“Θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι
που δε θα έπρεπε ποτέ να το δεχτείς.
Συχνά παρα-είμαι ντροπαλός κι αγέλαστος,
Ιδιαίτερα ευαίσθητος. Ο φόβος μου ξεσπάει σαν οργή,
μου είναι τόσο δύσκολο να αφεθώ, να χαλαρώσω!
Μιλάω όλο για μένα όταν φοβάμαι
κι άλλοτε πάλι, πάνε μέρες χωρίς τίποτα να πω.
Μα θα σε κάνω να γελάς και θα σε αγαπάω
Κι όταν λυπάσαι θα σε έχω αγκαλιά κλαίω λιγάκι σχεδόν κάθε μέρα
γιατί με νοιάζει πιο πολύ απ’ όσο θα φαντάζονταν οι άλλοι
κι όταν καμμιά φορά αποκαλύψω την τρυφερή πλευρά μου
(το πιο ζεστό και μαλακό κομμάτι που όλο κρύβω),
Αναρωτιέμαι, θα είμαστε φίλοι;
Ένας φίλος που πέρα από αδυναμίες κι όρκους
Θα αγγίξει το μυστικό, κρυφό μου μέρος,
εκεί που είμαι πράγματι ΕΓΩ,
Θ’ αναγνωρίσει πως πονώ
στα δακρυσμένα μάτια και στα χείλη
και δεν θα πάρει δρόμο όταν με δει
πεσμένο κάτω απ’ τις προσωπικές μου ήττες
αλλά θα σταματήσει και θα μείνει
για να μου πει για τον καιρό
που ήμουν κάποτε όμορφος κι εγώ.
θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι λόγοι
που δε θα πρεπε ποτέ να το δεχτείς.
Συχνά παρα-είμαι σοβαρός,
δεν ξέρεις από μένα τι να περιμένεις,
Άλλες φορές ψυχρός κι απόμακρος
κι όλο μου φαίνεται θ’ αλλάζω και θ’ αλλάζω…
Καυχιέμαι, κοκορεύομαι, σαν το παιδί την προσοχή ζητάω
παίρνω φωτιά, εχω άγριο θυμό!
Μα θα σε κάνω να γελάς και θα σε αγαπάω
Κι όταν φοβάσαι θα σε παίρνω αγκαλιά
Κλονίζομαι λιγάκι κάθε μέρα
Γιατί φοβάμαι πιο πολύ απ΄ όσο θα φαντάζονταν οι άλλοι
κι αν κάποτε την τρομαγμένη μου πλευρά αποκαλύψω
(το αγωνιώδες φοβισμένο μου κομμάτι που όλο κρύβω)
Αναρωτιέμαι, θα είμαστε φίλοι;
Ενας φίλος που όταν φοβάμαι την κοντινή επαφή και τονε διώχνω
Πεισματικά αυτός θα μένει στο πλευρό μου
Να μοιραστεί ό,τι περίσσεψε από μια τέτοια μέρα.
Όταν κανείς δε θα θυμάται το όνομά μου,
Όταν κανένας στο τηλέφωνο δε θα καλέσει,
Όταν κανείς για μένα δε θα ανησυχήσει,
Αν έχω τίποτα ή δεν έχω…
κι αυτοί που έχω βοηθήσει κι υπολόγιζα
τόσο επιδέξια θα τρέξουνε μακριά μου
Ένας φίλος που τίποτα δικό μου όταν δε θα έχει απομείνει,
ούτε η γοητεία, ούτε η λεπτότητα, ούτε οι τρόποι,
παρ’ όλα αυτά θα παραμείνει ωστόσο…
θα είμαστε φίλοι;
Δεν έχω λόγο σοβαρό.
