Όλα μέσα στο κεφάλι μας, θέλοντας να τα αντέξει όλα αυτά.
Μα γίνεται να θέλουμε να σώσουμε και να διασώσουμε τόσες πληροφορίες και να απαιτούμε απ το κεφαλάκι μας το καημένο, να συγκρατήσει κι ένα σωρό γύρω κόσμου ερεθίσματα?
Θα σπάσει το έρημο, απ’ τις πληροφορίες που θέλουμε να το διοχετεύσουμε και είμαστε σε θέση να το συμπιέσουμε τόσο πολύ, ώστε να μην μπορεί να πάρει την παραμικρή εγκεφαλική ανάσα.
Το γεμίζουμε και με παραπανίσια θέματα, ιστορίες, που ίσως και να ναι ανώφελες για μας, αλλά από συνήθεια θέλουμε να τα ελέγχουμε όλα και φυσικά να χουμε και λόγο πάνω σ’ όλα και σε κάθε τι.
Δε σεβόμαστε τα δικά του χρονικά όρια και περιθώρια και παλεύουμε να αντισταθούμε στο χρονοχώρο του και να του επιστήσουμε την προσοχή του, ακόμα και σε δικές μας παραπληροφορήσεις, που χουμε όμως την απαίτηση, να τις επεξεργαστεί και να τις εκλογικεύσει.
Κανείς, καμία, κανένα παιδί, δε σέβεται αυτό τον εγκέφαλο, που παλεύει να βγάλει άκρη και να δρομολογήσει τις δικές του, νου οδούς και λεωφόρους, συγκράτησης, επικράτησης και συγκρότησης πάνω απ’ όλα, των δικών του λειτουργιών, χωρίς να παραπαίει και να ‘χει συμπτωματικές, δυσλειτουργίες, με εμφανή τα σημάδια κόπωσής του.
Κάποια στιγμή, κάποιο διάστημα στο διάβα της ζωής μας, πρέπει, επιβάλλεται να το απενοχοποιήσουμε και να το δαφνοστολίσουμε, με εύσημα, αντοχής και καρτερίας του, προς τις δικές μας απαιτήσεις, λογικές ή παράλογες.
Εγκεφαλικό εργοστάσιο, με γρανάζια όλα τα κύτταρά μας, που δίνονται στη μάχη για νίκη κι αν ηττηθούν, κάποια στιγμή, ήμασταν περήφανα, για την αρτιότητά τους και την ολοτέλειά τους.
