Αγαπητοί μου αναγνώστες,
Έρχονται στιγμές που όλοι συλλογιόμαστε το παρόν, το παρελθόν, το μέλλον… ποιοί είμαστε; τι κάνουμε; τι έχουμε πετύχει; Για μας τους νέους, αυτό το τελευταίο είναι το πιο καταστροφικό συναίσθημα. Αυτό το ερώτημα μας κατατρώει. Αναρωτιόμαστε αν θα μπορέσουμε ποτέ να εκπληρώσουμε τις προσδοκίες μας, να παράγουμε, να ξεπεράσουμε τα είδωλά μας, να δημιουργήσουμε, να γίνουμε άρχοντες των ονείρων μας, να πραγματώσουμε την φαντασία μας. Όλο αυτό το βάρος… και τι μεγάλη ευθύνη!! Είμαστε άραγε συνειδητοποιημένοι ή διαβαίνουμε πάνω σε υπέροχα ροζ συννεφάκια; Είναι άστοχη ονειροπόληση να προσπαθούμε να πιάσουμε την οριογραμμή του ορίζοντα; Είναι μάταιο να κυνηγάμε την μοναδικότητα του ήλιου; Είναι ρεαλισμός να κάνουμε υπολογισμούς που αγγίζουν το άπειρο; Είναι άραγε χάσιμο χρόνου να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τα προκαθορισμένα; Να θέλουμε να χαράξουμε άλλη πορεία, καινούργια και ολοκληρωτικά δική μας;
Είναι κακό να να ψαχνόμαστε; Είναι κακό να προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας; Είναι επιλήψιμο να μην γνωρίζουμε τίποτα; Να βλέπουμε το απόλυτο κενό σε έναν απέραντο μαυροπίνακα και να είμαστε έτοιμοι να τον γεμίσουμε με δοκιμές βάσιμες, αβάσιμες, αληθινές, καινοτόμες, άυλες ελπίδες… μα δικές μας ολότελα, ολοκληρωτικά… Είναι βλακεία να ψάχνουμε τον θεό μας, τον κόσμο μας;
Ένα σύμπαν που να μας χωρά; ένα κόσμο στα μέτρα μας; Πάνω σε οικονομικά ερείπια, χτίζουν λύσεις σε μορφή παραπηγμάτων. Αλλά εμείς δεν αντέχουμε να ζούμε σε ετοιμόρροπα κτήρια. Απαιτούμε άλλη μοίρα, απαιτούμε σπίτια με γερά θεμέλια, απαιτούμε στέγη, γνώση, βάση, αλήθεια. Δεν θέλουμε να μας πείτε ποιοί είμαστε, δεν θέλουμε ταβάνι στις προσδοκίες μας, δεν αντέχουμε τις σαθρότητες, επιθυμούμε χώρο για να ανασάνουμε επιτέλους, ελευθερία επιλογών, πλουραλισμό, θέλουμε να χτίσουμε.
Δεν χρωστάμε κανένα τίμημα, έχουμε ξεπληρώσει τους λογαριασμούς μας. Έχουμε καθαρό τον χώρο πάνω από τα κεφάλια μας… Κάπου διάβασα πώς ο ψύλλος είναι σχεδιασμένος για μεγάλα και ψηλά άλματα. Η κατασκευή του σώματος και των ποδιών του, τον ευνοούν να φτάνει ψηλά. Αν όμως τον κλείσεις σε ένα κουτάκι, με τον καιρό θα συνηθίσει το ύψος της φυλακής του… Κι αργότερα, όταν θα βγει από το κουτάκι του, όσο κι αν προσπαθήσει δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει το όριο που του έθεσαν… δεν θέλουμε όρια, ταβάνια, δεν αντέχουμε τα βαρύγδουπα καπέλα. Απαιτούμε από πάνω μας να εδρεύει μόνο ο ουρανός… κι όταν σηκώνουμε ψηλά το βλέμμα να βλέπουμε μονάχα το φώς του ήλιου…