Δουλειά, λογαριασμοί, παιδιά, νοικοκυριό, μαγείρεμα, πλύσιμο, συγγενείς, άγχος, προβλήματα, άδειο πορτοφόλι… κάνε μια στάση βρε ζωή να πάρω μια ανάσα! Κάποτε οι παππούδες μας δεν είχαν να φάνε,όμως δεν είχαν το άγχος που έχει κυριεύσει τις σημερινές οικογένειες. Το πρόβλημα μας πια δεν είναι πώς θα πληρώσουμε τις διακοπές, αλλά πώς θα πληρώσουμε τα δίδακτρα του φροντιστηρίου. Μιας και η εκπαίδευση στην ουσία δεν είναι δωρεάν. Για παράδειγμα, για τις σχολές που απαιτούνται ξένες γλώσσες ως έξτρα εξέταση, τα μαθήματα ξένων γλωσσών στα σχολεία δεν επαρκούν. Καθημερινά στις ειδήσεις μιλούν για παιδιά στο σχολείο που λιποθυμούν από την πείνα. Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό ενώ άλλοι την ίδια χρονική στιγμή κάνουν τα μπανάκια τους στη Μύκονο; Το 20% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Παράλληλα, κάθε βράδυ στις ειδήσεις ανακοινώνουν νέες μειώσεις μισθών και εξασθένιση των ήδη κατεστραμμένων οικονομικών μας. Με 500€ μισθό δεν ζει κανείς.
Καθημερινά μετράμε τα ψιλά μας για να δούμε αν μας φτάνουν να αγοράσουμε τα βασικά προϊόντα από το σούπερ μάρκετ. Ζούμε μόνιμα με το άγχος αν θα έχουμε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, την διατροφή, τα έξοδα ανάγκης. Για αποταμίευση δεν συζητάμε καν. Μόνο για ξε-αποταμίευση, αφού συνεχώς βάζουμε χέρι στις αποταμιεύσεις για να βγει ο μήνας. Το θέμα είναι να μην χαλάμε τις αποταμιεύσεις απλά για να αγοράσουμε ένα ωραίο συνολάκι που είδαμε ή για να αράζουμε καθημερινά στην καφετέρια. Και αυτοί οι λογαριασμοί, εφιάλτης έχουν γίνει! ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό, ενοίκιο, δίδακτρα, κινητό… δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοπληρώσεις. Κι εκεί έρχεται το άδειο πορτοφόλι.
Αλλά η ζωή δεν σε παιδεύει μόνο με τα οικονομικά προβλήματα. Σου στέλνει τους συγγενείς και τα πεθερικά για να σε αποτρελαίνουν. Ο ένας έρχεται σπίτι σου για κουτσομπολιό, ο άλλος θέλει να τον πας στο γιατρό (θες και βενζίνα) και τα πεθερικά κλασικά ανακατεύονται στο ζευγάρι. Οι συγγενείς είναι αιώνιο πρόβλημα και κανείς δεν γλίτωσε από την μάστιγα τους. Η καθημερινότητα μας είναι κλασική, με κινήσεις ρομπότ. Δουλειά-παιδιά-νοικοκυριό-ύπνος. Αφού περάσεις μια εξαντλητική μέρα στην δουλειά, γυρνάς στο σπίτι σου κι έχεις τα παιδιά να τσακώνονται, το σίδερο να σε περιμένει, τα πιάτα να θέλουν πλύσιμο, το σπίτι συγύρισμα, να τσακωθείς λιγάκι με τον σύζυγό σου και μετά να πέσεις εξαντλημένος στο κρεβάτι. Φυσικά, μετά από τέτοια ένταση και άγχος δεν σε παίρνει ο ύπνος… ώσπου χτυπά τα άτιμο ξυπνητήρι και αρχίζουν πάλι οι ρομποτικές κινήσεις. Ώσπου μια μέρα παίρνεις το δρόμο του ψυχιατρείου…
Μια ανάσα ζητάμε μόνο…
