Τρεις ακόμα ταινίες, τρεις νέες, πολύ διαφορετικές, νέες κυκλοφορίες, περνούν από το μικροσκόπιο καθώς αναζητούμε επιλογές για τη συνήθως “ρηχή” κινηματογραφική περίοδο της άνοιξης. Με τα θερινά να ανοίγουν σύντομα και το Φεστιβάλ των Καννών επίσης να πλησιάζει, η… ξηρασία δεν αναμένεται να κρατήσει πολύ. Για την ώρα, ας δούμε τις επιλογές μας από τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
1976 της Manuella Martelli
Κοινωνικό/ιστορικό δράμα, 95΄
Πρωταγωνιστούν: Aline Kuppenheim, Nicolás Sepúlveda, Hugo Medina
Στα χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, μια μεσοαστή μεσήλικας χωρίς πολιτικές απόψεις υποχρεώνεται να διαλέξει πλευρά όταν καλείται να βοηθήσει έναν καταζητούμενο αντιστασιακό
Μερικές φορές, όσο κι αν προσπαθείς να μείνεις ουδέτερος σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις, ενδέχεται η ζωή να τα φέρει έτσι ώστε να αναγκαστείς να πάρεις θέση με τις πράξεις σου. Αυτό είναι το κόνσεπτ του έξοχου αυτού ψυχολογικού δράματος από τη Χιλή, το οποίο αφηγείται τη στυγνή, αιματοβαμμένη δικτατορία του Πινοσέτ μέσα από δύο εντελώς διαφορετικές οπτικές: ενός νεαρού αντιστασιακού, που μάχεται για τη ζωή του, και μιας παντρεμένης γυναίκας που δεν είναι ούτε υπέρ ούτε κατά του καθεστώτος, αλλά μόλις ο πρώτος εμφανίζεται στη ζωή της, τα βλέπει όλα διαφορετικά και προβαίνει σε πράξεις τις οποίες δε φανταζόταν. Η ταινία αναδεικνύει το μοιραίο ελάττωμα των “ίσων αποστάσεων” όταν η μια πλευρά καταπιέζει την άλλη, αλλά και την απλή ανθρωπιά, αυτή που σώζει ζωές όχι από ιδεολογία ή αγάπη, αλλά από βασικά ανθρώπινα συναισθήματα καθώς και το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Διαχρονική, ρεαλιστική, επίκαιρη.
Μάρλοου του Neil Jordan
Νεο-νουάρ μυστηρίου, 109΄
Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Diane Kruger, Jessica Lange
Στην Καλιφόρνια, το 1940, ο διάσημος ιδιωτικός ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την εξαφάνιση ενός σκιώδους τύπου που δούλευε στην κινηματογραφική βιομηχανία
Ένα παλιομοδίτικο νουάρ, βγαλμένο από τη “χρυσή εποχή” του Χόλιγουντ στη δεκαετία του 1940. Ένας ντετέκτιβ – σύμβολο της εποχής, ο Φίλιπ Μάρλοου, τον οποίο υποδύθηκαν στο παρελθόν θρύλοι της έβδομης τέχνης όπως ο Ντικ Πάουελ, ο Χάμφρι Μπόγκαρτ και ο Ρόμπερτ Μίτσαμ, παίρνει ξανά σάρκα και οστά με το Λίαμ Νίσον να τον υποδύεται. Μοιραίες γυναίκες, λάμψη του Χόλιγουντ, γκάνγκστερ, μυστήριο, σκάνδαλα και δολοφονίες, ό,τι χρειάζεται ένα κλασικό νουάρ, υπάρχουν. Η νοσταλγία που προκαλεί στους φαν του είδους είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά υπάρχουν μοιραία ελαττώματα: ο Νίσον, αν και ιδανικός ως “φινετσάτος αλλά σκληροτράχηλος” για το συγκεκριμένο ρόλο, είναι πολύ μεγάλος στα 70 του, το σενάριο είναι πολύ προβλέψιμο, και τα κλισέ της εποχής και του είδους ενισχύουν ακόμα περισσότερα την αίσθηση ότι δε βλέπεις τίποτα πρωτότυπο. Οι καλές ερμηνείες και η νοσταλγική απόδοση της ατμόσφαιρας της εποχής διασώζουν το σύνολο και την καθιστούν ευχάριστη για τους λάτρεις του είδους.
The Super Mario Bros. Movie των Aaron Horvath & Michael Jelenic
Περιπέτεια/animation, 92’
Ακούγονται οι φωνές των: Chris Pratt, Anya Taylor-Joy, Jack Black, Charlie Day
Ο Μάριο και ο Λουίτζι είναι υδραυλικοί από το Μπρούκλιν που καταλήγουν σε έναν άγνωστο παραμυθένιο κόσμο τον οποίο πρέπει να σώσουν από μια αδίστακτη χελώνα
Όσοι/ες είστε μιας ηλικίας και άνω (Millenials, έστω) σίγουρα θυμάστε με νοσταλγία το παιχνίδι της Nintendo με το Σούπερ Μάριο και το Λουίτζι που περνούν διάφορες περίεργες πίστες με μανιτάρια, κάστρα και δράκους για να σώσουν την πριγκίπισσα. Αυτό το παιχνίδι, λοιπόν, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με στόχο να “πιάσει” το σημερινό παιδικό κοινό, αυτούς που είτε δεν ξέρουν το παιχνίδι είτε το έχουν ακούσει μόνο από τους γονείς τους. Το σενάριο προφανώς είναι προσχηματικός, ο κακός εντελώς… αποτυχημένος (αν και ενίοτε αστείο), το χιούμορ άλλοτε πετυχημένο – τουλάχιστον για τα παιδιά – αλλά συχνά άστοχο, ωστόσο η ταινία πόνταρε στους χαρακτήρες και κυρίως το animation. Τα χρώματα, ο μαγικός κόσμος, τα σχέδια και, φυσικά, οι αγαπημένοι αδερφοί Μάριο και Λουίτζι είναι αυτά πάνω στα οποία πόνταρε η ταινία και κέρδισε, ξεπερνώντας ήδη το 1 δις. $ στο box office. Ωραίο για τους μικρούς, τώρα για τους μεγάλους, μάλλον άγευστο, καθώς δεν προκαλεί τη νοσταλγία που οι φαν του παιχνιδιού θα περίμεναν.