Αγαπητοί αναγνώστες,
Με τον όρο «αθλητισμός» νοείται κάθε ανιδιοτελής αγώνας για την κατάκτηση του άθλου, με το οποίο επιβραβεύεται μια νίκη. Η αξία του, στα πλαίσια της ευγενούς άμιλλας, του ευ αγωνίζεσθαι, της καλοκαγαθίας είναι ανυπέρβλητη σε ηθικοκοινωνικό, σε ατομικό και σε πνευματικό επίπεδο. Ωστόσο, το «αχαλίνωτο» του ανθρώπινου είδους, η στενομυαλιά, ο κιτρινισμός, η μισαλλοδοξία και ο αυταρχισμός, που κυριαρχούν στην σύγχρονη πραγματικότητα εκκολάπτουν και εκθρέφουν τον φανατισμό, που λερώνει και λεηλατεί αυτή την αξία ανεπανόρθωτα.
Πώς γίνεται μια αδιάλλακτη οπτική να είναι σωστή? Σε τί μπορεί να ωφελεί η μανιώδης προσήλωση και η θεοποίηση των ομάδων – ειδικά των ποδοσφαιρικών – σε τέτοιο βαθμό ώστε να μιλάμε για χουλιγκανισμό? Πώς είναι δυνατόν η βία, όποια μορφή και αν έχει, να καθιερώνεται ως θεσμός ανεμπόδιστα? Αλλά έστω ότι αυτά τα ερωτήματα βρίσκουν απαντήσεις, στηριζόμενες σε τεκμήρια. Υπάρχει μια άλλη ερώτηση, που παραμένει αναπάντητη. Γιατί ένας τυχαίος άνθρωπος, που δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα, ούτε χρήματα, ούτε δόξα, ούτε επιβεβαίωση προσωπική, ούτε κάποιο παράσημο, επιθυμεί με διακαή πόθο να παρουσιασθεί στα γήπεδα, να χαλάσει χρήματα, χρόνο και κόπο για να χτυπηθεί, να υβρίσει και να υβρισθεί, να λερωθεί και να τραυματισθεί?
Γιατί τόσο πολύ μάχεται για να συντηρήσει τη διαφήμιση, το μισθό των ποδοσφαιριστών και τον πολιτικό αποπροσανατολισμό? Η ανθρώπινη βλακεία τελικά δεν έχει όντως όρια! Ο σύγχρονος τρέφεται από τις αντιμαχίες και τις διαπλοκές περισσότερο από ότι ευφραίνεται από τον ίδιο τον αθλητισμό! Η βία έχει καταντήσει πανάκεια πλέον. Πώς αλλιώς θα ξεσπάσει το φυλακισμένο θεριό που καταπιέζεται στην δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, σε ότι κάνει? Ας είναι!
Η μεγαλύτερη αξία ενός λαού είναι ο πολιτισμός και η παιδεία του. Και ο φανατισμός και ο χουλιγκανισμός λερώνουν και τα δύο αυτά στοιχεία του λαού μας! Όποιος δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί την θέση του πνευματικού επαίτη ανάμεσα στους λαούς, ας προσπαθήσει να αλλάξει τα πράγματα!
ΑΒΡΑΜΗΛΑ ΦΩΤΕΙΝΗ