Ο χιλιανός συγγραφέας διηγείται το έσχατο ταξίδι του «Εξπρές», του θρυλικού τρένου που ταξίδευε την στέπα, πέρα από τον 42 παράλληλο.
“Αφού πετάξαμε πάνω από την στέπα για δέκα λεπτά ακολουθώντας τις γραμμές του τρένου, διακρίναμε την Τροχιαία. Το παλιό εξπρές της Παταγονίας προχωρούσε αργά, ένα παχύ ίχνος καπνού έβγαινε από την καμινάδα της μηχανής και γρήγορα χανόταν στον άνεμο. Από τον ατέλειωτο κάμπο, το παλιό τρένο μας έκανε σινιάλα ατμού και καπνού, προσκαλώντας μας να το πλησιάσουμε, ένας φίλος με μπράτσα όλο σίδερο και καρδιά από φλόγες. Πετούσαμε πάνω από το τρένο, πλάι στο τρένο, μπροστά από το τρένο, το ακολουθούσαμε σχεδόν κολλημένοι στα πλάγια και των δύο κατευθύνσεων, ενώ οι προσωρινοί ιδιοκτήτες της Τροχιαίας είχαν αρχίσει τις άσεμνες χειρονομίες.[…]
Κατεβήκαμε από το Curtis Falcon αγκυλωμένοι και βοηθήσαμε τον Μαρτσέλο να καλύψει το αεροσκάφος με έναν βαρύ μουσαμά. Είχαμε κατορθώσει να φωτογραφίσουμε την Τροχιαία, το παλιό εξπρές της Παταγονίας, το θρυλικό «Παταγονία Εξπρές» και είχαμε μείνει ικανοποιημένοι, αλλά στο μηχανουργείο οι σιδηροδρομικοί μας επιφύλασσαν ακόμη μια έκπληξη.
Η συζήτησή μας διακόπηκε από το απαράμιλλο σφύριγμα ενός τρένου και γυρνώντας προς το μηχανουργείο αντικρίσαμε την εντυπωσιακή Maffei 350 που σήκωνε μια πυκνή στήλη καπνού, κουνούσε τις μπιέλες κάνοντας τις ρόδες να στριφογυρνούν και σέρνοντας πίσω της δύο επιβατικά βαγόνια.
«Νά το παιδιά. Το παλιό Παταγονία Εξπρές. Θέλετε να κάνετε μια βόλτα;» είπε ένας σιδηροδρομικός.
Αλληλοκοιταχτήκαμε, κοιτάξαμε επίσης και το τρένο που ξεφυσούσε από την λαχτάρα να αναχωρήσει προς την στέπα και σφίξαμε γερά τα χέρια με εκείνους τους ανθρώπους που επιδείκνυαν την πιο υγιή περηφάνια του κόσμου όλου, εκείνη της δουλειάς που έγινε καλά,εκείνη του να αποτελείς κομμάτι μιας ζωτικής σημασίας συλλογικής προσπάθειας: το καμάρι της τάξης, απλά.”
To be continued…
Χάρτης των αναφερόμενων περιοχών εδώ .
Πηγή: http://viaggi.repubblica.it/articolo/patagonia-ultima-corsa/224684
(πρόσβαση στις 23.10.2011)