Τον τελευταίο καιρό ακούγονται πολλά αρνητικά σχόλια για τους δημόσιους υπαλλήλους. Είναι πολλοί περισσότεροι από όσοι χρειάζονται, δεν είναι παραγωγικοί, δεν είναι φιλικοί προς τον πολίτη που εξυπηρετούν, δουλεύουν ένα 5ωρο και πληρώνονται καλύτερα από το μέσο όρο και άλλα πολλά. Τα στερεότυπα πολλά, οι γενικότητες περισσότερες. Και ενώ σε πολλές περιπτώσεις τα παραπάνω ισχύουν, υπάρχουν και κάποιοι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα που πασχίζουν να αποδείξουν ότι όλα τα παραπάνω είναι κακοήθειες και τροφή για τα ΜΜΕ. Και τα καταφέρνουν.
Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο Κος Αντώνης Σαμαράς σήμερα το πρωί βράβευσε προσωπικά μια δημόσια υπάλληλο, την Κα Ελένη Μαρτσούκου της οποίας οι υπηρεσίες υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια της άσκησης των υπηρεσιακών της καθηκόντων. Μπράβο στην Κα Μαρτσούκου η οποία τα τελευταία 2 έτη ως προϊστάμενη του Γραφείου Διεθνών και Κοινοτικών Θεμάτων της Γενικής Γραμματείας της κυβέρνησης (όχι και η πλέον γνωστή δημόσια υπηρεσία), αντιμετώπισε επιτυχώς 117 υποθέσεις οι οποίες εξοικονόμησαν στο Ελληνικό κράτος πολλά εκατομμύρια ευρώ από πρόστιμα τα οποία θα όφειλε να έχει πληρώσει εάν αυτές καθυστερούσαν παραπάνω.
Δυστυχώς αυτό το παράδειγμα είναι ένα από τα λίγα που υπάρχουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα του ελληνικού κράτους. Ας μη σχολιάσουμε το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε καταντήσει να επαινούμε αυτούς που κάνουν τη δουλειά τους σε αντίθεση με το να δείχνουμε ανοχή σε αυτούς οι οποίοι είναι – ενίοτε – απλά παρόντες. Σίγουρα ο αγενέστατος υπάλληλος στο μητρώο της ΔΟΥ της περιοχής σας ή η κυρία στο γραφείο παροχών του ΙΚΑ που ανήκετε δεν αποτελούν εξαίρεση στην ευρύτερη αντίληψη η οποία θέλει το μεγαλύτερο ποσοστό των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα να υπολειτουργεί. Δυστυχώς όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στις συναλλαγές μας με το ελληνικό κράτος είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Υπάρχουν εκατοντάδες δημόσιες υπηρεσίες και φορείς οι οποίοι δεν έρχονται ποτέ σε επαφή με το κοινό αλλά αυτοί είναι που κινούν τα γρανάζια της γραφειοκρατίας και οφείλουν να κάνουν σωστά και γρήγορα τη δουλειά τους για να λειτουργεί εύρυθμα ο κρατικός μηχανισμός. Κάποιοι την κάνουν, κάποιοι όχι – όσο και να επιμένουν υπουργοί, υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς. Ίσως οι συχνότεροι έπαινοι και επιβραβεύσεις να έδιναν κίνητρο στο να λειτουργεί καλύτερα ο δημόσιος τομέας. Ίσως μια συχνή αντικειμενική αξιολόγηση να ήταν αρκετή. Ίσως ένα σύστημα επίπληξης και παραδειγματικής τιμωρίας για τους αντιπαραγωγικούς υπαλλήλους να αρκούσε. Ίσως η κατάργηση της μονιμότητας να έλυνε το πρόβλημα. Σίγουρα όμως χρειάζεται να αλλάξει κάτι.
