Εγώ…ο άλλος

Η επικαιρότητα άλλαξε, όχι ευχάριστα. Πλέον αντί για κρούσματα και αριθμούς, στα ΜΜΕ κυριαρχούν σκηνές βίας, φωνές και άνθρωποι πεσμένοι στην άσφαλτο. Εικόνες που κλονίζουν ολόκληρη τη χώρα και που διχάζουν τους πολίτες. Γιατί όμως να πρέπει να διαλέξεις «πλευρά»; Δεν υπάρχουν «πλευρές». Υπάρχουν άνθρωποι που χτυπούν και χτυπιούνται. Άνθρωποι. Ανθρωπιά;

Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τις τελευταίες μέρες δεν σου αφήνουν το περιθώριο να πεις πολλά. Οι λέξεις «στέκονται» λίγες και τα συναισθήματα περισσότερα. «Νικούν» οι εικόνες, τα λόγια «σιωπούν» και το μίσος αυξάνει. Πίστευα ότι «παλεύαμε» όλοι μαζί, για κάτι καλύτερο, για έναν κόσμο πιο όμορφο, για την παιδεία, τη δικαιοσύνη, το αύριο. Τον τελευταίο καιρό όμως τα πράγματα άλλαξαν. Τελικά παλεύουμε μαζί ή μεταξύ μας; Στόχος είναι να δούμε ποιος θα «ρίξει» τους περισσότερους;

Χάος είναι η λέξη που αντιπροσωπεύει τα όσα διαδραματίζονται. Οι άνθρωποι παλεύουν μεταξύ τους, ως αντίποινα προηγούμενων πράξεων. Κυριεύονται από μίσος, εγωισμό και παρορμητικότητα. Η φράση «η βία γεννάει βία» δεν είναι τυχαία, είναι ένα πόρισμα που προέκυψε από πράξεις του παρελθόντος και δυστυχώς ανταποκρίνεται και στο σήμερα. Η βία δεν αποτελεί τρόπο επίλυσης προβλημάτων, ούτε τρόπο διαπραγμάτευσης και μέσο διεκδίκησης. Αντίθετα, αυξάνει τις παραβατικές συμπεριφορές, οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες και οδηγεί σε αδιέξοδο. Φαντάζομαι αυτά τα γνωρίζετε ήδη, σωστά; Εντούτοις, φαίνεται ότι δεν αρκεί απλά να τα γνωρίζουμε, από τη στιγμή που δεν έχουμε την πρόθεση να τα κατανοήσουμε.

Παρατηρώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων καθώς εκτυλίσσονται τα γεγονότα. Η πλειοψηφία «τρέχει» να προλάβει να στηρίξει, να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί την μία ή την άλλη πλευρά. Γιατί; Η βία είναι κατακριτέα από όπου κι αν προέρχεται. Όχι, το άρθρο αυτό δεν είναι πολιτικό, ούτε έχει αυτό το σκοπό, να μεταφέρει πολιτικές ιδέες﮲  έχει θέμα τον άνθρωπο και τις ενέργειες του. Ίσως, έστω για μια φορά, να ήταν ωφέλιμο να μην «στεκόμαστε» σε παρατάξεις και κόμματα, να μη στηρίζουμε κανέναν, παρά μόνο τον ίδιο τον άνθρωπο. Τότε, ίσως να αντιληφθούμε καλύτερα τι κάνουμε και ποιοι είμαστε. Παρόλα αυτά, για ακόμα μια φορά, χρειάζεται να εξηγήσουμε τα -όχι μάλλον- αυτονόητα. Η βία δεν είναι λύση, είναι πρόβλημα και ένας διχασμένος λαός είναι αδύναμος και επικίνδυνος, πρωτίστως για τον ίδιο του τον εαυτό.

Επιδιώκουμε την εξέλιξη, την ευημερία, την πρόοδο. Πώς θα συμβεί αυτό όταν δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά μεταξύ μας; Όταν θεωρούμε τη βιαιοπραγία ένδειξη ισχύς και υπεροχής; Όταν έχουμε την πεποίθηση ότι η λύση είναι μονόδρομος; Ένας δρόμος μίσους και όχι κατανόησης, ένας δρόμος εγωισμού και όχι αλληλεγγύης, ένας δρόμος που η ευθύνη δεν μοιράζεται αλλά διαρκώς μετατοπίζεται. Ένας δρόμος ανθρωποκυνηγητού.

Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν όσα είδαμε, όσα ακούσαμε και όσα νιώσαμε τις τελευταίες μέρες. Μάλλον, ούτε όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Ο σκοπός όμως αυτού του άρθρου δεν είναι η περιγραφή των γεγονότων, νομίζω ότι δεν χρειάζεται. Ίσως απλά να χρειάζεται να αναλογιστούμε για πού ξεκινήσαμε και πού τελικά οδηγούμαστε.