Ως άνθρωποι έχουμε την τάση να βιαζόμαστε να καταλογίσουμε το μέτριο ως “άριστο”. Έτσι, η μετριότητα επικρατεί παντού: μουσική, λογοτεχνία, πολιτική, δημοσιογραφία, αθλητισμός. Ικανή εξήγηση για αυτό το φαινόμενο αποτελεί το ότι ο πλανήτης γη βρίθει από όντα που αρέσκονται στο να εκφράζουν εύκολες και αβάσιμες απόψεις. Βρίθει από δήθεν μεγάλα μυαλά, από δήθεν ταλέντα, από ημιμαθείς πτυχιούχους, από υποτιθέμενους ανατέλλοντες Κάφκα και από τυποποιημένους νέους Αϊνστάιν.
Φυσικά, η παιδική χαρά για τις προαναφερθείσες κατηγορίες είναι το διαδίκτυο, αφού προσφέρεται ελεύθερα ως το βήμα που θα φιλοξενήσει κάθε είδους ασυναρτησία. Αποτέλεσμα αυτού είναι να υπάρχει ένας υπέρογκος σωρός από μη τεκμηριωμένες απόψεις, οι οποίες αυτοπαρουσιάζονται ως “ειδικές”, με αποτέλεσμα να μεταφέρεται η εσφαλμένη γνώση σε ακόμα περισσότερους ανθρώπους.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Εξελικτικής θεωρίας. Οι παρανοήσεις που έχουν προκληθεί εξαιτίας της μη κατανόησης του όρου “θεωρία” υπό το πρίσμα της επιστήμης, οδήγησαν σε ένα μακραίωνο σήριαλ παραπληροφόρησης και μεταφοράς μεσαιωνικών συμπλεγμάτων.
Στις 22 Νοεμβρίου του 1859 η επιστήμη έμελλε να δεχτεί ένα από τα σπουδαιότερα δώρα της: O Κάρολος Δαρβίνος εκδίδει επιτέλους το πολύκροτο σύγγραμά του Η Καταγωγή των Ειδών, εισηγούμενος την εξελικτική θεωρία, η οποία θα επηρέαζε βαθιά όλη τη μετέπειτα επιστημονική πορεία του σύγχρονου κόσμου και θα χάριζε στην ανθρωπότητα τα θεμέλια για την έρευνα και την κατανόηση του συνόλου της ζωής. Επειδή όμως η θεωρία του έθιγε τις σκοταδιστικές απόψεις όσων θεωρούσαν τη Βίβλο ως απάντηση για την ύπαρξη ζωής, προκλήθηκε ένας σάλος πολεμικής που κρατά μέχρι και σήμερα.
Η ιδέα της εξέλιξης βέβαια, δεν διατυπώνεται πρώτη φορά από τον Δαρβίνο. Υπήρχε ως σκέψη ήδη από την αρχαία Ελλάδα, αλλά και σε πολλούς διανοητές του δέκατου όγδοου αιώνα και αργότερα. Ένας από αυτούς είναι ο φυσιοδίφης Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ, ο οποίος όμως δεν διατυπώνει με σαφήνεια την θεωρία, ενώ πολλά από τα συμπεράσματα του αποδεικνύονται λανθασμένα, χωρίς φυσικά να αναιρείται η συμβολή του στην κρυστάλλωση της ιδέας της Εξέλιξης. Αντίθετα, ο Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας, ο “πατέρας της βιογεωγραφίας” εξέδωσε μια εργασία παρόμοια με αυτή του Δαρβίνου. Θεωρείται και ο ίδιος εισηγητής της εξέλιξης, ωστόσο δεν ανέπτυξε το θέμα με την διεξοδικότητα του Δαρβίνου ούτε έκανε λόγο για την φυσική επιλογή.
Το επικρατέστερο επιχείρημα των θρησκόληπτων και των συνομοσιολόγων, οι οποίοι επιτίθενται στην Eξέλιξη, είναι πως “είναι απλά μια θεωρία”. Αγνοούν, όμως, οι συγκεκριμένοι φωστήρες, πως ο όρος θεωρία υπό επιστημονικό πρίσμα, ορίζεται ως η άποψη με τα περισσότερα τεκμήρια, δηλαδή, η αποδεδειγμένη άποψη. Εν ολίγοις, δεν έχει την έννοια της “υπόθεσης”, αλλά την έννοια του αποδεδειγμένου γεγονότος.
