Ζώντας σε ημέρες εορτών, είχαμε το μυαλό μας περισσότερο στο πόσο…οβελία θα φάμε ή στο πόσα θα δώσουμε για να τον φάμε. Η αθλητική σεζόν σε πολλά αθλήματα έχει ξεκινήσει ήδη να γράφει τον επίλογο της και το ενδιαφέρον του ανταγωνισμού σιγά σιγά άρχισε να ατονεί. Δεν λέω πως δεν υπάρχει ακόμη δράση, αλλά όχι κάτι το συναρπαστικό.
Για παράδειγμα, το τένις είχε σε ισχύ αυτό το διάστημα το Όπεν του Μονάχου. Δεν είναι κάποιο σπουδαίο φεστιβάλ που να αξίζει σχολιασμού. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι δεν συμμετείχε κανένα μεγάλο όνομα και ότι ο νικητής έπαιρνε δώρο ένα…αυτοκίνητο! Ντάξει, διόλου ευκαταφρόνητο αυτοκίνητο. Έπειτα, στο ποδόσφαιρο, μας έχει απομείνει ένας τελικός Τσαμπιονς Λίγκ. Η «μορφή» των περισσοτέρων πρωταθλημάτων άλλωστε, έχει ήδη παρθεί. Στο μπάσκετ έχουμε το final-4 της Ευρωλίγκας. Στο βόλεϊ τα πάντα έχουν κριθεί. Στην ουσία απομένουν μονάχα λίγα και μεγάλα παιχνίδια. Μόνο σε ένα άθλημα τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα…στο τένις! Λίγες εβδομάδες μένουν μόνο για την έναρξη του Ρολάν Γκαρός. Ίσως, του κορυφαίου τουρνουά του αθλήματος. Θα μιλήσουμε διεξοδικότερα για αυτό, όταν φτάσει η «ώρα» του.
Αν βάλουμε όλα τα παραπάνω σε μια πλευρά, θα διαπιστώσουμε ότι η αυριανή τίμηση του Νίκου Γκάλη στο Αλεξάνδρειο από την «ομάδα του», τον Άρη, μοιάζει να ήρθε στην κατάλληλη, από άποψης συγκυριών, ώρα. Αδιαφορία παντού και ξαφνικά μία αχτίδα φωτός στη Θεσσαλονίκη. Μεταξύ μας, σε οποιαδήποτε συγκυρία και αν έπεφτε πάλι θα επισκίαζε τα πάντα. Έναν παίχτη που ήρθε πρώτος με τεράστια διαφορά στη ψηφοφορία για τον ποιον αθλητή του μπάσκετ θα βάλουν στο Hall Of Fame, που θα είναι φέτος ο επίσημος προσκαλεσμένος της UEFA στο Λονδίνο στον φετινό τελικό Champions League, που έχει τιμηθεί πολλάκις, που έχουν μιλήσει γι’ αυτόν με τα καλύτερα λόγια κορυφαίοι αθλητές του παγκοσμίου στερεώματος, που, που, που… Πολλά μπορείς να πείς. Άλλωστε, εξαιτίας της αυριανής βράβευσης, τα τελευταία 24ωρα έχουν υποφέρει πολλά πληκτρολόγια υπολογιστών με τα όσα έχουν γραφτεί για την προσωπικότητα του. Θα ήταν μάλλον κακή ιδέα να επαναλάβουμε και εδώ κάτι τέτοιο. Μονάχα λίγα λόγια θα πούμε. Αν και τον ζήσαμε περισσότερο από εξιστορήσεις, με τις εμπειρίες δηλαδή να είναι αμυδρές και μη αρκετές που να αξίζουν αναφορά.
Ουσιαστικά, ο Νίκος Γκάλης είναι το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ. Η αναφορά στο όνομα του από τον Έλληνα, φίλαθλο του αθλήματος και μη, έχει πλέον αποκτήσει τη στόφα του κλασσικού. «Σιγά, δεν είσαι και ο Γκάλης», «Ποιος είσαι για να το κάνεις αυτό ο Γκάλης;», τέτοιες εκφράσεις αναδεικνύουν την βαθιά ρίζωση του ονόματος του στη ζωή, στη καθημερινότητα και στην ιδιοσυγκρασία αυτής της χώρας. Ένα όνομα που ήταν έμπνευση του ιδίου (το κανονικό του όνομα είναι Γεωργαλής). Αν μη τι άλλο, μυθική έμπνευση! Ένας άνθρωπος που έφυγε από την Αμερική όπου ζούσε και την οικογένεια του, για να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και όχι μόνο. Δεν αναφέρομαι στις μπασκετικές του ικανότητες, για έναν λόγο. Μονάχα αυτές δεν σε καταξιώνουν σε συνειδήσεις. Θα σου χαρίσουν καταξίωση ναι, χρήματα ναι, αποδοχή ναι, αλλά ποτέ αυτές και μόνο δε θα σε κάνουν μύθο. Γιατί ο Γκάλης αυτό έγινε. Με την ίδια διάρκεια ζωής που έχει μια παροιμία που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, την ίδια διαχρονικότητα έχει και το όνομα-συνώνυμο του μπάσκετ, Νίκος Γκάλης.
Ξέρετε, στη τελική όση δόξα και αν έχει κάποιος, ποτέ δεν είναι αρκετή εάν δεν συνοδεύεται από την αγάπη του κόσμου. Όλου του κόσμου! Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για αθλητισμό που τότε μιλούμε για «χρωματισμένο» κόσμο και η αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε μίσος εν μία νυκτί. Ο Γκάλης τα κέρδισε όλα αυτά. Με την αφοσίωση του και τον σεβασμό του προς το κοινό που τον θαύμασε. Χωρίς ποτέ να προκαλέσει. Αυτό ήταν. Μία αγνή και γνήσια προσωπικότητα στην ιστορία αυτού του τόπου.