Απλά μονάχα στο ζητώ…
James Kavanaugh
Θα είμαστε φίλοι λοιπόν; Μη, μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι μην το πεις για πάντα φύγαν. Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν. Έτσι δεν λέει και το τραγούδι; Έτσι δε θα ‘ναι; Κάτι δε θα ξέρει κι ο Αλκίνοος; Κάποιος δε σου ‘ρθε κι εσένα στο μυαλό; Μπορεί να είναι δίπλα σου μπορεί και όχι. Δε ξέρω. Ένα ξέρω. Αν ζήσουμε τη ζωή μας δίχως έναν αληθινό φίλο, θα έχουμε χάσει μια από τις πιο συγκινητικές και προκλητικές ανθρώπινες εμπειρίες. Και ποιο είναι το κριτήριο για έναν αληθινό φίλο; Πώς το καταλαβαίνεις; Χρειάζεσαι ακόμη ενα εγχειρίδιο ε;;
Αχ πόσο με κούρασαν αυτά τα εγχειρίδια, εγχειρίδιο για την αγάπη, τον έρωτα, την ανατροφή του παιδιού- πώς να γίνω καλή μαμά ακούω συχνά-. Να τώρα που πρέπει να βγάλουμε κι οδηγίες. Κι άλλες οδηγίες; Δε κουράστηκες; Εγώ κουράστηκα. Θέλω να αγαπάω, ν’ αγαπάω σαν μικρό παιδί…την μαμά μου, τον μπαμπά μου, τη παρέα μου, τον άγνωστο που είδα στο μετρό και μου χαμογέλασε…Θέλω να τρέχω σαν μικρό κοριτσάκι και να γελάω με τα πιο χαζά αστεία. Θέλω να σου λέω να γίνουμε φίλοι χωρίς φόβο και εγωισμούς. Θες να γίνουμε φίλοι λοιπόν; Θες να είμαι πάντα εδώ για σένα κι εσύ για εμένα; Να γελάμε και να τρώμε παγωτό μιλώντας για τα αγόρια που μας σπάνε τα νεύρα και τις μανάδες μας που γκρινιάζουν;
Σε επέλεξα ναι. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε είπε κάποτε μια καθηγήτρια στο λύκειο. Τότε δεν κατάλαβα πολύ καλά. Τώρα ξέρω. Σ’ επιλέγω κάθε μέρα από τότε. Θέλω να σε κάνω χαρούμενο ή χαρούμενη και να σε βλέπω να γελάς. Θα χαρώ με την χαρά σου και κλάψω με τη λύπη σου. Ειδικά το τελευταίο έχει σημασία. Γιατί ο καθένας θα χαρεί όταν είσαι καλά, αλλά όταν κλαις λίγοι είναι αυτοί που θα τρέξουν. Μετρημένοι στα δάχτυλα πλέον (του ενός χεριού παρακαλώ)!
Ο φίλος μου με βοήθησε να δω τον εαυτό μου μ’ όλες τις ανθρώπινες ατέλειές, με βοήθησε να με βρω. Δίναμε ο ένας στον άλλον το δικαίωμα να κάνει λάθη, τη δύναμη ν’ αντιμετωπίζει την απογοήτευση, ακόμη και την αποτυχία, επειδή ξέραμε ότι θα είχαμε πάντα αμοιβαία υποστήριξη και ενθάρρυνση, για ένα καινούριο ξεκίνημα. Ήμασταν πάντα εδώ. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Πληγώναμε ή απογοητεύαμε ο ένας τον άλλον. Πάψαμε να κατακρίνουμε και να αποδοκιμάζουμε ( κάποιοι από εμάς τουλάχιστον.)
Θυμάμαι μια φορά είχα τσακωθεί με μία φίλη μου, σαν αδελφή μου την είχα. Δε θυμάμαι τι έγινε ή πως κατέληξε. Ένα ξέρω μόνο…Τίποτα δε κρατάει για πάντα. Ούτε μία σχέση, ούτε μία φιλία. Πάντα πρέπει να δίνεις λιγότερα απ’ όσα μπορείς ή έχεις. Εγώ δυστηχώς δε το κάνω. Δεν είμαι έτσι. Ούτε θα γίνω. Δε θ’ αλλάξω.
Στην πραγματικότητα, δεν χάνουμε ποτέ τους ανθρώπους που αγαπούμε. Γίνονται αθάνατοι μέσα από μας. Συνεχίζουν να ζουν στις καρδιές και τη σκέψη μας. Συμμετέχουν σ’ όλες μας τις πράξεις, τις ιδέες και τις αποφάσεις. Κανένας δεν θα τους αντικαταστήσει και, παρ’ όλο τον πόνο, είμαστε πιο πλούσιοι με τα χρόνια που επενδύσαμε σ’ αυτούς. Εξαιτίας τους έχουμε πολύ περισσότερα να προσφέρουμε στις τωρινές και τις μελλοντικές μας σχέσεις.
Λεό Μπουσκαλία
