Το Parallel Mothers , είναι η πρόσφατη ταινία του σπουδαίου Ισπανού σκηνοθέτη Pedro Almodovar. Προτεινόμενη για δύο βραβεία Oscar, με το ένα από αυτά για την εξαιρετική ερμηνεία της Penelope Cruz στον ρόλο Janis, εστιάζει στην σύγχρονη γυναίκα και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει υπό το πρίσμα της εγκυμοσύνης στην ζωή της. Σε δεύτερο επίπεδο η ιστορία αποτελεί έναν φόρο τιμής στους αδικοχαμένους του ισπανικού εμφυλίου.
Η Janis (Penelope Cruz) εργάζεται ως φωτογράφος σε γνωστά ένθετα και περιοδικά. Παράλληλα ασχολείται με μία προσωπική υπόθεση, αυτή της εύρεσης και εκταφής του παππού της. Ο παππούς της όπως και πολλοί άλλοι εκτελέστηκαν στα χρόνια του ισπανικού εμφυλίου χωρίς να βρεθούν οι σωροί τους και να ταφούν. Η ίδια συμμετέχει στην έρευνα για τις ανασκαφές και την εύρεση των πεσόντων. Στο πλαίσιο της έρευνας η γοητευτική φωτογράφος συνάπτει σχέση με τον επικεφαλής της έρευνας και μένει έγκυος. Ο πατέρας του παιδιού όντας παντρεμένος αρνείται την πατρότητα του παιδιού και έτσι η Cruz επιλέγει την δύσκολη απόφαση να το μεγαλώσει μόνη. Στην προσπάθεια αυτή βρίσκει μία απρόσμενη σύμμαχο, την Ana (Milena Smit), τη νεαρή κοπέλα που γεννάει μαζί της στο μαιευτήριο. Οι δύο γυναίκες κουβαλούν το δικό τους σταυρό και προσπαθούν η μία να βοηθήσει την άλλη. Μυστικά που βγαίνουν στο φως και παιχνίδια της μοίρας ωστόσο κλυδωνίζουν τη σχέση τους.
Ο Almodovar μέσα από τις δύο πρωταγωνίστριες παρουσιάζει την τεράστια ευθύνη και δυσκολία του γονεϊκού ρόλου της μητέρας ειδικά στην σύγχρονη εποχή. Ο πολυδιάστατος ρόλος της γυναίκας έρχεται σε σύγκρουση με τις απαιτήσεις που έχει η ανατροφή ενός παιδιού. Η ζωή της μητέρας αλλάζει συθέμελα. Οι εργασιακές επιλογές που μπορεί να κάνει,ο ελεύθερος διαθέσιμος χρόνος, η οικονομική της κατάσταση ακόμη και πρακτικές δυσκολίες όπως πιθανές επιπλοκές στην εγκυμοσύνη κλπ. Γι αυτό η στήριξη από το οικογενειακό και το φιλικό περιβάλλον είναι αναγκαία και προβάλλεται εύστοχα μέσα από την χείρα βοηθείας που λαμβάνει η Janis από συνεργάτες και φίλους εναντιθέσει με την στάση της οικογένειας της Ana. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί δύο διαφορετικές γυναίκες για να δείξει την ολότητα των δυσκολιών.
Η Janis κοντά στα 40, δυναμική, με εμπειρία και επιτυχίες στον εργασιακό τομέα, οικονομικά ανεξάρτητη που επιθυμεί την εγκυμοσύνη. Στον αντίποδα μια νεαρή στα 27 της χρόνια, χωρίς εργασιακή κατάρτιση και οικονομική ευρωστία που κατέστη έγκυος από βιασμό. Ανεξάρτητα την ηλικία, την οικονομική κατάσταση, τη μόρφωση ή το κοινωνικό status για κάθε γυναίκα είναι σύνθετος ο ρόλος της μητέρας, ειδικά όταν απουσιάζει ο έτερος γονέας, ωστόσο η αγάπη και η σύνδεση με το μωρό είναι ένα μοναδικό συναίσθημα που δίνει δύναμη και κουράγιο.
