Αναρωτιέμαι αυτές τις μέρες αν οι σημαίες στα μπαλκόνια είναι τόσες όσες άλλες χρονιές. Κοιτώ τριγύρω να δω αν υπάρχουν, αλλά ελάχιστες είναι εκείνες που κυματίζουν έξω από τα σπίτια. Σκέφτομαι πως ίσως είναι νωρίς ακόμα. Ύστερα πάλι ίσως δεν υπάρχει κίνητρο. Σίγουρα πολλοί απογοητευμένοι θα λεν γιατί να βάλω τη σημαία; Για ποια πατρίδα; Για ποια Ελλάδα;
Και έχουν δίκιο. Ίσως και εγώ να το σκέφτηκα. Όμως τοποθετώντας τις σημαίες έξω από τα σπίτια μας δεν τιμούμε το τώρα αλλά το τότε. Εκείνους τους πραγματικά ήρωες που πολέμησαν για την ελευθερία, για την πατρίδα, για την Ελλάδα, για την ψυχή τους την ίδια.
Τότε, η διαπραγμάτευση ήταν απλά ένα ΟΧΙ. Και μετά πόλεμος. Κάτι που έκανε όλο το κόσμο να μιλά για την Ελλάδα, για τους Έλληνες, που έγραψαν κι αυτοί μερικές ένδοξες σελίδες στην ιστορία του τόπου.
Σήμερα, η διαπραγμάτευση είναι χιλιάδες ΝΑΙ. Ναι σε όλα. Και πόλεμος δεν έρχεται ποτέ. Δεν πολεμούν πια για την πατρίδα. Αλλά ποιοι να πολεμήσουν; Αυτοί δεν είναι καν ήρωες όσο κι αν καυχιούνται πως σώζουν τη χώρα. Το μόνο κοινό με τότε είναι ότι πάλι μιλάν όλοι για εμάς, αλλά όχι με τα ίδια λόγια. Η διαφορά, στην ιστορία που ήδη έχει αρχίσει να γράφεται με το πιο σκούρο μελάνι, μια ιστορία που κανείς δεν θα θέλει να θυμάται, με πρόσωπα που κανείς δεν θα θέλει να βλέπει και καταστάσεις που δεν θα θέλει να ξαναζήσει.
Τιμούμε λοιπόν εκείνους που πραγματικά άξιζαν. Που πολέμησαν που αντιστάθηκαν και νίκησαν. Γιατί έτσι συμβαίνει συνήθως, η αντίσταση φέρνει ΝΙΚΗ. Σήμερα δεν υπάρχει καμία αντίσταση, κανένας πόλεμος, μόνο διαπραγμάτευση… κι ας μαντέψει ο καθένας μας τι θα φέρει.
