Με τις υποψηφιότητες των Όσκαρ να ανακοινώνονται προ ολίγων ημερών, έχουμε πλέον μπει στην τελική ευθεία της λεγόμενης “περιόδου των βραβείων” για το 2021 και οι τελευταίες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε κυκλοφορούν στους κινηματογράφους (μαζί με τις πρώτες του νέου έτους). Τρεις ακόμα σημαντικές, και πολύ διαφορετικές, ταινίες περνάνε από το “μικροσκόπιο”, στην κούρσα για την ανάδειξη των καλύτερων του έτους. Ενός έτους με πολλές αξιόλογες ταινίες, που μας ξύπνησε από τον κινηματογραφικό λήθαργο, ελέω πανδημίας, του 2020, χωρίς ωστόσο καμία να κλέβει την παράσταση.
Μπέλφαστ του Κένεθ Μπράνα
Ιστορικό δράμα, 97΄
Με τους: Jude Hill, Caitriona Balfe, Jamie Dornan, Judie Dench
Ένα νεαρό αγόρι από προτεσταντική οικογένεια μεγαλώνει στο Μπέλφαστ του 1970, ανάμεσα στις ταραχές μεταξύ προτεσταντών και καθολικών, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον εαυτό του και τον κόσμο υπό δύσκολες συνθήκες.
Μια ασπρόμαυρη, γλυκόπικρη, με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία ιστορία βγαλμένη από την περίοδο των Troubles, όταν οι πόλεις της Βορείου Ιρλανδίας έγιναν πεδίο μάχης σε μια σύγκρουση με εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, με τους απλούς πολίτες, ως συνήθως, να βγαίνουν χαμένοι. Η παιδική αθωότητα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και η διαφορετικότητα έρχονται σε αντιπαράθεση με το γκρίζο αστικό τοπίο, το μίσος, τη βία και τον εγωισμό. Προκύπτει ένα ανάλαφρο δράμα, έξοχα σκηνοθετημένο, με στιβαρές ερμηνείες από ένα καστ γεμάτο τόσο νέα όσο και έμπειρα πρόσωπα, μια ταινία που προσπαθεί να ισορροπήσει αλλά ακριβώς το γεγονός ότι “πατάει σε δύο βάρκες” αποτελεί το μεγάλο ατού και το μοιραίο της ελάττωμα. Αξιόλογη, αλλά με αδυναμίες και την αίσθηση ότι υπήρχε το υλικό για κάτι ακόμα καλύτερο.
Βαθμολογία: 7,5/10
Το χέρι του Θεού του Πάολο Σορεντίνο
Αυτοβιογραφικό δράμα, 130΄
Με τους: Filippo Scotti, Toni Servino, Marlon Joubert, Luisa Ranieri
Ένας έφηβος μεγαλώνει στη Νάπολι της δεκαετίας του 1980, στα χρόνια όπου ο Μαραντόνα μεγαλούργησε με την τοπική ομάδα. Ένα τραγικό γεγονός θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του και θα τον οδηγήσει να σκεφτεί και να ονειρευτεί το μέλλον του.
Πολύ παρόμοια ταινία με την προηγούμενη, ακόμα ένα coming-of-age δράμα με αυτοβιογραφικά στοιχεία, αυτή τη φορά στη Νάπολι των 80s. Οι εικόνες εδώ είναι πιο χρωματιστές, το ίνδαλμα της πόλης, ο αείμνηστος Ντιέγο Μαραντόνα, διεισδύει στις ζωές των ανθρώπων, υπάρχει περισσότερη τέχνη και όραμα για το μέλλον, ωστόσο, από τα μέσα και μετά, εισέρχεται στην ιστορία η τραγωδία, ο πόνος, ο στοχασμός ενός νέου ανθρώπου για το παρόν και το μέλλον του. Προσπαθώντας να κλέψει τη λάμψη από παρόμοιου στιλ και περιεχομένου ταινίες από την Ιταλία όπως Σινεμά ο Παράδεισος και Μαλένα, ο Σορεντίνο κατορθώνει να γυρίσει μια ταινία που σε κάνει λίγο να γελάσεις, λίγο να συγκινηθείς, λίγο να νοσταλγήσεις και να στοχαστείς, αλλά τίποτα από αυτά σε αρκετή δόση για να βουτήξεις μέσα στο πλάνο και να σου προκληθούν τα έντονα συναισθήματα στα οποία στοχεύει.
Βαθμολογία: 7,5/10
Nightmare Alley του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
Ψυχολογικό θρίλερ, 150΄
Με τους: Bradley Cooper, Cate Blanchett, Rooney Mara, Toni Collette
Στις ΗΠΑ του 1940, ένας πανούργος τυχοδιώκτης ξεκινά από ένα κακόφημο τσίρκο και καταλήγει να εντυπωσιάζει τους πλουσίους με τις δήθεν μαντικές του ικανότητες, μέχρι που μια συνεργασία με μια ακόμα πιο αδίστακτη ψυχίατρο ίσως αποδειχθεί το μοιραίο λάθος του.
O Guillermo del Toro αφήνει εδώ πίσω την επιστημονική φαντασία και τον εκκεντρικό ρομαντισμό που τόσο αγαπά, και μας έδειξε σε ταινίες όπως Ο Λαβύρινθος του Πάνα και Το Σχήμα του Νερού και μας εμφανίζει κάτι πολύ σκοτεινό. Βασισμένη σε best seller του William Lindsay Gresham, το οποίο, μαζί με την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του, το 1947, έχουν χαρακτηριστεί “πολύ νουάρ ακόμα και για τον κόσμο των νουάρ”, η ταινία αυτή περιλαμβάνει έγκλημα, πάθος, αδυναμίες, παιχνίδια μυαλού, διαφθορά και την απόλυτη ηθική, αλλά και σωματική κατάπτωση. Ένα ασανσέρ του τρόμου από τα χαμηλά στα ψηλά και αντίστροφα, μια ιστορία χωρίς ούτε έναν ευχάριστο χαρακτήρα, ούτε μια καλή στιγμή, πικρή και κυνική από την αρχή μέχρι το τέλος. Στόχος της είναι να σου μαυρίσει την καρδιά, και τα καταφέρνει, χάρη στο πιστό στην πηγή του σενάριο, τις πρωταγωνιστικές ερμηνείες (κυρίως του Κούπερ) και τη νευρώδη, γεμάτη πικρό ρεαλισμό, σκηνοθεσία και φωτογραφία.
Βαθμολογία: 8/10