Η ανακοίνωση
Έγινε ύστερα από μια βόλτα για παγωτό ή αφότου σου πρόσφεραν το παιχνίδι που λαχταρούσες εδώ και καιρό. Ήθελαν, βλέπεις, να σε “εξαγοράσουν” φοβούμενοι μήπως δε δεχθείς με χαρά την έκπληξη που σου επιφύλασσαν… Σε κάθισαν στο κρεβάτι και με τα χέρια τους σταυρωμένα αλλά και με χαμόγελο αμηχανίας, σκιαγραφημένο στο πρόσωπό τους, προσπαθούσαν να σου ανακοινώσουν το ευτυχές γεγονός! Εσύ, από την άλλη, αναρωτιόσουν τί το τόσο σημαντικό είχε η περίσταση, ώστε να μαγειρέψει η μαμά το αγαπημένο σου φαγητό και να σε αποκαλεί πια μεγάλο παιδί ενώ μέχρι πρότινος ήσουν για εκείνη το μωρό της.
Στο άκουσμα του ερχομού ενός μωρού στο σπίτι κοντοστάθηκες. Δε μπορούσες να διακρίνεις αν επρόκειτο για κάποιο φιλοξενούμενο για λίγες ημέρες ή για ένα μόνιμο επισκέπτη… Τότε ο μπαμπάς έσπευσε να σου εξηγήσει ότι σε λίγους μήνες θα ερχόταν στον κόσμο το μικρό σου αδερφάκι του οποίου θα είσαι προστάτης για μια ζωή! Δεν ήξερες αν πρέπει να χαρείς γιατί σε αποκάλεσαν “προστάτη” ή να πανικοβληθείς στην ιδέα ότι πλέον θα λάμβανες τη λιγότερη φροντίδα και προσοχή στο σπίτι διότι κάποιο “σποράκι”- όπως τότε το αποκάλεσαν μπροστά σου- ήρθε να σου ταράξει τη ζωή! Πράγματι, η ζωή σου δε θα συνέχιζε με την ίδια ρότα από τη στιγμή που θα συναντούσες το μικρό σου αδερφάκι. Θα άλλαζε ολοσχερώς και παντοτινά. Μα προς το καλύτερο…
Απολογισμός
Τα μικρότερα αδέρφια μας μάς έμαθαν ν’ αγαπάμε ανιδιοτελώς και βαθιά, να νοιαζόμαστε- ήδη από μικρή ηλικία- για κάποιον πέρα από τον εαυτό μας. Μας ωρίμασαν γρήγορα, διότι χάρη σε εκείνα αναλάβαμε (πλασματικές) ευθύνες. Ναι, ευθύνες ακριβώς επειδή θα τους δείχναμε διαρκώς τον κόσμο μέσα από τα μάτια μας, εφόσον προηγούμασταν και προηγούμαστε χρονικά. Τα αδέρφια μας πάντοτε θα ήταν ένα βήμα μπροστά απ’ ό,τι εμείς στην ηλικία τους κι αυτό οφειλόταν σ’ εμάς τους ίδιους!
Ασφαλώς, ωστόσο, δε θα ήταν όλα ρόδινα! Ποιος, άλλωστε, ξεχνά τις συνεχείς διενέξεις, τις έντονες διαμάχες δίχως τέλος και με τραυματισμούς ως αποτέλεσμα, για το τηλεκοντρόλ, τα ρούχα, τα γλυκίσματα των παππούδων, την τελευταία μπουκιά στο τραπέζι, το ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά, ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο… Αισθάνεσαι ακόμη στο δέρμα σου τον πόνο από τις δαγκωματιές, τα τσιμπήματα και το τράβηγμα των μαλλιών. Ηχούν ακόμη στ’ αυτιά σου οι τσιριχτές σας φωνές! Το “θα τα πω όλα στη μαμά όταν επιστρέψει” και το “σε παρακαλώ, θα σου κάνω ό,τι χάρη θες!”. Κι ήταν πάντοτε σχεδόν απίστευτο το πως ξεχνιόντουσαν όλα μέσα σε ορισμένα λεπτά, διότι δε γινόταν να κρατήσετε κακία ο ένας στον άλλον.
Τα μικρότερα αδέρφια μας τα εξαπατήσαμε, τα ζηλέψαμε, τα κοροϊδέψαμε, τα λοιδορήσαμε μα στο “τέλος της ημέρας” τα προστατεύσαμε, τα διδάξαμε, τα μάθαμε να διαβάζουν, να παίζουν, να κάνουν πράξεις, να λένε ψέματα, ν’ αγαπούν… Τα λατρέψαμε και γίναμε οι “μικροί καθοδηγητές” τους. Κι εκείνα μας εμπιστεύτηκαν, μας έκαναν να νιώσουμε περήφανοι και δικαιωμένοι όταν μας υπερασπίστηκαν ενώπιον των γονιών μας ή όταν μετέφεραν στους φίλους και τις παρέες τους όσα τους μάθαμε…
Κι αν μετά από χρόνια συνεχίζουμε ν’ ακολουθούμε την ίδια ακριβώς συμπεριφορά μεταξύ μας, παραμένοντας προσκολλημένοι στα 10 μας, γνωρίζουμε καλά πως τα μικρότερα αδέρφια μας ήταν, είναι και θα είναι το πολυτιμότερο δώρο των γονιών μας.
“Όποιος φροντίζει για τον αδερφό του, φροντίζει για τον εαυτό του”. ~Ξενοφών