Η παράκληση της Ζιζέλ.
Στις 19 με 22 του Φεβρουαρίου πρόκειται να ανέβει διαδικτυακά η παράσταση «Giselle» του Άκραμ Καν. Η «Giselle», ή αλλιώς οι «Willis», αποτελεί ίσως το πιο γνωστό έργο μπαλέτου και έχει χαρακτηριστεί ως ορόσημο στην καριέρα όσων χορευτών κερδίσουν μια θέση στις εκτελέσεις της. Η «Giselle» είναι ο ύμνος στον ιδανικό έρωτα, αυτού του αγνού συναισθήματος που ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια. Ένας έρωτας ρομαντικός που συμβαδίζει απόλυτα με τον χαρακτήρα του συγκεκριμένου μπαλέτου και το γενικότερο κλίμα της τέχνης στην εποχή της σύνθεσής του. Η «Giselle» χωρίζεται σε δυο πράξεις και ένα λιμπρέτο, με έτος «γέννησης» το 1941 και δημιουργούς της τους Jules-Henri Vernoy de Saint- Georges και Théophile Gautier. Η μουσική που ντύνει το έργο είναι σύνθεμα του Adolphe Adam και η χορογραφία του Jean Coralli και Jules Perrot.
Επιρροές
Το μπαλέτο έχει ρομαντικές καταβολές, καθώς είναι εμπνευσμένο από έργα του Victor Hugo, του Heinrich Heine και του Théophile Gautier. Συγκεκριμένα στο έργο Orientales του Ουγκώ εμφανίζεται μια αίθουσα στην όποια οι παρευρισκόμενοι ήταν καταδικασμένοι να χορεύουν όλη την νύχτα και στο De’ L’Allemange του Χάινε παρουσιάζονται οι Wilis, γυναικείες μεταφυσικές μορφές σλαβικής καταγωγής, που ξεχώριζαν από τα νυφικά που τις αγκάλιαζαν και την αέρινη ομορφιά τους, εντελώς αντίθετη με τις δολοφονικές προθέσεις τους απέναντι στους περιπλανώμενους άντρες τους δάσους.
Πλοκή
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μεσαιωνικό χωριό με το όνομα Ρηνανιά την περίοδο του τρύγου. Πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι η Ζιζέλ, μια χωριατοπούλα με εύθραυστη εικόνα αλλά δυνατή καρδιά, και ο Άλμπρεχτ, ο κώμης της Σιλεσίας. Ο τελευταίος προκειμένου να καταφέρει να ξεκλέψει μερικές ώρες μακριά από την αρραβωνιαστικιά του και την ανιαρή ζωή της τάξης του αποφασίζει να μεταμφιεστεί σε χωρικό και να παρουσιαστεί ως Λοίς στην Ζιζέλ. Έτσι, ξεκινάει το ερωτικό παιχνίδι μεταξύ τους με την Ζιζέλ, δυστυχώς, να καταλήγει να τον ερωτεύεται παράφορα. Μια κοπέλα γεμάτη αρετές όπως ήταν η πρωταγωνίστρια του μπαλέτου ήταν αναμενόμενο να προσελκύει το ενδιαφέρον κι ’άλλων αντρών. Έτσι, ο Ιλαρίων, ένας εκτροφέας θηραμάτων που αγαπούσε την Ζιζέλ, μη μπορώντας να συγκρατήσει τη ζήλια του για τα συναισθήματα που έτρεφε η κοπέλα για έναν άλλο άντρα, αποκάλυψε την πραγματική ταυτότητα του Άλμπρεχτ στην Ζιζέλ με αποτέλεσμα η πρώτη πράξη του έργου να καταλήγει με την χωριατοπούλα, τρελαμένη από έρωτα, να προτιμά την αυτοκτονία παρά τη ζωή με το βάρος ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.
Η δεύτερη πράξη του μπαλέτου αρχίζει με τον Άλμπρεχτ να φαίνεται μετανιωμένος για την απάτη του και να θρηνεί πάνω από τον τάφο της κοπέλας για τον χαμό της. Τότε στη σκήνη εμφανίζεται η Μύρτα, η αρχηγός των Ουίλι, που σκοπεύει να μυήσει την Ζιζέλ στην ομάδα αυτών των πανέμορφα ακαταμάχητων «Βακχίδων». Για να χρηστεί μια κοπέλα Ουίλι έπρεπε να έχει προδοθεί από τον αγαπημένος της ή να έχανε τη ζωή της λίγο πριν τον γάμο. Έκτοτε, αυτές οι καταδικασμένες ψυχές κάθε νύχτα ρίχνονταν σε ένα αέναο κυνήγι των αντρών του δάσους. Φυσικά, η Μύρτα όταν συνειδητοποίησε την παρουσία του Άλμπρεχτ τον καταδίκασε σε θάνατο. Η χωριατοπούλα παρακάλεσε την Μύρτα να τον λυπηθεί αλλά εκείνη φυσικά το αρνήθηκε, οπότε και ξεκίνησε ο ολονύχτιος χορός της Ζιζέλ με σκοπό να προστατεύσει τον αγαπημένος της. Με τις πρώτες ακτίνες της αυγής τα αερικά αυτά έχασαν την δύναμή τους και γύρισαν στον τάφο τους και έτσι ο Άλμπρεχτ κατάφερε να επιβιώσει. Έτσι, η δύναμη της αγάπης της Ζιζέλ χάρισε όχι μόνο τη ζωή στον Άλμπρεχτ αλλά και την ανάπαυση της ίδιας στη μεταθανάτια ζωή, καθώς κατάφερε να λυτρωθεί από κάθε αρνητικό συναίσθημα και να απαλλαχθεί από την κατάρα των Ουίλις.
Η μεγάλη αγάπη που δέχτηκε το έργο «Giselle» και ίσως η πιθανή αιτία πίσω από αυτό.
Αυτό το αριστούργημα αποτελεί ένα κλασσικό έργο με το οποίο έχουν ασχοληθεί όλα τα μεγάλα μπαλέτα παγκοσμίως, δίνοντάς του το καθένα τη δική του πινελιά μέχρι την επικράτεια της εκδοχής του Αυτοκρατορικού μπαλέτου. Ο ρόλος της Ζιζέλ έχει ενσαρκωθεί από τις σπουδαιότερες μπαλαρίνες που έχει καταγράψει η ιστορία, καθώς συγκεντρώνει όσα χαρακτηριστικά οφείλει να διαθέτει μια πρίμα μπαλαρίνα, δηλαδή άψογη τεχνική, λυρισμό και δραματικό ταλέντο. Η «Giselle» βρίσκεται στο μεταίχμιο της πραγματικότητας και της φαντασίας, που μεταφέρει τον θεατή στην καθημερινή, μεσαιωνική ζωή και στα κοινωνικά προβλήματα της εποχής, ενώ παράλληλα, μέσω του ονειρικού και φανταστικού κόσμου, εκθειάζεται η ανιδιοτελής αγάπη και εξυψώνεται ως την απόλυτη δύναμη που βοηθάει την Ζιζέλ να ανακαλύψει τον δυναμισμό που έκρυβε μέσα της και τελικά μια γυναίκα, μάλιστα ταπεινής καταγωγής, να μπορέσει να σώσει έναν άντρα της υψηλής κοινωνίας.
