Βρισκόμαστε ένα χρόνο ακριβώς σε συνθήκες εγκλεισμού. Σχεδόν τα πάντα έχουν ”παγώσει” και με τους ανθρώπους όλων των κλάδων να βρίσκονται σε απόγνωση, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση στο κανόνα ο αθλητισμός και συγκεκριμένα το μπάσκετ. Και αν στη Basket league έχουμε κανονικά δράση, δεν συμβαίνει το ίδιο και στις χαμηλότερες κατηγορίες εκεί που τα πάντα έχουν σταματήσει. Πριν από λίγες εβδομάδες η επιτροπή λοιμωξιολόγων παρότι έδωσε το ”ok” για επανέναρξη των προπονήσεων στην Α2, δεν πέρασε ούτε μια εβδομάδα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέα μέτρα και φυσικά μέσα σε αυτά ήταν η αναστολή των προπονήσεων οι οποίες καλά καλά δεν είχαν αρχίσει. Αυτό δείχνει την ερασιτεχνική πολιτική που κυρίως η κυβέρνηση και λιγότερο η επιτροπή διαχειρίζονται αυτό το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Όμως για να μη ξεφύγουμε από το κυρίως θέμα, η κυβέρνηση έχει αφήσει για άλλη μια φορά στη μοίρα του τον αθλητισμό.
Στις μικρότερες εθνικές κατηγορίες, αλλά και στις ερασιτεχνικές, υπάρχουν παίκτες και προπονητές που πλήττονται τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει ότι ζούν την οικογένειά τους από το μπάσκετ και βρίσκονται σε δυσμενή θέση καθώς αδυνατούν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Λευτέρης Αυγενάκης σε δηλώσεις του υποστήριξε ότι θα στηρίξει με μέτρα και οικονομική ενίσχυση τους αθλητές και τις ομάδες, ενώ έκανε λόγο για 6 πρωτοβουλίες επανεκκίνησης του ερασιτεχνικού αθλητισμού γενικά. Η εύλογη απορία που προκύπτει είναι πως θα επιτρέψουν τα οικονομικά δεδομένα να στηρίξουν τους αθλητές και τις ομάδες τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν έχει ενισχύσει ουσιαστικά το σύστημα υγείας και ένα σεβαστό ποσοστό των οικονομικών αποθεμάτων έχει πάει από τη μια σε ΜΜΕ με πρόφαση τη προώθηση της καμπάνιας ”Μένουμε Σπίτι” και από την άλλη την οικοδόμηση αστυνομοκρατίας τόσο στους δρόμους όσο και στα πανεπιστήμια; Με βάση τα δεδομένα αυτά γίνεται αντιληπτό ότι ο Υφυπουργός Αθλητισμού είτε δεν έχει γνώση για τα παραπάνω (πράγμα απίθανο) είτε τροφοδοτεί με ψεύτικες ελπίδες τους αθλητές και τις ομάδες για να μην εκφράζουν συσπειρωμένοι τις απόψεις τους.
Για να μη θεωρηθεί όμως ότι υπάρχει ανθρωποφαγία απέναντι σε συγκεκριμένο πρόσωπο, συνυπεύθυνη σε αυτή τη τραγική κατάσταση είναι και η ίδια η ομοσπονδία του μπάσκετ. Απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ανήμπορη να υπερασπιστεί το προϊόν της, ανεύθυνη και ασυνεπής στη πραγμάτωση των επιθυμιών των ομάδων και εκ του αποτελέσματος δεν αποτελεί στήριγμα των αθλητών. Σε καμία άλλη χώρα δεν υπάρχει αναστολή των μικρότερων κατηγοριών και αυτό το φαινόμενο συναντάται μόνο στην Ελλάδα όπου και σε αυτό το θέμα πρωτοπορεί για ακόμη μια φορά. Η ΕΟΚ δεν πιέζει ούτε στο ελάχιστο τη κυβέρνηση για επανέναρξη καθώς ίσως να μη θέλει να επωμιστεί κάποια οικονομική επιβάρυνση σε περίπτωση που χρειαστεί και επίσης να απαλλαγεί τις όποιες συνέπειες που μπορούν να προκύψουν.
