάκι στην τούρτα» της διαφορετικότητας και των συνεπειών της, τις οποίες προσπαθεί να προβάλει, ρεαλιστικά και χωρίς βιτρίνες και ωραιοποιήσεις, ο σκηνοθέτης. Αν και, κατά τη γνώμη μου, ελαφρώς υπερεκτιμημένη, η ταινία αυτή αποτελεί κατάθεση ψυχής σχετικά με την ψυχοσύνθεση και τα προβλήματα των πάσης φύσεως μειονοτήτων και αξίζει σίγουρα προσοχής.
Call Me by Your Name (2017) του Luca Guadagnino
Με τους: Timothée Chalamet, Armie Hammer, Michael Stuhlbarg, Amira Casar
Καλοκαίρι, στη βόρεια Ιταλία της δεκαετίας του 1980, κι ένα 17χρονο ντόπιο αγόρι γνωρίζει έναν 24χρονο μαθητή του πατέρα του, μια γνωριμία που θα τον κάνει να αμφισβητήσει πολλά για τον εαυτό του και τον κόσμο.
Εκτός από τα προβλήματα και την κοινωνική κατακραυγή, ωστόσο, υπάρχει και η όμορφη πλευρά, αυτή που συνοδεύει οποιοδήποτε έρωτα μεταξύ δύο (ή και περισσότερων) ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου και φυλής. Νοσταλγικό, με ωραίες εικόνες και γεμάτο φύση, καλοκαίρι, αγάπη και ανθρώπινους χαρακτήρες, με κοινή λογική και ανεκτικότητα, το Call Me by Your Name αποτελεί έναν ύμνο στην αγάπη, στα νιάτα και τον άνθρωπο. Προσπαθεί ταυτόχρονα να δώσει απάντηση στο ερώτημα «μα πώς καταλαβαίνει/αποφασίζει κάποιος πως είναι ομοφυλόφιλος;», με μια ρεαλιστική αλλά ρομαντική coming-of-age απεικόνιση της σχέσης μεταξύ ενός 17χρονου Ιταλού κι ενός μεγαλύτερου και πιο έμπειρου, στη ζωή και τον έρωτα, Αμερικανού, τον οποίο ο πρώτος βλέπει εκτός από ερωτικό ενδιαφέρον και ως πρότυπο. Προβάλλοντας ξανά πως επί της ουσίας ο ομοφυλόφιλος έρωτας δε διαφέρει σε τίποτα από τον ετεροφυλόφιλο, ο Luca Guadagnino φτιάχνει έναν πετυχημένο συνδυασμό ταινίας ενηλικίωσης και ρομαντικής κομεντί, η οποία ψυχαγωγεί, διδάσκει, ζεσταίνει την ψυχή μας.