Μια δεύτερη παρανόηση, έχει να κάνει με τη δυσκολία κάποιων να κατανοήσουν σε τι ακριβώς αναφέρεται η Eξέλιξη. Δυστυχώς ακόμα και από φοιτητές βιολογίας και πτυχιούχους βιολόγους μπορεί να ακούσει κανείς πως Εξέλιξη σημαίνει ότι “καταγόμαστε από τους χιμπατζήδες”(!) Τραγελαφικές δηλώσεις, οι οποίες εκφράζουν το επίπεδο της γνώσης που παρέχεται στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Στον τομέα της βιολογίας μιλάμε για εξέλιξη των ειδών, αλλά υπάρχει πλήθος άλλων επιστημονικών τομέων, στους οποίους η εξέλιξη αποτελεί βασικό μοχλό εξήγησης, όπως η αστρονομία, η φυσική, η χημεία, ακόμα και η ιστορία. Τι σημαίνει όμως “εξέλιξη των ειδών” στην βιολογία; Απλούστατα, αναφέρεται στις συσσωρευτικές αλλαγές που υπέστησαν τα έμβια όντα στο πέρασμα του χρόνου. Ο άνθρωπος του σήμερα δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος με τον άνθρωπο των απαρχών της ανθρώπινης ιστορίας. Μέσω της κληρονομικότητας και της φυσικής επιλογής ο άνθρωπος, όπως και όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα, έχει υποστεί μεταλλαγές. Αυτές οι μεταλλαγές και οι συγκρίσεις με τις μεταλλαγές των υπόλοιπων έμβιων όντων, οδηγούν στο συμπέρασμα πως υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσά τους, δηλαδή, ένας κοινός πρόγονος. Όλα αυτά βέβαια είναι πολύ περίπλοκα για τους προχειρολόγους και τους ψευδοεπιστήμονες.
“Ο Δαρβίνος έχει αποδειχτεί λάθος και είναι ξεπερασμένος”. Ακόμα μία ανέπαφη με την επιστημονική πραγματικότητα δήλωση. Όσα διατύπωσε ο Δαρβίνος δεν αποδεικνύονται λανθασμένα, το ακριβώς αντίθετο: επιβεβαιώνονται. Όπως είναι φυσικό βέβαια και δεδομένου ότι διατυπώθηκαν σε μια εποχή με λειψό τεχνολογικό εξοπλισμό -και άρα όχι επαρκή έρευνα- εμπλουτίζονται με τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα σύγχρονα μέσα του σήμερα. Η θεωρία της εξέλιξης και οι μηχανισμοί της φυσικής επιλογής, επιβεβαιώθηκαν περίτρανα στη μετά Μέντελ εποχή και με την ανάπτυξη της μοριακής βιολογίας, ενώ σήμερα η συμβολή της εξελικτικής θεωρίας αγγίζει ακόμα και την ιατρική, βοηθώντας στην κατανόηση και στην καταπολέμηση νόσων.
Όλα αυτά φυσικά, δεν είναι νοητικά προσιτά στους πολέμιους της επιστήμης, οι οποίοι επιλέγουν να παραμένουν κάτω από την θρησκοληπτική τους πανοπλία, επικαλούμενοι εσφαλμένα πορίσματα του ψευδoεπιστημονικού Δημιουργισμού (σημείωση: ως Δημιουργισμός ορίζεται το ψευδoεπιστημονικό κίνημα όσων υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει εξέλιξη, αλλά “θεϊκή δημιουργία”) . Με την ασυνείδητη ημιμάθεια τους καταφέρνουν ως και να αποτρέπουν τη διδασκαλία πολύτιμων επιστημονικών θεωριών (βλέπε ΗΠΑ, όπου σε πολλά σχολεία απαγορεύεται η διδασκαλία της εξέλιξης), ενώ ειδικά στη χώρα μας, εξαιτίας της “δικτατορίας” του θρησκευτικού κατεστημένου, ο σκοταδισμός αυτός βρίσκει εξίσου ντροπιαστική απήχηση.
