Πόσο αλλάζει τελικά ο άνθρωπος σε ένα χρόνο;
Η σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο πάντα ήταν μία υπόθεση δύσκολη.
Ο χρόνος τον αλλάζει τον άνθρωπο.
Κάποτε έλεγα ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
Έκανα λάθος.
Όποιος βαλθεί να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, είναι σίγουρο ότι θα μπει σε μία μεγάλη παγίδα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αλλάζουμε σωματικά. Γεννιόμαστε μωρά, περνάμε στην παιδική ηλικία, την εφηβική, ενηλικιωνόμαστε, γερνάμε, πεθαίνουμε. Το σώμα μας αλλάζει μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό. Αργούμε να το συνηδητοποιήσουμε. Όταν το κάνουμε είναι αργά. Τι γίνεται όμως με το μυαλό μας, με τη ψύχη μας, με τον χαρακτήρα μας;
Αναρωτιέμαι μέρες…Πώς σκατά άλλαξα έτσι;
Παράλληλα με το σώμα μας, εκτυλίσσεται και το πνεύμα μας. Μεγαλώνουμε, εκπαιδευόμαστε, λαμβάνουμε αξίες, διαμορφώνουμε το ”εγώ” μας. Ερχόμαστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους.
Και ναι άλλαξα.
Άλλαξα, δεν συνεχίζω να αλλάζω, άλλαξα, πάει, ως εδώ!
Έφτασε η στιγμή να ζήσω αυτό που έγινα!
Δεν εκφράζομαι όπως παλιά!
Δεν ονειρεύομαι όπως παλιά!
Δεν σκέφτομαι όπως παλιά.
Δεν ζω όπως παλιά.
Ζω για να ζω.
Μα πάνω απ’ όλα δεν ονειρεύομαι όπως παλιά.
Άλλαξα.
Πλέον μπορώ μόνο όσα θέλω.
Και να γιατί άλλαξα;
Γιατί σκλήρηνα;
Είμαι ακόμη άνθρωπος, ο ίδιος άνθρωπος.
Τα άφησα όλα πίσω.
Και ήταν δύσκολο.
Τώρα θα πορευτώ στον δρόμο που χάραξα.
Κι αν ακούω ψιθύρους απο ξένους;
Νομίζετε δίνω σημασία στα ανούσια λόγια σας;
Νομίζετε ότι τα λόγια σας με πονάνε;
Το μόνο που έμεινε είναι κάποιες αναμνήσεις κενές και δυο άνθρωποι.
Δεν είναι ένα πια.
Όχι δεν είμαι χαζή. Άνθρωπος είμαι.
Σκλήρυνα, ναι!
Απομακρύνθηκα, ναι!
Πάγωσα, ναι!
Άλλαξα, ναι!
Όλα αυτά για μένα.
Δεν αγαπώ όπως παλιά!
Άλλαξα, πάει, ως εδώ!
Θα παραμείνω μόνο άνθρωπος κι αυτό δεν θα το αλλάξω ποτέ και για κανέναν σας.
Μόνο για μένα.
Και τσουππ…
Να ο επίλογος.
Και η αυλαία κλείνει.