Αγαπητοί μου αναγνώστες,
Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια ιστορία, ένας μύθος γραμμένος από τον κορυφαίο γερμανό φιλόσοφο, που αν και διατυπωμένος με ένα τόνο πεσσιμισμού, με έκανε να καταλάβω πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις, ελπίζω και εσάς! η ιστορία ξετυλίγεται σε μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα, όποτε μερικοί σκαντζόχοιροι στριμώχτηκαν κοντά μεταξύ τους, για να προφυλαχθούν από την παγωνιά και να ζεσταθούν γρήγορα όμως ένιωθαν τα αγκάθια των άλλων σκαντζόχοιρων πάνω τους και αυτό τους έκανε να ξαναχωρίσουν όποτε η ανάγκη για ζεστασιά τους έφερνε κοντά, το πρόβλημα με τα αγκάθια επαναλαμβανόταν. Παρέπαιαν λοιπόν ανάμεσα σε δύο κακά, ώσπου ανακάλυψαν την σωστή απόσταση, όπου μπορούσαν να ανεχτούν ο ένας τον άλλον. Έτσι η ανάγκη της συνύπαρξης που πηγάζει απο την κενότητα και την μονοτονία της ζωής των ανθρώπων, τους κάνει να πλησιάζουν ο ένας στον άλλον, αλλά οι πολλές δυσάρεστες και απωθητικές τους ιδιότητες τους κάνουν να απομακρύνονται ξανα.
Άλλο ένα ρητό, που αξίζει να ξέρετε είναι και αυτό που παρομοιάζει την ανθρώπινη ζωή με ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει από την καλή του μεριά και στο δεύτερο μισό από την ανάποδη, η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία αλλά είναι εποικοδομητική γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πως συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα.
Τέλος, θυμηθείτε πως οι μεγάλες δυστυχίες δεν επιτρέπουν στις μικρότερες να γίνουν αισθητές και αντιστρόφως, ελλείψει κάποιας μεγάλης δυστυχίας η παραμικρή στεναχώρια κι ενόχληση μας βασανίζει.