Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου χτύπησε το τηλέφωνο… με γρήγορες και σχεδόν ταραγμένες κινήσεις το σήκωσα για να δεχτώ πρόταση για το πρώτο μου καλοκαιρινό μπανάκι! “Τι όμορφα που ξεκίνησε η μέρα μου!”, σκέφτηκα και αμέσως ξεκίνησα να ετοιμάζω την τσάντα θαλάσσης μου. Ενώ περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία τη παρέα μου αποφάσισα να κάνω μια έρευνα αγοράς για γυαλιά ηλίου δεδομένου ότι αυτά που είχα χρειάζονταν πια αντικατάσταση. Άνοιξα τον περιηγητή, πληκτρολόγησα τη λέξη “γυαλιά” και εμφανίστηκαν χιλιάδες εικόνες από γυαλιά κάθε είδους… μυωπίας που βελτιώνουν την όραση, ηλίου που προστατεύουν την όραση, τρισδιάστατα που “καθαρίζουν το τοπίο” ως και “έξυπνα” γυαλιά που λειτουργούν σαν ένας μικρός υπολογιστής και δέχονται φωνητικές εντολές! Δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ… πόσο χρήσιμα θα ήταν κάποια γυαλιά που παρέχουν όλα τα παραπάνω όχι στην όραση αλλά στην οπτική!
Ο Ralph Waldo Emerson, Αμερικανός φιλόσοφος, έλεγε πως “Η υγεία του ματιού φαίνεται πως χρειάζεται έναν ορίζοντα. Δεν κουραζόμαστε ποτέ όσο μπορούμε να δούμε αρκετά μακριά”. Έρχονται στιγμές όμως στη ζωή μας που νιώθουμε πως δεν μπορούμε να δούμε ούτε πέρα από τη μύτη μας, η όραση και η αντίληψη μας στριμώχνονται σε μια σκοτεινή γωνιά και βαδίζουμε στα τυφλά, είναι εκείνες οι στιγμές που αισθανόμαστε μικροί και λίγοι απέναντι στα γεγονότα οπότε τίθεται και η οπτική μας σε κίνδυνο! Οι αναπάντεχες εξελίξεις, όσα δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή να ελέγξουμε, η απελπισία και η απόγνωση είναι που απειλούν την υγεία της οπτικής μας και τότε είναι η στιγμή να τη προστατεύσουμε και να τη βελτιώσουμε ώστε να ξεθολώσει το τοπίο!
Και πως μπορούμε τελικά να μην απελπιζόμαστε αν διαρκώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους που απορροφούν την ενέργειά μας ή διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα για να ταιριάζει στα δικά τους μέτρα; Αν διαρκώς οι καταστάσεις μας ξεπερνούν και μας παρασύρουν σε κάτι που μοιάζει με έναν αέναο κύκλο δοκιμασιών, αν κάθε προσπάθεια για κάτι καλύτερο, είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά, τελικά οδηγεί σε κάτι ίδιο ή χειρότερό; Αν νιώθουμε ότι κάποιος μας υποτιμά ή μας φέρεται με ασέβεια; Και τελικά είναι ρεαλιστής κάποιος που έχει νιώσει ποτέ κάτι ή όλα τα παραπάνω και συνεχίζει να βλέπει τα πράγματα από τη καλή τους πλευρά ή απλά είναι τρελός;
Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς μέσα στις ίδιες τις ερωτήσεις, που ο καθένας μας τις απαντάει από τη δική του οπτική και όποια απάντηση και να δώσει κανείς στον εαυτό του δεν είναι λάθος, γιατί τελικά η οπτική που επιλέγουμε είναι προσωπική μας υπόθεση, μόνοι μας φτιάχνουμε τον δικό μας παράδεισο ή τη δική μας κόλαση…αλλά αφού μπορούμε να έχουμε για θέα το παράδεισο, μήπως δεν είναι τρελός αυτός που τον βλέπει πέρα απ’τη κόλαση “φορώντας” τα γυαλιά;