Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και πολλές ταινίες προβάλλονται στις αίθουσες, θερινές και μη, το τελευταίο διάστημα. Αφιερώνουμε ακόμα ένα άρθρο για τις πρόσφατες αυτές κυκλοφορίες, αναλύοντας και προτείνοντας τρεις διαφορετικές ταινίες που είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες στο σινεμά.
Έλβις του Baz Luhrmann
Βιογραφικό δράμα/μιούζικαλ, 155΄
Πρωταγωνιστούν: Austin Batler, Tom Hanks, Olivia DeJonge
Η πορεία του θρύλου της rock’n’roll Elvis Prelsey, από τα πρώτα του βήματα μέχρι την επιτυχία, την αναγνώριση αλλά και τα πολλά επαγγελματικά και προσωπικά σκαμπανεβάσματα, με εστίαση στις σχέσεις με τον αμφιλεγόμενο μάνατζερ
Της μόδας έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια οι φαντασμαγορικές, αλλά με ανθρώπινη διάσταση, βιογραφίες μεγάλων μουσικών προσωπικοτήτων του 20ού αιώνα. Μετά τον Έλτον Τζον και τον Φρέντι Μέρκιουρι, είναι η σειρά του βασιλιά της ροκ εν ρολ. Η ταινία εστιάζει ταυτόχρονα σε όλες τις πλευρές του μύθου που λέγεται Έλβις, οικογενειακά, επαγγελματικά, προσωπικά, στα πάνω και στα κάτω, στην αρχή και το τέλος. Κομβικό πρόσωπο αναδεικνύεται ο κερδοσκόπος, πανούργος ατζέντης του (Τομ Χανκς, σε έναν τελείως κόντρα ρόλο τον οποίο αποδίδει εξαιρετικά), ο οποίος ίσως αξίζει ταυτόχρονα τα εύσημα ότι ανέδειξε τον Έλβις και την κατηγορία ότι τον εκμεταλλεύτηκε. Όλα αυτά αποδίδονται με μια σειρά από εντυπωσιακά μουσικά νούμερα, σκηνικά, κοστούμια, τα πάντα σε υπέρτατο βαθμό στη λογική του Baz Luhrmann, την οποία θα αναγνωρίσουν αμέσως όσοι/ες έχουν δει ταινίες του όπως το Μουλέν Ρουζ και ο Υπέροχος Γκάτσμπι. Μια πολύ αξιόλογη ταινία που βλέπεται ευχάριστα και ισορροπεί μαεστρικά ανάμεσα στο σοβαρό και το ανάλαφρο.
Τι Σου Κάναμε, Θεέ μου 3 του Philippe de Chauveron
Κωμωδία, 97΄
Πρωταγωνιστούν: Christian Clavier, Chantal Lauby, Pascal N’Zonzi
Η γνωστή γαλλική οικογένεια με τους τέσσερις διαφορετικής καταγωγής γαμπρούς σε νέες περιπέτειες, όταν οι οικογένειες των εν λόγω γαμπρών έρχονται για επίσκεψη, με αφορμή την 40ή επέτειο του γάμου των γονέων
Οκτώ χρόνια πριν κυκλοφόρησε μια πανέξυπνη γαλλική κωμωδία, με τρομερούς διαλόγους και έμφαση στην πολυπολιτισμικότητα. Ακολούθησε, όπως συμβαίνει στις επιτυχημένες ταινίες, το σίκουελ το 2019, και ακόμα ένα τώρα. Η τρίτη αυτή ταινία είναι μια προσπάθεια, με νέα πρόσωπα και ένα απλό αλλά όχι πρόχειρο σενάριο, να διατηρηθεί το στιλ και το επίπεδο του χιούμορ του αρχικού φιλμ αλλά και να δώσει μια νέα πνοή, ώστε να μην αναλωθεί στα παλιά. Παρότι δεν έχει πια το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, και τα περισσότερα αστεία είναι προβλέψιμα, και αυτή η ταινία μένει πιστή στο πνεύμα των δύο πρώτων και είναι μια ανάλαφρη οικογενειακή κωμωδία, με τις διαφορετικές γενιές, κουλτούρες και ταυτότητες σε νέες περιπέτειες. Αν εκτιμήσατε τις προηγούμενες ταινίες, αναμφίβολα αξίζει να δείτε και την τρίτη.
Thor: Love and Thunder του Taika Waititi
Superhero κωμωδία, 119’
Πρωταγωνιστούν: Chris Hemsworth, Christian Bale, Natalie Portman, Tessa Thompson
Μια ετερόκλητη ομάδα με επικεφαλής τον Θορ και μέλη, μεταξύ άλλων, τη γήινη πρώην σύντροφό του που πάσχει από τερματικό καρκίνο, συγκροτείται για να σταματήσει έναν επικίνδυνο μυστηριώδη εγκληματία που έχει απαγάγει παιδιά και στοχεύει να δολοφονήσει όλους τους θεούς του Σύμπαντος
Ακόμα μια ταινία της Marvel η οποία πειραματίζεται και συνδυάζει πολλά, ο νέος Θορ έχει πολύ χιούμορ, ενίοτε πετυχημένο, μερικές συγκινητικές σκηνές, ένα παράδοξο ρομάντζο, μια αχρείαστη, πολύ σοβαρή τροπή στην πλοκή, έναν εξαιρετικό κακό στο πρόσωπο του βιονικού Κρίστιαν Μπέιλ, παλαβό σενάριο, νοσταλγική 80s μουσική κι ένα φινάλε που φιλοδοξεί να ανατρέψει το ανάλαφρο στοιχείο και να συγκινήσει το θεατή. Ναι, όλα αυτά, συχνά κάπως πρόχειρα και δίνοντας την αίσθηση πως οι δημιουργοί δεν το σκέφτηκαν και πολύ πριν τα συνδυάσουν. Προσωπικά, πάντως μου αρέσει το εκκεντρικό στιλ του Taika Waititi (Jojo Rabbit), όπως και το ετερόκλητο ανσάμπλ καστ αστέρων που περιλαμβάνει, πέρα των σταθερών αξιών του Chris Hemsworth και της Tessa Thompson, τη Νάταλι Πόρτμαν σε ρόλο-έκπληξη και τον Ράσελ Κρόου ως κωμική ανακούφιση στο ρόλο του… Δία (ναι, του γνωστού, του Ολύμπιου). Δεν είναι να πάρει κανείς στα σοβαρά την ταινία αυτή, που πάσχει σε πολλά σημεία, αλλά βλέπεται ευχάριστα και έχει τις καλές της στιγμές.
