Όταν συμβαίνει μια τραγωδία στον κόσμο αυτό, όλοι συγκλονίζονται. Οι άνθρωποι αρχίζουν να σκέφτονται περισσότερο τη ζωή και συζητάνε μεταξύ τους. «Τελικά δεν μπορείς να γνωρίζεις τι θα σου φανερώσει η αυριανή μέρα. Πρέπει να ζούμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε κάθε ημέρα που περνάει». Οι νέοι αντιλαμβάνονται ότι κάποιος δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρο του επειδή τον πρόλαβε ο χρόνος και αποφασίζουν ότι εκείνοι θα παλέψουν για τα δικά τους επειδή έχουν την ευκαιρία. Όλος ο κόσμος πενθεί και σκέφτεται τη ζωή διαφορετικά. Μέχρι ο χρόνος να περάσει και η τραγωδία να ξεχαστεί…
Στο μικρό διάστημα όπου ο κόσμος πενθεί, οι γονείς αφήνουν ελεύθερα τα παιδιά τους να κάνουν τις επιλογές τους, νιώθοντας ευλογημένοι που μπορούν να τα βλέπουν και να τα αγγίζουν. Τα παιδιά είναι πιο γενναία και αφήνουν στην άκρη τα ‘πρέπει’ κυνηγώντας τα όνειρα τους. Και τότε, ο χρόνος περνάει… Το περιστατικό αρχίζει να θολώνει στα μυαλά των ανθρώπων. Η ζωή συνεχίζεται από εκεί που την είχαν αφήσει. Τα ενθαρρυντικά λόγια των ανθρώπων χάνονται και τα πρέπει επιστρέφουν.
Οι άνθρωποι αρχίζουν πάλι να φοβούνται. Η ησυχία και η αποφασιστικότητα για μια πιο γεμάτη και ονειρεμένη ζωή, χάνονται. Όλα αυτά μέχρι να συμβεί η επόμενη τραγωδία, με την οποία όλοι αρχίζουν να λένε ξανά τα ίδια. «Τελικά πρέπει να ζεις την κάθε σου ημέρα σαν να ήταν η τελευταία, αντί να καταπιέζεσαι συνεχώς». Ύστερα ξεχνιέται πάλι και οι άνθρωποι μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο φοβούνται να βγουν.
Οι απόψεις επιστρέφουν στα συνηθισμένα. «Η ζωή έχει δυσκολίες και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Αν είναι αναγκαίο, θα μπούμε σε μια δουλειά που δεν θέλουμε για να έχουμε χρήματα να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας. Είναι δύσκολος ο δρόμος αλλά μόνο έτσι θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε».
Είναι όμως αυτός ο δύσκολος δρόμος; Ή μήπως είναι ο γνωστός; Ο σίγουρος; Είναι ο δρόμος στον οποίο και να αποτύχουμε θα μας πουν: δεν πειράζει, οι συνθήκες είναι δύσκολες. Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός που μας οδηγεί έξω από τον φαύλο κύκλο. Είναι αυτός που φοβόμαστε περισσότερο. Το δύσκολο είναι να ακολουθήσουμε αυτά που θέλουμε. Να προσπαθήσουμε να ήμαστε συναισθηματικά πλήρης κάθε ημέρα που περνάει. Αν αποτύχουμε σε αυτό τον δρόμο κανείς δεν θα μας πει «δεν πειράζει». Θα μας πει «εσύ το διάλεξες». Αν όμως επιτύχουμε θα περάσουμε τη ζωή μας κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλουμε!
Και αν τελικά αποτύχουμε; Έχει πραγματικά σημασία; Ο συμβατός δρόμος είναι πάντα εκεί για να τον ακολουθήσουμε. Θα ήμαστε καλά με τον εαυτό μας επειδή θα έχουμε προσπαθήσει. Δεν θα αναρωτιόμαστε τι θα είχε συμβεί εάν είχαμε προσπαθήσει. Επειδή θα έχουμε, πραγματικά, προσπαθήσει! Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Αυτός είναι ο πιο όμορφος δρόμος.
