Θυμήθηκες;

Το παρελθόν έχει πικρές ώρες και στιγμές, μη μου το θυμίζεις,
Ας πούμε ότι με δεμένα χέρια με είδες, μη μου το θυμίζεις!

Ας πούμε, με είδες στους δρόμους μεθυσμένο, μη μου το θυμίζεις,
μεθυσμένο, ταπεινωμένο και χαμένο, μη μου το θυμίζεις!

Ας πούμε ότι είχα πάθει πολλές ήττες, μη μου το θυμίζεις,
Και μια μέρα με δείρανε δυο-τρεις αλήτες, μη μου το θυμίζεις!

Με δείρανε γιατί μέλισσες κοιτούσα στο λιβάδι, μη μου το θυμίζεις,
Και δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ, μη μου το θυμίζεις!

Ας πούμε με είδες πνιγμένο στα κλάματα, μη μου το θυμίζεις,
Και η γούνα μου τ’ άξιζε τα ράμματα, μη μου το θυμίζεις!

Ας πούμε, με άκουγες όταν έλεγα ένα ψέμα, μη μου το θυμίζεις,
Όταν εξαντλημένο μ’ έπαιρνε το ρέμα, μη μου το θυμίζεις!

Καμιά φορά δεν ήμουν άντρας στο κρεβάτι, μη μου το θυμίζεις,
Και από την ντροπή γυρνούσα την πλάτη, μη μου το θυμίζεις!

Το παρελθόν έχει πικρές ώρες και στιγμές, μη μου το θυμίζεις,
Έχει δισταγμό και σιωπή, ενώ ήθελε φωνές, μη μου το θυμίζεις!

Ντριτερό Αγκόλι

Καμιά φορά όταν θυμάσαι δε νιώθεις περήφανος. Έτσι δεν είναι; Δεν έκανες αρκετά για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και τώρα πια το μετανιώνεις πικρά! Τους δικαιολογούσες. Ακόμη κι αν σου έλεγαν μη, εσύ συνέχιζες. Σε περνούσαν για χαζή αλλά δεν ήσουν. Κάποιες φορές ακόμα τους δικαιολογείς, τους δίνεις ένα δίκιο για τις πράξεις τους. Πώς να τους κατηγορήσεις;;; Δε μπορείς. ‘Όχι. Τους αγαπάς ακόμη. Πάντα θα τους αγαπάς. Γιατί όσο άσχημα κι αν φερθούν κάποιοι άνθρωποι δε μπορείς να τους κρατήσεις κακία. Εκεί πατάνε-στην αδυναμία σου να τους μισήσεις-!

Μα όσες σκέψεις κι αν κάνεις, προχωράς. Ξέρεις πως έφτασε η ώρα. Το θες, το θες πολύ. Γνωρίζεις ανθρώπους, ανθρώπους υπέροχους. Αφήνεις πίσω τα άσχημα αλλά και τα όμορφα. Αν τα κρατούσες -όπως όλοι λένε- δε θα προχωρούσες. Θα ήταν αδύνατο.

Δεν ξέρω. Πώς κατέληξα πάλι εδώ; Να μιλάω πάλι γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Πώς; Δε φταίω εγώ. Αυτή η ρημάδα η ανάμνηση τον φέρνει πίσω ξανά και ξανά. Πώς να την σκοτώσω την ανάμνηση; Δε μπορώ, όλο ζωντανεύει.

Θα την ξεχάσω μήπως μ’ απαρνηθεί κι αυτή η έρμη…