Η γυναίκα σήμερα μέσα από τόσους αγώνες για την απελευθέρωση της έχει πετύχει βασικούς στόχους της. Ωστόσο θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν πράγματι είναι αρκετοί οι νόμοι, οι θεσμοί, τα ήθη και οι κοινωνικές μεταβολές για να θεωρούνται ίσοι και γυναίκες και άντρες. «Οι γυναίκες θα είναι πάντοτε γυναίκες, λένε οι σκεπτικιστές». Ωστόσο, η πορεία έχει δείξει πως η αξία της γυναίκας έχει αποδειχθεί ενώ η ίδια προσδιορίζεται πλέον από τον τρόπο που αντιμετωπίζει, με το κορμί και την σκέψη της, την ξένη συνείδηση και τον κόσμο.
Αποτελεί αδιαπραγμάτευτη άποψη, πως μέσα από τον προσωπικό αγώνα της γυναίκας μπαίνουν όλες οι διαδικασίες αυτογνωσίας των γυναικών, που ονομάζουμε διεύρυνση συνείδησης. Εδώ είναι και το λεπτό σημείο της προσπάθειας να αποβάλουν, οι ίδιες οι γυναίκες τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις αιώνων, να συνειδητοποιηθούν σαν άτομα ολοκληρωμένα, δημιουργικά και αυτόνομα, με συναίσθηση κοινωνικής ευθύνης. Μέσα σε αυτές τις ομάδες αλληλοστήριξης οι γυναίκες θα μπορέσουν αποβάλουν τα ταμπού που ίδιες τρέφουν για το σώμα τους μέσα από την σεξουαλική καταπίεση τόσων αιώνων. Η προσωπική απελευθέρωση και αυτοδιάθεση φέρνει και την γενική αξιοπρεπή και υπεύθυνη κοινωνική στάση. Ή πραγματική αλληλεγγύη και το μοίρασμα των κοινών εμπειριών μπορούν να δέσουν τις γυναίκες στον αγώνα για την απελευθέρωση τους και να βοηθήσουν στην επικοινωνία με πολλές γυναίκες.
Επιπροσθέτως, ο διεκδικητικός αγώνας των γυναικών έχει στόχο κάθε νομική, πολιτική και κοινωνική διάκριση, και απαιτεί κοινωνικά θεσμοθετήματα ώστε να μπορούν οι γυναίκες να εργάζονται χωρίς η μητρότητα να τους γίνεται εμπόδιο. Παράλληλα, πρέπει να γίνονται πλατιές συζητήσεις και καμπάνιες για την ισότιμη ευθύνη του άντρα στο νοικοκυριό και στην ανατροφή των παιδιών. Αν δεν προχωρήσει η ισότητα στο ζευγάρι, ούτε η εργασία των γυναικών, ούτε καμιά κοινωνική κατάκτηση δε θα μπορούν να προωθήσουν μια πραγματική χειραφέτηση των γυναικών. Εδώ μπαίνει και προσωπικός αγώνας της κάθε γυναίκα στη σχέση της, στο σπίτι της, στο κρεβάτι της, στην αγάπη. Αναφορικά, με την παιδική ηλικία πρέπει να μη γίνεται διαχωρισμός στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Να βοηθιούνται τα παιδιά να βρίσκουν το δρόμο τους κατά την κλίση και την όρεξη του. Τα αγόρια να συνηθίσουν να βοηθούν τη μητέρα τους στις δουλειές του σπιτιού. Έτσι όταν από τη νεαρή τους ηλικία οι άντρες μάθουν ότι οι γυναίκες δε γεννήθηκαν με σκοπό να υπηρετούν αποκλειστικά τα αρσενικά, τότε θα είναι και η προσαρμογή τους πιο εύκολη στις ευθύνες του σπιτιού αλλά και θα συνειδητοποιήσουν την ισότητα με το γυναικείο φύλο.
Κατά την άποψη μου, ο αγώνας της γυναίκας για την απελευθέρωσή της δεν μπορεί να προωθηθεί σαν ειδική μορφή αγώνα που αφορά μόνο την γυναίκα, αλλά σαν μία πλευρά του αγώνα για το ξεπέρασμα των συνθηκών που κάνουν δυνατή την αλλοτρίωση του ανθρώπου είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα.