Είναι μια δύσκολη και βαρετή μέρα, προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη! Προσπαθώ να ψυχαναλυθώ γράφοντας… κάτι που είδα, κάτι που άκουσα. Δεν ακούω πολλά τον τελευταίο καιρό, οι άνθρωποι κουβαλάνε μια βουβαμάρα, κρυμμένοι στα προβλήματα τους. Χαθήκαμε στην καθημερινότητα, στις έννοιες… χαθήκαμε και που καιρός να ξανά βρεθούμε!
Οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν και γίνονται όλο και πιο δύσκολες, και τελικά δεν μας νοιάζει και αν μας νοιάζει το ξεχνάμε εξαιτίας του πλήθους. Κάνουμε ό,τι προστάζει η εποχή… τα υπόλοιπα περισσεύουν. Κυνηγιόμαστε, εγώ σε έπιασα και μόλις σε έπιασα, εσύ με βαρέθηκες και μόλις εγώ σε άφησα, εσύ με ήθελες πίσω! Στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να τρέχει… το τρέξιμο κουράζει έστω και αργά. Ο άνθρωπος είναι συντροφικό ον. Όσο κι αν το αρνείται, φοβάται την μοναξιά. “Δεν θα σε αγαπούσα τόσο πολύ, αν δεν κάλυπτες τόσο τέλεια τα κενά ανάμεσα στα δάχτυλά μου με τα δικά σου”…
Ο κάθε άνθρωπος αγαπά διαφορετικά, με τον δικό του τρόπο και δεν υπάρχουν πρότυπα. Κανείς δεν μας μαθαίνει ν’ αγαπάμε, είναι απλά μια ανάγκη που πρέπει να ικανοποιήσουμε στη ζωή μας. Δεν έχει σημασία αν μας αγαπάνε ή αν αγαπάμε εμείς… σημασία έχει που υπάρχει κάπου αυτή η σπίθα. Άλλος αγαπά περισσότερο, άλλος λιγότερο, άλλος με τον δικό του ιδιόμορφο τρόπο, άλλος αγαπά και δεν το λέει ποτέ, αλλά καθόλου κανένας! Όλοι την έχουμε ανάγκη, γιατί πιστεύω πως είναι κωδικοποιημένη στο DNA μας, δεν εξηγείται αλλιώς!
Κάθε άνθρωπο τον αγαπάμε διαφορετικά και για διαφορετικούς λόγους… “Σ’ αγαπάω γιατί είσαι ο μόνος που με κάνει να γελάω όταν θυμάμαι”, “Σ’ αγαπάω γιατί… γιατί “. Χίλια “γιατί” μπορώ να βρω τώρα – που μας κάνουν να νιώθουμε ότι κόβεται η ανάσα – και χωρίς να σκεφτώ. Δεν ξέρω αν εσύ νιώθεις καλά αν αγαπάς μόνο, και δεν μπορούν να σ’ αγαπήσουν, αν δεν σ’ αγαπάνε, κάτι κάνεις λάθος… δεν ΣΕ αγαπάς! Κι εσύ δεν μπορείς ν’ αγαπάς και να δίνεις και να δίνεις, γιατί κάποια στιγμή θα πεις “τέλος τ’ αποθέματα” κι ας μην έχουν τελειώσει, θα έχεις κουραστεί.
Να αγαπάμε όλοι μας και να τα δίνουμε όλα… αυτό που λέω “όταν αγαπήσεις και το πάρεις απόφαση, στα δύσκολα να πέσεις στα πατώματα και να πάρεις και τις γωνίες “. Ή όλα ή τίποτα…!