Τέλος δεν μπορούμε να αφήσουμε άνευ ευθυνών και την επιτροπή λοιμωξιολόγων που μπορεί στο πρώτο κύμα πανδημίας να πήραν σχεδόν άριστα, όμως σίγουρα μένουν μεταξεταστέοι στο δεύτερο που βιώνουμε ακόμα από τον Νοέμβρη. Προσοχή όμως, δεν αμφισβητούμε την επιστημονική τους επάρκεια και κατάρτιση, αλλά υπάρχουν ένα σωρό αντιφάσεις στις αποφάσεις που παίρνουν όπου σε κάνουν να αναρωτιέσαι εάν είναι επικίνδυνοι όσον αφορά την διαχείριση της υγειονομικής κρίση ή συμβαίνει κάτι άλλο. Όμως επειδή δεν γίνεται συνεχώς να τα βλέπουμε σκεπτικιστικά τα πράγματα και να αμφισβητούμε συνεχώς την ίδια την επιστήμη, θα υποστηρίξουμε απλώς ότι δεν έχει καμία λογική να θεωρείται από τους ίδιους ο αθλητισμός εστία μετάδοσης του ιου και όχι ο συγχρωτισμός στα σούπερ μάρκετ παραδείγματος χάριν. Δεν νοείται να μην επιτρέπουν τις προπονήσεις σε ανοιχτά έστω γήπεδα μπάσκετ και να υποστηρίζουν ότι ο κόσμος πρέπει να βρίσκεται σε εξωτερικούς χώρους. Τέλος, από τη στιγμή που οι ομάδες, πριν τη πεντάμηνη καραντίνα, είχαν λάβει τα κατάλληλα μέτρα (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) είναι απορίας άξιο γιατί αποφασίζουν την αναστολή των πρωταθλημάτων. Βέβαια η απάντηση είναι ξεκάθαρη και δίνεται από τα ίδια τα μέλη της επιτροπής και συγκεκριμένα από την κ Αναστασία Κοτανίδου που υποστήριξε σε πρόσφατη συνέντευξη της ότι ” η επιτροπή έχει χάσει τον βηματισμό της”. Σε μια δήλωση που αφορά όλους τους κλάδους, μόνο αισιόδοξος δεν μπορείς να είσαι για την εξέλιξη και την κατάληξη που θα έχει η επανεκκίνηση των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων.
Η στασιμότητα αυτή ταλανίζει και τη ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων, τα οποία μέσω του μπάσκετ βρίσκουν μια ευχάριστη διέξοδο από τη σχολική καθημερινότητα τους, συναναστρέφονται και κοινωνικοποιούνται και δεν βρίσκονται σε κατάσταση εγκεφαλικής παράλυσης μπροστά από μια οθόνη κάνοντας κάτι μη ουσιαστικό με μηδενική προσφορά για την πνευματική τους ανάπτυξη. Πέρα αυτού, εάν το δούμε και χρησιμοθηρικά, οι ακαδημίες είναι η αρχή και το θεμέλιο του μπάσκετ, όπου τον τελευταίο ένα χρόνο κανείς δεν γνωρίζει πόσα παιδιά με ταλέντο δεν εξελίσσονται και μένουν στάσιμα με αποτέλεσμα το μπάσκετ να μη παράγει και η ποιότητα του εγχώριου προϊόντος να βυθίζεται ακόμα περισσότερο.
Το άθλημα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ”παράλυτο” όσον αφορά τις κινήσεις που μπορεί να κάνει, ανήμπορο να προστατευτεί από μόνο του και μια κυβέρνηση σε σύγχυση που λογικό είναι να μην μπορεί να ασχοληθεί περαιτέρω με τον αθλητισμό αυτή τη στιγμή, όπου η οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται και αυτή κατάκοιτη, καταλήγουμε στο ότι το μπάσκετ νοσεί και δεν του μένει αρκετό οξυγόνο ακόμα.