Ο Ισπανός σκηνοθέτης είναι έντονα πολιτικοποιημένος και στα περισσότερα έργα του θίγει κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Έτσι και εδώ κάνει αναφορά στους άταφους νεκρούς από τις κτηνωδίες του καθεστώτος του δικτάτορα Franco. Περνάει ένα έντονο αντιπολεμικό μήνυμα συνάμα ουμανιστικό καθώς η ταφή των τεθνεώτων, η ανάπαυσή τους εν ειρήνη γίνεται αυτοσκοπός για την πρωταγωνίστρια και τους συγγενείς της θέλοντας να τιμήσουν το παρελθόν με ορίζοντα το μέλλον. Η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα αντιτάσσονται απέναντι στον φασισμό και την κατάπτωση της αξίας της ανθρώπινης ζωής.
Η σκηνοθεσία του έργου είναι εξαιρετική με τις επιλογές στους χώρους και τα locations των εξωτερικών γυρισμάτων να δένουν απόλυτα με την ιστορία και να μεταφέρουν θεατή σε αυτή. Υπάρχουν φορές που απλά θαυμάζεις την country αλλά και την σύγχρονη αρχιτεκτονική των ισπανικών κτιρίων. Η μουσική ενισχύει την δυναμική της εκάστοτε σκηνής και τα συναισθήματα που την συνοδεύουν. Παρά τη σωστή ροή, η πλοκή της ιστορίας βασίζεται σε σκηνοθετικές ευκολίες και cliches που το κοινό υποψιάζεται από την αρχή καθιστώντας την αναμενόμενη. Επιπλέον η διαχείριση των δύο θεμάτων, αυτό της ταφής των νεκρών του εμφυλίου και εκείνο της μητρότητας δεν έχουν σωστή εναλλαγή στην διάρκεια της ταινίας. Αρχικά εστιάζει στο κομμάτι της εν λόγω έρευνας, ύστερα το αφήνει τελείως στην άκρη εστιάζοντας στο δεύτερο για να επανέλθει πάλι σε αυτό στο τέλος της.
Το cast έχει υποδειγματικές ερμηνείες με αυτή της Cruz να ξεχωρίζει. Αέρινη και φινετσάτη αναδεικνύει όλες τις πτυχές του ρόλου της. Ισορροπεί εξαιρετικά στις πιο έντονες σκηνές και φάσεις του χαρακτήρα που υποδύεται χωρίς να γίνει μελοδραματική ή υστερική. Αποδίδει πλήρως την σύγχρονη και δυναμική γυναίκα στον ρόλο της μητέρας. Δεν γίνεται compact και ανέκφραστη. Λυγίζει συναισθηματικά, ερωτεύεται, κάνει λάθη όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Ακουμπάει έτσι τον θεατή με την ερμηνεία της.
Το ”Parallel Mothers” αποτελεί μία διαφορετική ταινία από πλευράς Almodovar. Δεν έχει τον έντονο συναισθηματισμό των προηγούμενων ταινιών του, είναι όμως πιο ουσιώδης και μεστή. Εστιάζει στην Janis κάνοντας ένα μίνι πορτρέτο σε αυτή και στην γυναίκα-μητέρα σε ευρύτερο πλαίσιο. Πέραν από μερικές αστοχίες στο κομμάτι της πλοκής και της διαχείρισής της θεματολογίας, καταπιάνεται με σημαντικά κοινωνικά θέματα. Τα παρουσιάζει τα με ρεαλισμό και ευαισθησία σε μία προσεγμένη συνολικά προσπάθεια τόσο από το cast όσο και από τον σκηνοθέτη.
Τίτλος: Parallel Mothers (Madres Paralelas)
Ηθοποιοί: Penelope Cruz, Milena Smit, Israel Elejalde, Aitana Sánchez-Gijón, Rossy de Palma, Julieta Serrano
Σκηνοθέτης: Pedro Almodovar
Παραγωγή: Ισπανία
Είδος: Δράμα
Διάρκεια: 2 Ώρες 3 Λεπτά
Έτος: 2021
Βαθμολογία: 3/5