Ακόμα μια πρόσφατη ταινία που ξεχωρίζει, η Πιο Σκοτεινή Ώρα αποτελεί ένα ατμοσφαιρικό δράμα εποχής, με δυνατό χαρτί την παρουσία του Γκάρι Όλντμαν, μεγάλο φαβορί για το Όσκαρ, στο ρόλο του θρυλικού Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Η Πιο Σκοτεινή Ώρα (Darkest Hour, 2017) – Ιστορικό δράμα, 125΄
Σκηνοθεσία: Joe Wright
Σενάριο: Anthony McCarten
Πρωταγωνιστούν: Gary Oldman, Kristin Scott Thomas, Lily James
Μια σκιαγράφηση των πιο δύσκολων ημερών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Μεγάλη Βρετανία πάλευε μόνη της τη ναζιστική λαίλαπα, μέσα από τα μάτια του τότε πρωθυπουργού της Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Ήταν όντως η πιο σκοτεινή ώρα που γνώρισε η ανθρωπότητα, τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία. Άνοιξη-καλοκαίρι του 1940, η ηπειρωτική Ευρώπη βρίσκεται είτε στα χέρια των Ναζί, είτε σύμμαχος μαζί της, είτε ουδέτερη. Οι ΗΠΑ ενισχύουν οικονομικά και ηθικά τους Συμμάχους, αλλά ουσιαστικά… πετάν χαρταετό, οι Σοβιετικοί, που συχνά παίρνουν το credit για την ήττα του ναζισμού, μετακινούνται μεταξύ ουδετερότητας και βοήθειας στους μετέπειτα εχθρούς τους (βλ. Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ). Μόνο οι Βρετανοί, αντέχουν, αλλά για πόσο; Ο στρατός τους στη Γαλλία είναι περικυκλωμένος από τον εχθρό, μια ναζιστική εισβολή στη Γηραιά Αλβιόνα μοιάζει θέμα χρόνου, και πολλοί σημαίνοντες πολιτικοί κι όχι μόνο προτείνουν ειρήνη υπό όρους με τον Αδόλφο Χίτλερ.
Την ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου την ξέρουμε, όμως, και την έχουμε δει χιλιάδες (δεν είναι υπερβολή) φορές στον κινηματογράφο. Η ταινία δεν προσπαθεί να μας την πει ακόμα μια φορά, αλλά να μας δείξει το πραγματικό ποιόν του Τσόρτσιλ, ενός αμφιλεγόμενου ανθρώπου που ανέλαβε, από σπόντα, στα 66 του, τις τύχες της Μεγάλης Βρετανίας στην πιο κρίσιμη ώρα, ενώ θεωρούνταν αποτυχημένος λόγω παλαιότερων σφαλμάτων.
Ο Γκάρι Όλντμαν ως Τσόρτσιλ (αριστερά) και ο πραγματικός Ουίνστον Τσόρτσιλ (δεξιά)
Το ποιόν αυτό φαίνεται μέσα από την καθημερινότητα του πρωθυπουργού, τις συναντήσεις με συναδέλφους του, φίλους κι εχθρούς, συνεργάτες αλλά και την οικογένεια του, την οποία αγαπούσε βαθιά παρότι τα καθήκοντά του δεν του επέτρεπαν να αφιερωθεί σ΄ αυτήν. Βλέπουμε τις αμφιβολίες του, τα πάθη του, τα λάθη του, τη γνωστή αγάπη για το αλκοόλ και τα πούρα, το πείσμα του. Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε τι να κάνει, όταν έβλεπε τους Ναζί να κατακτούν όλη την Ευρώπη, αλλά ήξερε πως, όσο η Μεγάλη Βρετανία αντιστέκεται και η υπερδύναμη που λέγεται Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί ανά πάσα στιγμή να πειστεί να πολεμήσει στο πλευρό της, η συνθηκολόγηση ήταν εκτός προγράμματος.
Όλα αυτά τα βλέπουμε με δραματοποιημένο μεν, απόλυτα ρεαλιστικό δε (με λίγες εξαιρέσεις, όπως η σκηνή στο μετρό του Λονδίνου) τρόπο, με το σκηνοθέτη να μην ενδιαφέρεται τόσο για τα γεγονότα όσο για το παρασκήνιο και τους χαρακτήρες. Ιστορικές ανακρίβειες υπάρχουν, αλλά στα πλαίσια της δραματοποιημένης μεταφοράς της ιστορίας. Ο Τσόρτσιλ παρουσιάζεται ακριβώς όπως ήταν: όχι άγιος, ούτε καν ιδιαίτερα ηθικός, αλλά ένας τεράστιος ηγέτης και ταυτόχρονα ένας ιδιαίτερος αλλά καθημερινός άνθρωπος, και μάλιστα προχωρημένης ηλικίας (ειδικά για τις αντιλήψεις της εποχής).
Για την οσκαρική ερμηνεία του Γκάρι Όλντμαν μπορεί κάποιος να αφιερώσει σελίδες και σελίδες, εγώ θα πω το παλιό αλλά εύστοχο κλισέ. Ο Όλντμαν δεν υποδύεται τον Τσόρτσιλ, είναι ο Τσόρτσιλ. Είναι σα να βλέπεις τον πρωθυπουργό της Αγγλίας να ξεπήδησε από ντοκιμαντέρ ή εικόνες αρχείων, στην εμφάνιση, στον τρόπο ομιλίας, στο ντύσιμο, στη συμπεριφορά. Επιπλέον ατού της ταινίας, το γεγονός πως ενώ ξέρεις τι θα γίνει στην πορεία (αληθινή ιστορία είναι, και μάλιστα η πιο βαθιά αναλυμένη στα χρονικά), σε συναρπάζει, σου δημιουργεί αγωνία, ταυτίζεσαι απόλυτα με τον ήρωα.
Καμία αμφιβολία λοιπόν για την αρτιότητα, το ενδιαφέρον και το ρεαλισμό που προσφέρει η Πιο Σκοτεινή Ώρα, σε συνδυασμό με μια καταπληκτική ερμηνεία και μια εύστοχη σκιαγράφηση του σημαντικότερου, ίσως, προσώπου του 20ού αιώνα. Οι βαρύγδουπες, αποφασιστικές ατάκες του Τσόρτσιλ που έγραψαν ιστορία είναι εκεί και προσδίδουν άλλον αέρα, εκεί είναι όμως και ο φόβος και ο δισταγμός του πριν τις εκστομίσει, χωρίς να είναι καν σίγουρος ότι τις πιστεύει ο ίδιος. Με μοναδικό μειονέκτημα το γεγονός πως δεν πρωτοτυπεί, αφηγούμενη μια πασίγνωστη ιστορία, η ταινία κατέχει επάξια θέση ανάμεσα στις καλύτερες της χρονιάς που μας πέρασε.
Βαθμολογία: 8/10
